Salomos Ordsprog 5
1 Son min, gjev agt på min visdom, lut øyra ned til mitt vit!
Me ba, yɛ aso ma me nyansa; tie me nhunumu nsɛm no yie,
2 So du kann halda deg gløggtenkt, og lipporne gøyma på kunnskap.
sɛdeɛ ɛbɛma woahwɛ yie, na wʼano akora nimdeɛ.
3 For honning dryp av skjøkjelippor, og hennar gom er sleipar’ enn olje,
Ɛfiri sɛ ɔbaa dwamanfoɔ ano sosɔ ɛwoɔ, na ne kasa kɔ yɛɛ sene ngo;
4 men til slutt er ho beisk som malurt, kvass som eit tvieggja sverd.
nanso, awieeɛ no ɛyɛ nwono sene bɔnwoma, ɛyɛ nam sɛ akofena anofanu.
Ne nan kɔ owuo mu; nʼanammɔntutuo kɔ ɛda mu tee. (Sheol h7585)
6 Ho gjeng ikkje livsens stig, gålaus vinglar ho vegvill.
Ɔnnwene ɛkwan a ɛkɔ nkwa mu ho; nʼakwan yɛ kɔntɔnkye, nanso ɔnnim.
7 Og no, søner, høyr på meg, og vik ikkje frå det munnen min mæler!
Enti, afei, me mma, montie me; Monntwe mo ho mfiri deɛ meka ho.
8 Lat din veg vera langt frå henne, kom’kje nær til husdøri hennar!
Ɛkwan a ɛmmɛn noɔ no na momfa so mommmɛn ne fie ɛpono ano,
9 Annars gjev du din vænleik til andre, åt ein hardstyrar åri dine.
anyɛ saa a, mode mo ahoɔden bɛma afoforɔ na mode mo mfeɛ ama otirimuɔdenfoɔ,
10 Av di eiga vil framande mettast, det du samla med stræv, kjem i annanmanns hus,
anyɛ saa a, ahɔhoɔ bɛfom mo ahonyadeɛ na mobrɛ de ahonya akɔ afoforɔ fie.
11 so du lyt stynja til slutt når ditt hold og kjøt er upptært,
Mo nkwanna akyi, mobɛsi apinie ɛberɛ a mo honam ne mo onipadua asa no.
12 og segja: «Kor kunde eg hata tukt, og hjarta mitt vanvyrda age?
Na moaka sɛ, “Na mekyiri ahohyɛsoɔ! Mʼakoma ampɛ ntenesoɔ!
13 Kvi høyrde eg ikkje på meistrarne mine, og lydde på deim som lærde meg?
Manyɛ ɔsetie amma mʼakyerɛkyerɛfoɔ na mantie mʼakwankyerɛfoɔ asɛm.
14 Nær var eg komen ille i det midt i mengdi som sat til tings.»
Maduru ɔsɛeɛ ntɛntɛnoa wɔ asafo no nyinaa mu.”
15 Drikk or din eigen brunn, det som renn or di eigi kjelda!
Nom nsuo firi wʼankasa ankorɛ mu, nsuo a ɛtene firi wʼankasa abura mu.
16 Skulde kjeldorne dine renna på gata, vatsbekkjerne dine ute på torgi?
Ɛsɛ sɛ wo nsutire yiri fa mmɔntene so na wo nsuwa kokɔ ɔman adwaberem anaa?
17 Lat deim vera berre for deg, og ikkje for framande med deg!
Ma ɛnyɛ wo nko ara dea, a wone ahɔhoɔ nnkyɛ da.
18 Kjelda di vere velsigna, gled du deg i din ungdoms viv.
Nhyira nka wʼasubura na wʼani nka wʼababunuberɛ mu yere ho.
19 Elskhugs-hindi, ynde-gasella - barmen hennar alltid deg kveikje, stødt vere du trylt av hennar kjærleik.
Ɔte sɛ ɔtwe bereɛ dɔfoɔ, ɔwansane animuonyamfoɔ. Ma ne nufoɔ nsɔ wʼani daa na ne dɔ nkyekyere wo.
20 Kvi skulde du, son min, tryllast av onnor kona, og femna barmen på framand kvinna?
Me ba, adɛn enti na woma ɔbaa dwamanfoɔ kyekyere wo? Adɛn enti na woda ɔbarima foforɔ bi yere kokom?
21 For Herren hev kvar manns vegar for augo, og han jamnar alle hans stigar.
Awurade hunu onipa akwan nyinaa, na ɔhwehwɛ ne nyinaa mu.
22 Den gudlause vert fanga i misgjerningarne sine, hans synde-band bind honom fast.
Omumuyɛfoɔ nnebɔne sum no afidie; na ne bɔne nhoma kyekyere no papee.
23 Han døyr av di han ikkje let seg aga, og ved sin store dårskap tumlar han i koll.
Ɔbɛwu ɛsiane ahohyɛsoɔ a ɔnni enti, na wayera ɛsiane nʼagyegyentwisɛm enti.
