Salomos Ordsprog 23
1 Når du sit til bords hjå ein hovding, so agta vel på kven du hev fyre deg,
Kad tu sēdies, maizi ēst ar valdnieku, tad ņem labi vērā, kas tavā priekšā.
2 og set ein kniv på strupen din, um mathugen din er stor.
Tu nazi lieci pie savas rīkles, ja esi negausis cilvēks.
3 Fys ikkje etter hans lostemat, for det er dårande føda.
Neiegribies viņa gardumu; jo tā ir viltus maize.
4 Mød deg ei med å verta rik, lat fara den klokskapen din!
Nedzenies bagāts tapt, atmet tādu savu padomu.
5 Lat ei augo fljuga til det som kverv, for det gjer seg vengjer, det er visst, som ein ørn som flyg til himmels.
Vai tu savām acīm ļausi laisties, kur nav nekā? Jo tas tiešām ņemsies spārnus, kā ērglis, kas pret debesi skrien.
6 Et ikkje brød hjå den som misunner deg, og fys ikkje etter hans lostemat!
Neēd tā maizi, kam skaudīga acs, un nekāro viņa gardumus;
7 For som han reknar ut i sjæli si, soleis er han. «Et og drikk!» han segjer til deg, men hjarta hans er ikkje med deg.
Jo kādas viņa sirds domas, tāds viņš ir. „Ēd un dzer!“tā viņš tev saka, bet viņa sirds nav ar tevi.
8 For biten din som du hev ete, lyt du spy upp att, og du hev spilt dine fagre ord.
Tavi kumosi, ko tu ieēdis, tev būs jāaizvemj, un tavi mīlīgie vārdi būs bijuši veltīgi.
9 For øyro på dåren skal du ikkje tala, for han vanvyrder visdommen i dine ord.
Nerunā priekš ģeķa ausīm; jo viņš tik nievās tavus prātīgos vārdus.
10 Flyt ikkje gamall merkestein, og kom ei inn på åkrane åt faderlause.
Neatcel vecās robežas un nenāc uz bāreņu tīrumiem;
11 For deira målsmann er sterk, han skal føra saki deira imot deg.
Jo viņu atriebējs ir varens; tas iztiesās viņu tiesu pret tevi.
12 Vend hjarta ditt til age og øyro dine til kunnskaps ord!
Loki savu sirdi pie pamācīšanas un savas ausis pie prātīgas valodas.
13 Lat ikkje guten vera utan age! Slær du han med riset, skal han ikkje døy.
Neatrauj bērnam pārmācību; ja tu viņu ar rīkstēm šaustīsi, tad tādēļ jau nemirs.
Tu viņu šaustīsi ar rīkstēm un izglābsi viņa dvēseli no elles. (Sheol h7585)
15 Son min, vert hjarta ditt vist, so gled seg og mitt hjarta,
Mans dēls, ja tava sirds gudra, tad mana sirds priecāsies, tiešām tā priecāsies;
16 og nyro mine fegnast når lipporn’ dine talar det som rett er.
Un manas īkstis no prieka lēks, ja tavas lūpas runās skaidrību.
17 Lat ikkje hjarta ditt misunna syndarar, men stræva stødt etter gudlegdom.
Lai tava sirds nedeg uz grēciniekiem; bet turies vienmēr Tā Kunga bijāšanā.
18 For då er du viss på ei framtid, og di von skal ei verta til inkjes.
Jo tiešām nāks pastara diena, un tava gaidīšana nebūs veltīga.
19 Høyr du, son min, og vert vis, og lat hjarta ditt ganga beint fram på vegen.
Klausies tu, mans bērns, un esi gudrs un turi savu sirdi taisnā ceļā.
20 Ver ikkje med millom vindrikkarar, millom deim som foret seg på kjøt.
Neesi ar vīna dzērājiem, kas rijot savu pašu miesu rij;
21 For drikkar og storetar fatig vert, og svevn gjev fillor for klæde.
Jo dzērājs un rijējs panīks, un paģiras vilks skrandas mugurā.
22 Høyr på far din som avla deg, og vanvyrd ei mor di når ho vert gamall!
Klausi savam tēvam, kas tevi dzemdinājis, un nenicini savu māti, kad tā būs veca.
23 Kjøp sanning og sel henne ikkje, visdom og age og vit.
Pērc patiesību, un nepārdod gudrību, pamācīšanu un atzīšanu.
24 Storleg fegnast far til den rettferdige, og den som fær ein vis son, skal få gleda av han.
Ar lielu prieku priecāsies taisnā tēvs, un kas gudru dzemdina, tas līksmosies par viņu.
25 Lat far din og mor di gleda seg, og ho som fødde deg, fegnast.
Lai tavs tēvs un tava māte priecājās, un lai līksmojās, kas tevi dzemdējusi.
26 Son min, gjev meg hjarta ditt, og lat dine augo lika vegarne mine.
Dod man savu sirdi, mans dēls, un lai mans ceļš tavām acīm labi patīk.
27 For skjøkja er som djupe gravi og den framande kona som tronge brunnen,
Jo mauka ir dziļa bedre, un sveša sieva šaura aka.
28 ja, ho ligg på lur som ein ransmann, og ho aukar talet på utrue folk.
Tiešām tā glūn kā laupītājs, un vairo atkāpējus pasaulē.
29 Kven hev sorg? Kven hev sut? Kven hev dragsmål? Kven hev klagemål? Kven hev sjølvvalde sår? Kven hev dimsynte augo?
Kam gaudas? Kam vaidi? Kam bāršanās? Kam žēlabas? Kam skrambas par velti? Kam neskaidras acis?
30 Dei som drygjer lenge hjå vinen, dei som kjem og smakar på mjøden.
Tiem, kas pie vīna kavējās, tiem, kas nāk salda dzēriena meklēt.
31 Sjå ikkje på vinen kor han raudnar, kor vænt han smiler i staupet! lett renn han ned.
Neskaties pēc vīna, ka viņš tāds sarkans, ka biķerī tas zvīļo, ka tik vēlīgi nostaigā lejā.
32 Men sidan han sting som ein slange og høgg som ein orm.
Pēc viņš dzeļ kā čūska un dur kā odze.
33 Då skal augo dine sjå rare syner, og hjarta ditt talar tull og tøv.
Tavas acis skatās pēc svešām sievām, un tava sirds runā netiklību,
34 Du vert som låg du i havsens djup, eller låg i toppen av mastri.
Un tu esi, kā kas jūras vidū guļ, un kā kas masta virsgalā guļ.
35 «Dei slo meg, men det gjorde’kje vondt, dei banka meg, men eg kjende det ikkje. Når skal eg vakna? Eg vil få tak i endå meir.»
„Mani sit, bet man nesāp; mani grūsta, bet es nejūtu. Kad jel uzmodīšos? Tad sākšu atkal no gala!“
