Salomos Ordsprog 22
1 Eit godt namn er meir verdt enn rikdom stor, og manntekkje betre enn sylv og gull.
Angraenghaih pongah loe ahmin hoihhaih to qoih han hoih kue; sui hoi sumkanglung pongah doeh amlunghaih to koeh kue han oh.
2 Rik og fatig råkast, Herren hev skapt deim alle.
Long angraeng hoi kamtang anghmonghaih loe hae tiah oh: nihnik loe Sithaw mah ni sak hmaek.
3 Den kloke ser fåren og gøymer seg, men fåmingar renner fram og lyt bøta for det.
Khopoek thaih kami loe raihaih to hnukcoek pongah ayae ving; toe poekhaih tidoeh tawn ai kami loe caeh moe, raihaih to tongh.
4 Løn for spaklynde og otte for Herren er rikdom og æra og liv.
Minawk tlim ah khosakhaih hoi Angraeng zithaih mah angraenghaih, pakoehhaih hoi hinghaih to tacawtsak.
5 Klunger og snaror er på den vegen den falske gjeng, den som agtar si sjæl, held seg burte frå deim.
Poek angkawn kami caehhaih loklam loe soekhring hoi thaang hoiah koi; toe a hinghaih angvaeng kami mah loe ahmuen kangthla ah amhoe taak ving.
6 Lær guten etter som guten er, so vik han ikkje ifrå det, um han vert gamall.
Nawkta mah pazui han ih loklam to patuk ah; to naah ni a qoeng tahang naah, to loklam hoiah amkhraeng mak ai.
7 Rikmann rå’r yver fatigfolk, og den som fær lån, vert træl for den som gjev.
Angraeng kami mah kamtang kami to uk, hmuenmae coi kami loe coisakkung ih tamna ah oh.
8 Den som sår urett, skal hausta vondt, og hans ovmods ris fær ein ende.
Sethaih amu haeh kami loe sethaih to aat tih; anih palungphuihaih quiboeng loe amro tih.
9 Den godhjarta vert velsigna, for han gjev sitt brød til armingen.
Kami tahmenhaih mik to tawnh moe, amtang kami han paek koehhaih palungthin hoiah paek kami loe tahamhoih tih.
10 Jaga spottaren ut, so gjeng trætta med, og for skjemsla og kiv fær du fred.
Minawk khet patoek kami to haek oh, lok angaekhaih to amding tih; angzoehhaih hoi kasae thuihaih doeh boeng tih.
11 Den som elskar hjartans reinleik, den som talar vænt, han hev kongen til ven.
Poektoeng kami loe, tahmenhaih hoiah lokthuih pongah, siangpahrang loe anih ih ampui ah om tih.
12 Herrens augo vaktar kunnskap, men ord frå den utrue støyter han um.
Angraeng ih mik mah loe palunghahaih lok to pakaa moe, zaehaih sak koeh kami ih loknawk loe tiah doeh sah pae ai.
13 Letingen segjer: «Det er ei løva der ute, eg kunde verta drepen midt på gata.»
Thasae kami loe tasa bangah kaipui oh! Minawk mah na hum tih, tiah thuih.
14 Ei djup grav er skjøkjemunn, den som Herren er harm på, skal falla nedi.
Sava laep ah zaehaih sah nongpata ih pakha loe kathuk tangqom ah oh; Angraeng mah panuet ih kami loe to tangqom thungah krah tih.
15 Vitløysa heng fast ved hjarta hjå guten, men tukteriset driv henne burt frå han.
Nawkta ih palung loe amthuhaih mah zaeng; toe thuitaekhaih cung mah to amthuhaih to kangthla ah haek ving tih.
16 Trykkjer du armingen, vert det honom til vinning, gjev du den rike, vert det berre til tap.
Angraeng thai hanah amtang kaminawk to pacaekthlaek moe, angraeng kami hanah tamquta hoiah tangqum paek kami loe amtang tih.
17 Lut øyra ned og høyr på ord av vismenn vend hjarta til min kunnskap!
Naa to patueng ah loe palungha kami ih loknawk to tahngai ah; ka palunghahaih hae na palung thungah khrum ah.
18 For det er vænt at du deim varar i ditt hjarta; gjev dei må vera reiduge på dine lippor!
Palung thungah na khrum nahaeloe anghoehaih ah om tih; na pahni ah doeh suem ah.
19 Av di du skal lita på Herren, lærer eg deg i dag, just deg.
Angraeng ah nam ha thai hanah, vaihniah kang patuk boeh.
20 Hev eg’kje skrive fyndord til deg med råder og kunnskap
Kahoih koek poekhaih hoi palunghahaih loknawk to kang tarik pae boeh,
21 til å kunngjera deg det som rett er, sannings ord, so du med sannings ord kann svara deim som sender deg?
loktang lok to na panoek thaih moe, nang khae patoeh ih kaminawk khaeah, loktang lok na thuih pae let thai hanah, kang pat boeh na ai maw?
22 Plundra ikkje ein fatigmann av di han er fatig, og tred ikkje armingen ned i porten!
Amtang pongah kamtang ih hmuen to lomh pae o hmah; patangkhang kami to lokcaekhaih ahmuen ah pacaekthlaek o hmah.
23 For Herren skal føra saki deira og taka livet deira som tek ifrå deim.
Angraeng mah nihcae kawng to thui ueloe, nihcae hinghaih paro kami to amrosak toeng tih.
24 Gjev deg ikkje i lag med ein som snart vert vreid, og gakk ikkje med ein bråsinna mann,
Poek amthueng kami to ampui ah sah hmah; palungphui thaih kami hoi nawnto caeh hmah;
25 at du ikkje skal venja deg til hans vegar og få sett ei snara for livet ditt!
anih ih kuu na la moeng ueloe, na hinghaih to thaang pongah aman moeng tih.
26 Ver ei millom deim som gjev handtak, millom deim som borgar for skuld!
Minawk ih laiba pathok pae hanah lokmaihaih sah hmah, to tih ai boeh loe lokkamhaih to sah hmah.
27 Når du inkje hev å betala med, kvifor skal dei taka sengi di burt under deg?
Laiba pathok hanah phoisa na tawn ai nahaeloe, na iihkhun to na paek han maw?
28 Flyt ikkje gamall merkestein som federne dine hev sett!
Nam panawk mah quenh tangcae ih prae angzithaih ramri to pathui hmah.
29 Ser du ein mann som er dugleg i arbeidet, han skal tena hjå kongar og ikkje hjå småfolk.
Kahoih ah toksah kami to na hnuk maw? To kami loe kami rumram ih toksah mak ai, siangpahrang ih tok ni sah tih.
