Salomos Ordsprog 18

1 Einstødingen søkjer det han sjølv er huga på, mot alle kloke råder glefser han.

Mañean-drao ty mirery, tsambolitio’e ze atao vere-to.

2 Dåren bryr seg ikkje um å vera vitug, men vil berre visa kva som bur i honom.

Tsy no’ i dagolay ty faharendrehañe, fa ty mampiboake ty heve’e avao.

3 Kjem ein ugudleg, so kjem og vanvyrdnad, og med skam fylgjer spott.

Ie pok’eo ty tsivokatse, mipotìtse eo ka ty teratera, vaho indrezan-kasalarañe ty inje.

4 Ordi i ein manns munn er djupe vatn, fløymande bekkjer, visdoms kjelda.

Rano laleke ty fisaontsim-palie’ ondaty, torahañe mibobobobo ty figoangoañan-kihitse.

5 D’er’kje godt når ein gjev den gudlause medhald og rengjer rettferdig manns rett.

Tsy mahasoa te osiheñe ty raty, hikihoañe ty vañoñe an-jaka.

6 Dåre-lippor kjem uppi trætta, og munnen hans ropar etter slag.

Mikaidraha o soñi’ i dagolao, naho mikai-tampify ty vava’e.

7 Dåre-munn er til ulukka for han sjølv, og lipporne er ei snara for hans sjæl.

Fiantoa’ i seretsey ty vava’e, vaho mpamandrike ty fiai’e o soñi’eo.

8 Baktalar-ord er som lostemat, dei glid so godt ned i livet.

Kenoke mafiry ty fivolam-pitolom-boetse, migodoñe mb’añ’ova’ ondaty ao.

9 Den som er lat i arbeidet sitt, han er og bror til øydaren.

Rahalahi’ ty mpijoy, ty mpilesa am-pitoloña’e.

10 Herrens namn er eit tårn so sterkt, der flyg den rettferdige inn og vert berga.

Fitalakesañ’abo fatratse ty tahina’ Iehovà, milay mb’ama’e ao ty vantañe vaho onjoneñe tsy takatse.

11 Rikmanns eiga er hans faste by, som høge muren i hans eigne tankar.

Rova fatratse ty varam-pañaleale, naho hoe kijoly abo añ’ereñere’e ao.

12 Fyre fall er mannsens hjarta stolt, men fyre æra gjeng audmykt.

Aolo’ ty ikorovoha’ ondaty ty fiebotseboran-tro’e, fe miaolo’ ty hasiñe ty firehañe.

13 Um nokon svarar fyrr han høyrer, vert det til narreskap og til skam for honom.

Ie manoiñe aolo’ t’ie mitsanoñe: le hagegea’e naho hasalara’e.

14 Manns mod ber uppe i sjukdom, men brote mod, kven kann bera det?

Mahafeake hasilofañe ty tro’ ondaty, fa ia ka ty mahaleo ty fikoretan’ arofo.

15 Vitug manns hjarta kjøper kunnskap, og øyra åt vismenner søkjer kunnskap.

Mitoha hilala ty tro’ i mahatsikarake, vaho mañotsohotso hihitse an-dravembia’e ty mahilala.

16 Gåva opnar mannen veg og fører han fram til storfolk.

Anokafan-dalañe ty ravoravo’ ondaty, manese aze hiatreke ty bey.

17 Den som fyrst legg fram si sak, fær rett, men so kjem motparten og granskar honom.

Heveren-ko to ty mitalily valoha’e, ampara’ te pok’eo ty mañody aze.

18 Lutkasting endar trettor og skil millom megtige menner.

Abala’ ty tora-tsato-piso ty fifandierañe, ie mampivike ty mpifanjomotse.

19 Hev ein bror lide urett, er han verre å vinna enn ein festningsby, og trættor er som stengsa for eit slott.

Mora ty mandreketse rova fatratse, ta ty rañetse torifike, vaho hoe tsotso-bim-pitilik’abo ty fifanjomorañe.

20 Mannen fær magen sin mett av frukti or munnen sin, av grøda frå lipporne vert han mett.

Ty havokaram-palie’ ondaty ro mahaenem-pisafoa, o vokam-pivimbi’eo ro maha-anjañe.

21 Tunga hev daude og liv i sitt vald, dei som elskar henne, skal eta hennar frukt.

Manandily ami’ ty haveloñe naho ami’ty havilasy ty fameleke, hikama amo vokare’eo ze mikoko aze.

22 Den som hev funne ei kona, hev funne lukka og hev fenge ei nådegåva av Herren.

Mahaonin-kasoa ty tendreke valy, vaho isohe’ Iehovà.

23 Den fatige bed og barmar seg, men den rike svarar med harde ord.

Mihalaly tretrè ty rarake, fe sotrafe’ ty mpitsikafo.

24 Ein mann med mange vener gjeng det ille, men ven kann vera trugnare enn nokon bror.

Mianto t’indaty lako rañetse, fe ao ty ate-hena mipiteke soa te ami’ty rahalahy.