Salomos Ordsprog 17

1 Betre er ein turr brødmole med ro attåt enn huset fullt av høgtidskost med trætta til.

Hàmake ty pilipito’e maike am-pianjiñañe, ta ty anjomba lifo-takataka mitraoke falaiñañe.

2 Den kloke tenar skal råda yver ein uvisleg son, og millom brøder fær han skifta arv.

Ty ondevo mitoloñ’ an-kahiti’e ty hifehe ty anake mahasalatse, ie hifanjara lova aman-droahalahy.

3 Diglen røyner sylvet og omnen gullet, men den som røyner hjarto, det er Herren.

Tranaheñe an-tsinihara ty volafoty naho an-daforo ty volamena, vaho Iehovà ro mpitsòk’ arofo.

4 Den vonde lyder på vondskapslippa, ljugaren lyder på tyningstunga.

Mañaon-tsoñin-tsereheñe ty lo-tsereke, tsatsihe’ i remborake ty lela manivetive.

5 Spear du den fatige, so spottar du hans skapar, den som gled seg yver ulukka, skal få si refsing.

Mañìnje i Andrianamboatse aze t’ie mañinje o rarakeo; tsy ho po-lafa ty mitohàke ami’ty hankàñe.

6 Ein krans for dei gamle er barneborn, og ei æra for borni er federne deira.

Sabakan-engen-droanjia o afe’eo, vaho enge’ o anakeo o rae’eo.

7 Det høver ikkje for ein dåre å tala store ord, enn mindre for ein fagnamann å ljuga.

Tsy mañeva i dagola ty enta-soa-fehe; lombolombo izay ty soñy vìlañe an-droandriañe.

8 Gåva er ein glimestein for den som fær ho; kvar ho vender seg, der fær ho framgang.

Vatosoa am-pihainom-pahazo aze ty falalàñe, mampitombo mb’atia mb’aroa.

9 Søkjer du kjærleik, skyler du misgjerd, men riv du upp att ei sak, skil ven frå ven.

Mpipay hatea ty mpanaroñe fiolàñe, fe mampiria rañetse te mamereñ’ indroe.

10 Vondord gjer meir på den vituge enn hundrad hogg på dåren.

Laleke ty itrofaha’ ty endake ami’ty mahihitse, ta ty lafa zato ami’ty dagola.

11 Berre upprør søkjer den vonde, men ein hard bodberar vert send imot han.

Mipay fiodiañe avao ty mpiola, aa le hañitrifañe irake masiake.

12 Møt heller ei binna som hev mist sine ungar enn ein dåre med narreskapen hans!

Hàmake hifanampe ami’ty lambon’ala nalàeñ-anake, te ami’ty dagola aman-kagegea’e.

13 Den som løner godt med vondt, frå hans hus skal ikkje det vonde vika.

Tsy ho po-hekoheko ty akiba’ ty mamereñe raty ami’ty soa.

14 Å taka til med strid er som å sleppa vatn ut, haldt difor upp med trætta fyrr nokon gliser med tennerne!

Hoe mampipororoake rano ty fifotoram-pifandierañe, aa le apoho i lietsey tsy hiforehetse ho aly.

15 Den som frikjenner ein ugudleg og den som domfeller ein rettferdig, dei er båe tvo ein styggedom for Herren.

Songa tiva am’ Iehovà ty mañatò ty lo-tsereke naho ty mamàtse ty vantañe.

16 Kva skal pengar i handi på dåren? Å kjøpa visdom hev han’kje vit til.

Aia ty dagola te hinday drala an-taña’e hikaloa’e hihitse kanao tsy an-tro’e ao ty hilala.

17 Venen elskar alltid, og bror vert fødd til hjelp i naud.

Mikoko nainai’e ty rañetse, fe nasamake ho an-tsam-poheke ty rahalahy.

18 Ein vitlaus mann er den som handtekst, som gjeng i borg hjå grannen sin.

Miroe-rano ty manò-taña hiantofa’e ty songon-drañetse.

19 Den som elskar trætta, elskar misgjerning, den som byggjer døri si høg, søkjer fall.

Mpitea fiolàñe ty mpikoko lietse, vaho mikai-rotsake ty mandranjy lalambey abo.

20 Den som hev eit rangt hjarta, vinn ikkje lukka, og den som forvender tunga si, fell i ulukka.

Tsy mahatrea hasoa ty mengok’ an-troke; vaho mihotrak’ an-kaloviloviañe ao ty aman-dela mamañahy.

21 Den som avlar eit narr, fær sorg, og ikkje gled seg far til ein dåre.

Ho aman’anahelo ty misamake ty minè; vaho tsy aman-kaehake ty rae’ i gegey.

22 Gladværugt hjarta gjev lækjedom god, men nedslege mod fær beini te visna.

Aoly soa ty arofo mifale, fe mahamain-taolañe ty hafola-po.

23 Gudlaus mann tek gåva i løynd til å bøygja rettargangen.

Mandrambe vokañe boak’am-pisafoa ty lahiaga, hampikelokeloke ty lalam-bantañe.

24 Den vituge hev visdom for augo, men dåren hev augo ved heimsens ende.

Añatrefa’ ty mahatsikarake ty hihitse, fe mihilohilo mb’añ’olo-tane añe ty maso’ i dagola.

25 Uvitug son er til gremme for far sin, og beisk sorg for henne som fødde’n.

Mañembetse an-drae ty hagegean’ana-dahy, vaho hafairañe amy nitoly azey.

26 Det er’kje godt at og rettferdige fær refsing, og ei at fagna folk fær slag for det som rett er.

Tsy mahasoa te liloveñe ty malio-tahiñe, naho ty andafañe roandriañe ty amy havañona’ey.

27 Den skynsame sparer på ordi, og den vituge mann er kald i hugen.

Malea fisaontsy ty mahilala, mahalie-troke t’indaty maharendreke.

28 Um dåren tagde, gjekk han og for vismann, og for ein vitug mann når han heldt munn.

Ndra i seretsey ro atao mahihitse naho mahafianjiñe, mbore atao hendre t’ie mahatan-tsoñy.