Salomos Ordsprog 17
1 Betre er ein turr brødmole med ro attåt enn huset fullt av høgtidskost med trætta til.
[Melior est buccella sicca cum gaudio quam domus plena victimis cum jurgio.
2 Den kloke tenar skal råda yver ein uvisleg son, og millom brøder fær han skifta arv.
Servus sapiens dominabitur filiis stultis, et inter fratres hæreditatem dividet.
3 Diglen røyner sylvet og omnen gullet, men den som røyner hjarto, det er Herren.
Sicut igne probatur argentum et aurum camino, ita corda probat Dominus.
4 Den vonde lyder på vondskapslippa, ljugaren lyder på tyningstunga.
Malus obedit linguæ iniquæ, et fallax obtemperat labiis mendacibus.
5 Spear du den fatige, so spottar du hans skapar, den som gled seg yver ulukka, skal få si refsing.
Qui despicit pauperem exprobrat factori ejus, et qui ruina lætatur alterius non erit impunitus.
6 Ein krans for dei gamle er barneborn, og ei æra for borni er federne deira.
Corona senum filii filiorum, et gloria filiorum patres eorum.
7 Det høver ikkje for ein dåre å tala store ord, enn mindre for ein fagnamann å ljuga.
Non decent stultum verba composita, nec principem labium mentiens.
8 Gåva er ein glimestein for den som fær ho; kvar ho vender seg, der fær ho framgang.
Gemma gratissima exspectatio præstolantis; quocumque se vertit, prudenter intelligit.
9 Søkjer du kjærleik, skyler du misgjerd, men riv du upp att ei sak, skil ven frå ven.
Qui celat delictum quærit amicitias; qui altero sermone repetit, separat fœderatos.
10 Vondord gjer meir på den vituge enn hundrad hogg på dåren.
Plus proficit correptio apud prudentem, quam centum plagæ apud stultum.
11 Berre upprør søkjer den vonde, men ein hard bodberar vert send imot han.
Semper jurgia quærit malus: angelus autem crudelis mittetur contra eum.
12 Møt heller ei binna som hev mist sine ungar enn ein dåre med narreskapen hans!
Expedit magis ursæ occurrere raptis fœtibus, quam fatuo confidenti in stultitia sua.
13 Den som løner godt med vondt, frå hans hus skal ikkje det vonde vika.
Qui reddit mala pro bonis, non recedet malum de domo ejus.
14 Å taka til med strid er som å sleppa vatn ut, haldt difor upp med trætta fyrr nokon gliser med tennerne!
Qui dimittit aquam caput est jurgiorum, et antequam patiatur contumeliam judicium deserit.]
15 Den som frikjenner ein ugudleg og den som domfeller ein rettferdig, dei er båe tvo ein styggedom for Herren.
[Qui justificat impium, et qui condemnat justum, abominabilis est uterque apud Deum.
16 Kva skal pengar i handi på dåren? Å kjøpa visdom hev han’kje vit til.
Quid prodest stulto habere divitias, cum sapientiam emere non possit? Qui altum facit domum suam quærit ruinam, et qui evitat discere incidet in mala.
17 Venen elskar alltid, og bror vert fødd til hjelp i naud.
Omni tempore diligit qui amicus est, et frater in angustiis comprobatur.
18 Ein vitlaus mann er den som handtekst, som gjeng i borg hjå grannen sin.
Stultus homo plaudet manibus, cum spoponderit pro amico suo.
19 Den som elskar trætta, elskar misgjerning, den som byggjer døri si høg, søkjer fall.
Qui meditatur discordias diligit rixas, et qui exaltat ostium quærit ruinam.
20 Den som hev eit rangt hjarta, vinn ikkje lukka, og den som forvender tunga si, fell i ulukka.
Qui perversi cordis est non inveniet bonum, et qui vertit linguam incidet in malum.
21 Den som avlar eit narr, fær sorg, og ikkje gled seg far til ein dåre.
Natus est stultus in ignominiam suam; sed nec pater in fatuo lætabitur.
22 Gladværugt hjarta gjev lækjedom god, men nedslege mod fær beini te visna.
Animus gaudens ætatem floridam facit; spiritus tristis exsiccat ossa.
23 Gudlaus mann tek gåva i løynd til å bøygja rettargangen.
Munera de sinu impius accipit, ut pervertat semitas judicii.
24 Den vituge hev visdom for augo, men dåren hev augo ved heimsens ende.
In facie prudentis lucet sapientia; oculi stultorum in finibus terræ.
25 Uvitug son er til gremme for far sin, og beisk sorg for henne som fødde’n.
Ira patris filius stultus, et dolor matris quæ genuit eum.
26 Det er’kje godt at og rettferdige fær refsing, og ei at fagna folk fær slag for det som rett er.
Non est bonum damnum inferre justo, nec percutere principem qui recta judicat.
27 Den skynsame sparer på ordi, og den vituge mann er kald i hugen.
Qui moderatur sermones suos doctus et prudens est, et pretiosi spiritus vir eruditus.
28 Um dåren tagde, gjekk han og for vismann, og for ein vitug mann når han heldt munn.
Stultus quoque, si tacuerit, sapiens reputabitur, et si compresserit labia sua, intelligens.]
