Salomos Ordsprog 14

1 Kvinnevisdom byggjer huset sitt, men dårskap riv det ned med henderne.

Mandranjy ty akiba’e ty rakemba mahihitse, fe arotsa’ ty minè an-taña’e ty aze.

2 Den som ottast Herren, fer ærleg fram, men krokvegar gjeng den som vanvyrder honom.

Mañeveñe am’ Iehovà ty mañavelo an-kahiti’e, fe manirika aze ty mengok’ amo lala’eo.

3 I narrens munn er ovmods ris, men dei vise hev lipporne sine til vern.

Am-bava’ i dagola ty kobay ho an-dambosi’e, fe mañaro ty mahihitse o fivimbi’eo.

4 Utan uksar er krubba tom, men når stuten er sterk, vert innkoma stor.

Ie tsy eo añombe, koake ty riha’e; Toe mahavokatse ty haozaran’ añombe.

5 Ikkje lyg eit ærlegt vitne, men det falske vitne andar lygn.

Tsy mandañitse ty mpitalily migahiñe, fe mikofòke habodiake ty mpitarom-bande.

6 Spottaren søkjer visdom, men fåfengt, men lett finn den skynsame kunnskap.

Mipay hihitse ty mpanivetive fa tsy mahatrea, fe mora ami’ty mahafohiñe ty hitendreke hilala.

7 Gakk burt frå ein dåre, ei fekk du der merka lippor med kunnskap.

Mihankaña ami’ty fiatrefañe i minèñey, fa tsy ho oni’o eo ty soñy mahilala.

8 Klok manns visdom er: han skynar vegen sin, men dåre-narreskapen er: dei svik seg sjølv.

Ty hihi’ i mahilalay: le t’ie mahatsikarake ty lia’e, fe hakalitahañe ty hagegean-dagola.

9 Dårar fær spott av sitt eige skuldoffer, men millom ærlege folk er godhug.

Sirikae’ ty minèñe ty fisolohoañe, fe amo vañoñeo ty fiharoan-drehake.

10 Hjarta kjenner si eigi sorg, og gleda legg ingen framand seg uppi.

Fohi’ ty troke ty hafaim-piai’e, vaho tsy itraofa’ ty ambahiny ty firebeha’e.

11 Gudlause folk fær sitt hus lagt i øyde, men ærlege folk ser tjeldet sitt bløma.

Harotsake ty akiba’ i rati-tserekey, fe hiraorao ty kivoho’ o vañoñeo.

12 Mang ein veg tykkjer folk er rett, men enden på honom er vegar til dauden.

Eo ty làlañe atao’ ondaty ho vantañe, f’ie migodañe mb’an-kavilasy ao.

13 Jamvel midt i låtten kjenner hjarta vondt, og enden på gleda er sorg.

Mikoretse ty arofo ndra t’ie miankahake, vaho migadoñ’ an-kontoke ty rebeke.

14 Av åtferdi si skal den fråfalne mettast, og ein god mann held seg burte frå han.

Atsake o sata’eo ty midisa-voly, fe mahaeneñe t’indaty soa i azey.

15 Den einfalde trur kvart ordet, men den kloke agtar på sine stig.

Kila iantofa’ ty seretse, fe tsakorè’ ty hendre o lia’eo.

16 Den vise ottast og held seg frå vondt, men dåren er brålyndt og trygg.

Mihilotse ty mahihitse vaho iholiara’e ty raty, fe mijikajika naho mitsidaredare ty dagola.

17 Bråsinna mann gjer narreverk, og meinsløg mann vert hata.

Manao raha tsi-roe-tafa-toe ty mora boseke, vaho tsambolitioheñe ty mikinia.

18 Einfalde erver dårskap, men dei kloke fær kunnskap til krans.

Mandova hagegeañe ty seretse, fe sabakaen-kilala ty hendre.

19 Vonde skal bøygja seg for dei gode, og gudlause ved portarne til den rettferdige.

Hidrakadrakak’ anatrefa’ ty soa ty raty, naho an-dalambei’ o vantañeo ty tsereheñe.

20 Ein fatig vert hata av venen sin jamvel, men ein rik vert elska av mange.

Heje’ ty rañe’e i rarakey, fe maro ty mikoko i mpañalealey.

21 Vanvyrder du næsten din, syndar du, men sæl den som ynkast yver armingar.

Aman-tahiñe ty manirìka ondaty, haha ka ty matarike amo poi’eo.

22 Skal ikkje dei fara vilt som finn på vondt, og miskunn og truskap timast deim som finn på godt?

Tsy hidridrike hao ty mpikilily? Fe fiferenaiñañe naho hatò ro amo misafiry hasoao.

23 Alt stræv fører vinning med seg, men tome ord gjev berre tap.

Amam-bokatse ze hene fitoloñañe, fe mahararake ty soñy mikofofoake.

24 Rikdomen er for dei vise ei krans, men narreskapen hjå dårar er narreskap.

Sabaka’ o mahihitseo ty vara’e; fe hagegeañe ty hanè’ o dagolao.

25 Eit sanningsvitne bergar liv, men den som andar lygn, er full av svik.

Mpañaha aiñe ty mpitaroñe mahity, fe mpikitro-draha ty mikofò-bande.

26 Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.

Fañarovañe fatratse ty fañeveñañe am’ Iehovà, vaho amam-pipalirañe o ana’eo.

27 Otte for Herren er livsens kjelda, so ein slepp undan daudesnaror.

Havelo ­migoangoañe ty fañeveñañe am’ Iehovà, toe fampiariañe o fandri-kakoromahañeo.

28 Mykje folk er konungs prydnad, men folkemink er hovdings fall.

Enge’ i mpanjakay ty borizañe maro; ampoheke ka ty ana-donake tsy ama’ ondaty.

29 Langmodig mann hev mykje vit, men bråhuga mann syner narreskap.

Àmpon-kilala ty malaon-kaviñerañe; fe mpañonjo hagegeañe ty mora boseke.

30 Spaklyndt hjarta er likamens liv, men ilska er ròt i beini.

Mahavelon-tsandriñe ty arofo hendre, fe mahavoroke taolañe ty farahy.

31 Trykkjer du armingen, spottar du skaparen hans, men du ærar skaparen når du er mild mot fatigmann.

Mitera i Andrianamboatse aze ty mamorekeke o rarakeo, fe miasy Aze ty mitretre mahatra.

32 I ulukka si lyt den gudlause stupa, men den rettferdige hev trygd når han skal døy.

Arotsa’ ty fandilara’e ty rati-tsereke, fe am-pitsalohañe ty vañoñe te mivetrake.

33 I hjarta på den vituge held visdomen seg still, men hjå dårar ter han seg fram.

Mimoneñe añ’arofo’ i mahilalay ty hihitse, fe abentabenta’ o dagolao ty antrok’ ao.

34 Rettferd upphøgjer eit folk, men syndi er skam for folki.

Mañonjom-pifeheañe ty havañonañe, fe mañìnje o borizañeo ty hakeo.

35 Kongen likar godt den kloke tenar, men harmast på den som skjemmer seg ut.

Osihe’ ty mpanjaka ty mpitoroñe mitoloñe an-kihitse, fe atretrè’e an-kaviñerañe ty manao hasalarañe.