Salomos Ordsprog 14
1 Kvinnevisdom byggjer huset sitt, men dårskap riv det ned med henderne.
Hlang cueih nu loh a im a sak dae, anglat long tah a kut neh a koengloeng.
2 Den som ottast Herren, fer ærleg fram, men krokvegar gjeng den som vanvyrder honom.
BOEIPA aka rhih tah a dueng la cet dae, a longpuei kho aka hmang loh BOEIPA a hnaep.
3 I narrens munn er ovmods ris, men dei vise hev lipporne sine til vern.
Hlang ang kah a ka ah hoemnah kuhci om tih, aka cueih rhoek kah hmuilai loh amamih te a ngaithuen sak.
4 Utan uksar er krubba tom, men når stuten er sterk, vert innkoma stor.
Saelhung a om pawt vaengah kongduk khaw caih dae, vaito thadueng lamkah canghum cangpai thoeng.
5 Ikkje lyg eit ærlegt vitne, men det falske vitne andar lygn.
Oltak rhoek kah laipai tah a laithae moenih. Tedae a honghi kah laipai long tah laithae ni a. sat.
6 Spottaren søkjer visdom, men fåfengt, men lett finn den skynsame kunnskap.
Hmuiyoi loh cueihnah a tlap dae a hong ni, mingnah he aka yakming ham tah yoeikoek mai.
7 Gakk burt frå ein dåre, ei fekk du der merka lippor med kunnskap.
Hlang ang te a hmai lamloh caeh tak, mingnah olka te na ming pawt ve.
8 Klok manns visdom er: han skynar vegen sin, men dåre-narreskapen er: dei svik seg sjølv.
Aka thaai kah cueihnah long tah a longpuei te a yakming dae, aka ang kah a anglat tah thailatnah ni.
9 Dårar fær spott av sitt eige skuldoffer, men millom ærlege folk er godhug.
Aka ang loh hmaithennah te a hnael dae, aka thuem long tah a laklo ah kolonah a saii.
10 Hjarta kjenner si eigi sorg, og gleda legg ingen framand seg uppi.
A hinglu khahingnah loh lungbuei a ming. Te dongah a kohoenah dongah rhalawt loh boi thil pawh.
11 Gudlause folk fær sitt hus lagt i øyde, men ærlege folk ser tjeldet sitt bløma.
Halang rhoek kah im tah a phae pah vetih aka thuem kah dap tah rhoeng ni.
12 Mang ein veg tykkjer folk er rett, men enden på honom er vegar til dauden.
Longpuei he hlang kah mikhmuh ah thuem dae a hmailong ah dueknah longpuei la om.
13 Jamvel midt i låtten kjenner hjarta vondt, og enden på gleda er sorg.
Nueihbu dongah lungbuei loh thak a khoeih tih, a tloihsoi ah kohoenah khaw pha-ueknah la poeh.
14 Av åtferdi si skal den fråfalne mettast, og ein god mann held seg burte frå han.
Lungbuei aka balkhong khaw, hlang then khaw a khosing te amah hah bitni.
15 Den einfalde trur kvart ordet, men den kloke agtar på sine stig.
Hlangyoe long tah olka boeih te a tangnah dae, aka thaai long tah a khokan te a yakming.
16 Den vise ottast og held seg frå vondt, men dåren er brålyndt og trygg.
Aka cueih long tah a rhih tih boethae te a nong tak. Tedae aka ang long tah a paan tih a omtoem.
17 Bråsinna mann gjer narreverk, og meinsløg mann vert hata.
Thintoek bangkek loh a anglat a phoe tih, tangkhuepnah aka khueh hlang khaw a hmuhuet uh.
18 Einfalde erver dårskap, men dei kloke fær kunnskap til krans.
Hlangyoe loh anglat a pang tih, aka thaai rhoek loh mingnah te a muei uh.
19 Vonde skal bøygja seg for dei gode, og gudlause ved portarne til den rettferdige.
Hlang thae rhoek te hlang then rhoek kah mikhmuh ah, halang rhoek te hlang dueng kah vongka ah ngam uh ni.
20 Ein fatig vert hata av venen sin jamvel, men ein rik vert elska av mange.
Khodaeng te a hui long khaw a hmuhuet tih, hlanglen tah muep a lungnah.
21 Vanvyrder du næsten din, syndar du, men sæl den som ynkast yver armingar.
A hui taengah aka hnoelrhoeng uh tah tholh tih, mangdaeng kodo aka rhen tah a yoethen.
22 Skal ikkje dei fara vilt som finn på vondt, og miskunn og truskap timast deim som finn på godt?
Boethae aka uep rhoek te kho a hmang uh moenih a? Tedae sitlohnah neh uepomnah long tah hnothen ni a. caai thil.
23 Alt stræv fører vinning med seg, men tome ord gjev berre tap.
Patangnah cungkuem loh kumkonah a om sak. Tedae hmuilai dongkah ol bueng ngawn tah tloelnah la poeh.
24 Rikdomen er for dei vise ei krans, men narreskapen hjå dårar er narreskap.
Khuehtawn he aka cueih rhoek kah a rhuisam la om tih, aka ang rhoek tah anglat la anglat coeng.
25 Eit sanningsvitne bergar liv, men den som andar lygn, er full av svik.
Oltak kah laipai loh hinglu a huul tih, hlangthai palat loh laithae a sat.
26 Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.
BOEIPA hinyahnah dongah pangtungnah sarhi khaw om, te dongah a ca rhoek ham hlipyingnah la om.
27 Otte for Herren er livsens kjelda, so ein slepp undan daudesnaror.
BOEIPA hinyahnah tah hingnah thunsih neh, dueknah hlaeh lamloh aka phaelh sak la om.
28 Mykje folk er konungs prydnad, men folkemink er hovdings fall.
Pilnam kah cangpai dongah ni manghai kah rhuepomnah khaw a om, namtu a om pawt vaengah mangpa kah porhaknah la om.
29 Langmodig mann hev mykje vit, men bråhuga mann syner narreskap.
Thintoek aka ueh tah bahoeng a lungcuei tih, mueihla bangkek loh anglat ni a. pomsang.
30 Spaklyndt hjarta er likamens liv, men ilska er ròt i beini.
Lungbuei hoeihnah tah pumsa kah hingnah la om tih, thatlainah khaw rhuh keet la poeh.
31 Trykkjer du armingen, spottar du skaparen hans, men du ærar skaparen når du er mild mot fatigmann.
Tattloel aka hnaemtaek loh amah aka saii ni a. veet, BOEIPA aka thangpom long tah khodaeng a rhen.
32 I ulukka si lyt den gudlause stupa, men den rettferdige hev trygd når han skal døy.
Halang tah a boethae ah bung tih, aka dueng tah a dueknah rhangneh ying.
33 I hjarta på den vituge held visdomen seg still, men hjå dårar ter han seg fram.
Aka yakming kah lungbuei ah cueihnah khaw rhaehrhong tih, hlang ang lakli ah khaw ming uh coeng.
34 Rettferd upphøgjer eit folk, men syndi er skam for folki.
Duengnah loh namtom a pomsang tih, tholhnah loh namtu te rhaidaeng la a khueh.
35 Kongen likar godt den kloke tenar, men harmast på den som skjemmer seg ut.
Manghai kah kolonah loh sal te a cangbam tih, a thinpom loh yah a bai.
