Salomos Ordsprog 13
1 Den vise son let seg aga av far sin, men spottaren høyrer ikkje på skjenn.
En vis sønn hører på sin fars tilrettevisning, men en spotter hører ikke på irettesettelse.
2 Sjølv fær ein godt av den frukt som munnen ber, men hugen åt svikarar stend etter vald.
Av sin munns frukt nyter en mann godt, men de troløses hu står til vold.
3 Den som agtar munnen sin, varar si sjæl, men gapen fær seg ei ulukka.
Den som vokter sin munn, bevarer sitt liv; den som lukker sine leber vidt op, ham blir det til ulykke.
4 Hugen i letingen lyster og fær ikkje noko, hugen i strævsame folk fær rikleg mette.
Den late attrår og får intet, men de flittige næres rikelig.
5 Den rettferdige hatar ljugarord, men den gudlause fer stygt og skamleg åt.
Den rettferdige hater løgnaktige ord, men den ugudelige gjør det som ondt og skammelig er.
6 Rettferd varar den som fer ulastande, men gudløysa feller den som gjer synd.
Rettferdighet verner den som lever ustraffelig, men ugudelighet feller den som gjør synd.
7 Mang ein ter seg rik og eig då inkje, ein annan ter seg fatig og eig mykje.
Den ene ter sig som en rik mann og har dog slett ingen ting, og den andre ter sig som en fattig mann og har dog meget gods.
8 Mannsens rikdom er ein løysepeng for livet hans, men fatigmannen fær inkje trugsmål høyra.
En manns rikdom er løsepenger for hans liv, men den fattige er det ingen som truer.
9 Ljoset åt dei rettferdige brenn lystigt, men lampa åt ugudlege vil slokna.
De rettferdiges lys skinner lystig, men de ugudeliges lampe slukner.
10 Med ovmod veld ein berre trætta, men hjå deim som tek mot råd, er visdom.
Ved overmot voldes bare trette, men hos dem som lar sig råde, er visdom.
11 Lettfengen rikdom minkar, men sankar du smått um senn, fær du meir og meir.
Lett vunnet rikdom minker, men den som samler litt efter litt, øker sitt gods.
12 Langdrøg von gjer hjarta sjukt, men uppfyllt ynskje er eit livsens tre.
Langvarig venting gjør hjertet sykt, men et opfylt ønske er et livsens tre.
13 Den som vanvyrder ordet, tyner seg sjølv, men den som ottast bodordet, fær løn.
Den som forakter ordet, ødelegger sig selv; men den som frykter budet, han får lønn.
14 Vismanns læra er livsens kjelda, so ein slepp undan frå daudesnaror.
Den vises lære er en livsens kilde, ved den slipper en fra dødens snarer.
15 Godt vit gjev manntekkje, men hard er vegen som svikarar gjeng.
Ved god forstand vinner en menneskenes yndest, men de troløses vei er hård.
16 Kvar som er klok, fer fram med vit, men ein dåre briskar seg med dårskap.
Hver den som er klok, går frem med forstand, men en dåre utbreder dårskap.
17 Ein gudlaus sendemann fell i ulukka, men trufast bodberar er lækjedom.
Et ugudelig sendebud faller i ulykke, men et trofast bud er lægedom.
18 Armod og skam fær den som viser age ifrå seg, men den som agtar på refsing, vinn æra.
Armod og skam får den som ikke vil vite av tukt; men den som akter på refselse, blir æret.
19 Uppfyllt ynskje er søtt for sjæli, men å vika frå vondt er ei gruv for dårar.
Opfylt ønske er søtt for sjelen, men å holde sig fra det onde er en vederstyggelighet for dårer.
20 Gakk saman med dei vise, so vert du vis, men ilag med dårar gjeng det deg ille.
Søk omgang med de vise, og du skal bli vis; men dårers venn går det ille.
21 Ulukka forfylgjer syndarar, men rettferdige fær godt til løn.
Ulykke forfølger syndere, men rettferdige lønnes med godt.
22 Den gode let etter seg arv til barneborn, men det syndaren eig, er gøymt åt den rettferdige.
Den gode efterlater arv til barnebarn, men synderens gods er gjemt til den rettferdige.
23 Fatigfolks nybrot gjev rikeleg føda, men mang ein vert tynt ved urettferd.
De fattiges nyland gir meget føde; men mangen rykkes bort fordi han ikke gjør det som rett er.
24 Den som sparer riset sitt, hatar son sin, men den som elskar han, tuktar honom tidleg.
Den som sparer sitt ris, hater sin sønn; men den som elsker ham, tukter ham tidlig.
25 Rettferdige hev mat til å metta seg på, men gudlause gjeng med magen tom.
Den rettferdige eter så han blir mett, men de ugudeliges buk blir tom.
