Salomos Ordsprog 12
1 Den som elskar age, elskar kunnskap, men den som hatar refsing, han er fåvis.
Mikoko hilala ty mpitea lafa, fe gege ty malaiñ-endake;
2 Den gode vinn seg hugnad hjå Herren, men den meinsløge fordømer han.
Hanjo fañisohañe am’ Iehovà ty matarike, fe hafà’e ty mpikinia.
3 Ingen mann vert stød av gudløysa, men roti åt rettferdige kann ingen rikka.
Tsy mahafioreñe ondaty ty halo-tserehañe, fe tsy hasiotse ty vaha’o vañoñeo.
4 Ei fagna kona er ein krans for mannen sin, eit skjemda ting er fæl som ròt i beini hans.
Sabakan-engem-bali’e ty rakemba soa, fe hoe hamomohañe an-taola’e ao ty mahasalatse.
5 Tankar hjå rettferdige tenkjer er det som rett er, dei råder som ugudlege legg upp, er svik.
To ty fivetsevetse’ o vantañeo; fe mitarik’ an-dama ty fanoroa’ o lo-tserekeo.
6 Ordi hjå ugudlege gjeng ut på luring etter blod, men ærlege vert berga ved sin munn.
Famandroñan-dio ty entam-bola’ o raty tserekeo, fe hañaha ty vañoñe o saontsi’eo.
7 Ugudlege vert kasta i koll, og so er det ute med deim, men rettferdige folks hus stend fast.
Rotsaheñe o lo-tserekeo le tsy eo, fe hijadoñe ty anjomba’ o mahitio.
8 Ein mann fær ros alt etter som vitet hans er, men den ranglyndte kjem i vanvyrdnad.
O hihi’eo ty anambezañe ondatio, fe ho sirikaeñe ty mengok’ an-troke.
9 Betre småmann med ein tenar enn låst vera storkar og ikkje ha mat.
Hàmake t’ie mirè-batañe, naho manaña mpitoroñe raike, ta t’ie mieva ho bey fe tsy aman-kaneñe.
10 Den rettferdige veit korleis buskapen har det, men hardt er hjarta hjå ugudlege folk.
Haoñe’ ty vantañe ty fiai’ i bibi’ey, fe fampisoañañe avao ty tretre’ i rati-tserekey.
11 Den som dyrkar si jord, fær mette av brød, den som fer etter fåfengde ting, er fåvis.
Ho enen-kaneñe ty mpiava’ i tane’ey, fe po-hilala ty mañeañe ty tsy vente’e.
12 Ein gudlaus hev hug til vonde folks garn, men roti åt rettferdige gjev frukt.
Tsikirihe’ o rati-tserekeo ty fikopahan-karatiañe, fe mamokatse ty vaha’ o vantañeo.
13 Lippe-synd er snara vond, men den rettferdige slepp ut or trengsla.
Fandrihe’ ty fiolàn-tsoñi’e ty lahiaga, fe hibolititse amy haloviloviañey ty vañoñe.
14 Av sin munns frukt fær ein mann sin gode mette, og eit menneskje fær att det han hev gjort med sine hender.
Mahaenen-kasoa t’indaty ty vokam-palie’e, vaho himpoly ama’ ondaty o fitoloñam-pità’eo.
15 Uvitingen held sin eigen veg for den rette, men den vise høyrer på råd.
Mahity amo maso’eo ty gege, fe mijanjim-panoroañe ty mahihitse.
16 Når uvitingen er vreid, vert det kjent same dagen, men den kloke løyner skjemsla.
Fohiñe aniany ty filoa-tiña’ i dagola, fe lembefe’ i mahihitse ty mahasalatse.
17 Den som andar ærlegskap, segjer det som rett er, men det falske vitnet talar svik.
Mampiboake havantañañe ty mikofòke hatò, fe famañahiañe ty manara-bande.
18 Mang ein fer med svall som sverdstyng; men tunga åt dei vise, ho er lækjedom.
Eo ty manoantoañe an-drehake, hoe fitomboham-pibara, fe minday fijanganañe ty famele’ o mahihitseo.
19 Sanningslippa held seg æveleg, men falske tunga berre i ein augneblink.
Hijadoñe nainai’e ty fivimbin-katò, fe aniany avao ty lelan-dremborake.
20 Svik er i deira hjarta som smider vondt i hop, men dei som rå’r til fred, hev gleda.
Famañahiañe ty an-tro’ o mpikililio, fe haehake t’ie mpifampilongo.
21 Inkje vondt den rettferdige råkar, men gudlause fær ulukka i fullaste mål.
Tsy mizò raty ty vantañe, fe lifo-kasotriañe ty tsereheñe.
22 Ei stygja for Herren er ljugarlippor, men han likar deim som fer fram med truskap.
Tiva am’ Iehovà ty soñy mandañitse, fe no’e o mitoloñe am-pigahiñañeo.
23 Ein klok mann løynar kunnskap, men dåre-hjarta ropar ut vitløysa.
Mañaja hihitse ty hendre, fe mitazataza hagegeañe ty tron-dagola.
24 Strævsam hand kjem upp til herrevelde, men leta fører til trældom.
Hifeleke ty fità’ o mahimbañeo, vaho hondevozeñe ty taña migebañe.
25 Sorg i mannens hjarta bøygjer det ned, men eit godt ord gjev det gleda.
Mampidrodretse ty arofo’ ondaty ty fivazobazorañe ama’e ao, fe mampanintsiñe aze ty talily soa.
26 Den rettferdige rettleider næsten sin, men vegen åt gudlause fører deim vilt.
Manoro an-drañe’e ty vantañe, fe mampivike o lo-tserekeo ty lala’iareo.
27 Letingen steikjer ikkje si veidn, men annsemd er rikdom so dyr for menneskja.
Tsy atono’ i tembo ty nitsatsà’e; fe vara ami’ty mpifanehake o hanaña’eo.
28 På rettferds stig er liv, og gonga på vegen gjeng ikkje til dauden.
Tendrek’ an-dalam-bantañe ty haveloñe, vaho tsy aman-kavetrahañe i oloñolo’ey.
