Salomos Ordsprog 12

1 Den som elskar age, elskar kunnskap, men den som hatar refsing, han er fåvis.

אֹהֵב מוּסָר אֹהֵֽב דָּעַת וְשׂוֹנֵא תוֹכַחַת בָּֽעַר׃

2 Den gode vinn seg hugnad hjå Herren, men den meinsløge fordømer han.

טוֹב יָפִיק רָצוֹן מֵיְהֹוָה וְאִישׁ מְזִמּוֹת יַרְשִֽׁיעַ׃

3 Ingen mann vert stød av gudløysa, men roti åt rettferdige kann ingen rikka.

לֹא־יִכּוֹן אָדָם בְּרֶשַׁע וְשֹׁרֶשׁ צַדִּיקִים בַּל־יִמּֽוֹט׃

4 Ei fagna kona er ein krans for mannen sin, eit skjemda ting er fæl som ròt i beini hans.

אֵֽשֶׁת־חַיִל עֲטֶרֶת בַּעְלָהּ וּכְרָקָב בְּעַצְמוֹתָיו מְבִישָֽׁה׃

5 Tankar hjå rettferdige tenkjer er det som rett er, dei råder som ugudlege legg upp, er svik.

מַחְשְׁבוֹת צַדִּיקִים מִשְׁפָּט תַּחְבֻּלוֹת רְשָׁעִים מִרְמָֽה׃

6 Ordi hjå ugudlege gjeng ut på luring etter blod, men ærlege vert berga ved sin munn.

דִּבְרֵי רְשָׁעִים אֱרׇב־דָּם וּפִי יְשָׁרִים יַצִּילֵֽם׃

7 Ugudlege vert kasta i koll, og so er det ute med deim, men rettferdige folks hus stend fast.

הָפוֹךְ רְשָׁעִים וְאֵינָם וּבֵית צַדִּיקִים יַעֲמֹֽד׃

8 Ein mann fær ros alt etter som vitet hans er, men den ranglyndte kjem i vanvyrdnad.

לְֽפִי־שִׂכְלוֹ יְהֻלַּל־אִישׁ וְנַעֲוֵה־לֵב יִהְיֶה לָבֽוּז׃

9 Betre småmann med ein tenar enn låst vera storkar og ikkje ha mat.

טוֹב נִקְלֶה וְעֶבֶד לוֹ מִמִּתְכַּבֵּד וַחֲסַר־לָֽחֶם׃

10 Den rettferdige veit korleis buskapen har det, men hardt er hjarta hjå ugudlege folk.

יוֹדֵעַ צַדִּיק נֶפֶשׁ בְּהֶמְתּוֹ וְֽרַחֲמֵי רְשָׁעִים אַכְזָרִֽי׃

11 Den som dyrkar si jord, fær mette av brød, den som fer etter fåfengde ting, er fåvis.

עֹבֵד אַדְמָתוֹ יִֽשְׂבַּֽע־לָחֶם וּמְרַדֵּף רֵיקִים חֲסַר־לֵֽב׃

12 Ein gudlaus hev hug til vonde folks garn, men roti åt rettferdige gjev frukt.

חָמַד רָשָׁע מְצוֹד רָעִים וְשֹׁרֶשׁ צַדִּיקִים יִתֵּֽן׃

13 Lippe-synd er snara vond, men den rettferdige slepp ut or trengsla.

בְּפֶשַׁע שְׂפָתַיִם מוֹקֵשׁ רָע וַיֵּצֵא מִצָּרָה צַדִּֽיק׃

14 Av sin munns frukt fær ein mann sin gode mette, og eit menneskje fær att det han hev gjort med sine hender.

מִפְּרִי פִי־אִישׁ יִשְׂבַּע־טוֹב וּגְמוּל יְדֵי־אָדָם (ישוב) [יָשִׁיב] לֽוֹ׃

15 Uvitingen held sin eigen veg for den rette, men den vise høyrer på råd.

דֶּרֶךְ אֱוִיל יָשָׁר בְּעֵינָיו וְשֹׁמֵעַ לְעֵצָה חָכָֽם׃

16 Når uvitingen er vreid, vert det kjent same dagen, men den kloke løyner skjemsla.

אֱוִיל בַּיּוֹם יִוָּדַע כַּעְסוֹ וְכֹסֶה קָלוֹן עָרֽוּם׃

17 Den som andar ærlegskap, segjer det som rett er, men det falske vitnet talar svik.

יָפִיחַ אֱמוּנָה יַגִּיד צֶדֶק וְעֵד שְׁקָרִים מִרְמָֽה׃

18 Mang ein fer med svall som sverdstyng; men tunga åt dei vise, ho er lækjedom.

יֵשׁ בּוֹטֶה כְּמַדְקְרוֹת חָרֶב וּלְשׁוֹן חֲכָמִים מַרְפֵּֽא׃

19 Sanningslippa held seg æveleg, men falske tunga berre i ein augneblink.

שְֽׂפַת־אֱמֶת תִּכּוֹן לָעַד וְעַד־אַרְגִּיעָה לְשׁוֹן שָֽׁקֶר׃

20 Svik er i deira hjarta som smider vondt i hop, men dei som rå’r til fred, hev gleda.

מִרְמָה בְּלֶב־חֹרְשֵׁי רָע וּֽלְיֹעֲצֵי שָׁלוֹם שִׂמְחָֽה׃

21 Inkje vondt den rettferdige råkar, men gudlause fær ulukka i fullaste mål.

לֹא־יְאֻנֶּה לַצַּדִּיק כׇּל־אָוֶן וּרְשָׁעִים מָלְאוּ רָֽע׃

22 Ei stygja for Herren er ljugarlippor, men han likar deim som fer fram med truskap.

תּוֹעֲבַת יְהֹוָה שִׂפְתֵי־שָׁקֶר וְעֹשֵׂי אֱמוּנָה רְצוֹנֽוֹ׃

23 Ein klok mann løynar kunnskap, men dåre-hjarta ropar ut vitløysa.

אָדָם עָרוּם כֹּסֶה דָּעַת וְלֵב כְּסִילִים יִקְרָא אִוֶּֽלֶת׃

24 Strævsam hand kjem upp til herrevelde, men leta fører til trældom.

יַד־חָרוּצִים תִּמְשׁוֹל וּרְמִיָּה תִּהְיֶה לָמַֽס׃

25 Sorg i mannens hjarta bøygjer det ned, men eit godt ord gjev det gleda.

דְּאָגָה בְלֶב־אִישׁ יַשְׁחֶנָּה וְדָבָר טוֹב יְשַׂמְּחֶֽנָּה׃

26 Den rettferdige rettleider næsten sin, men vegen åt gudlause fører deim vilt.

יָתֵר מֵרֵעֵהוּ צַדִּיק וְדֶרֶךְ רְשָׁעִים תַּתְעֵֽם׃

27 Letingen steikjer ikkje si veidn, men annsemd er rikdom so dyr for menneskja.

לֹא־יַחֲרֹךְ רְמִיָּה צֵידוֹ וְהוֹן־אָדָם יָקָר חָרֽוּץ׃

28 På rettferds stig er liv, og gonga på vegen gjeng ikkje til dauden.

בְּאֹֽרַח־צְדָקָה חַיִּים וְדֶרֶךְ נְתִיבָהֿ אַל־מָֽוֶת׃