Salomos Ordsprog 11

1 Falsk vegt er fæl for Herren, men full vegt likar han godt.

Tiva am’ Iehovà ty fandanjàñe vìlañe, fe no’e ty vato to.

2 Kjem stormod, so kjem og skam, men smålåtne, dei hev visdom.

Ie avy ty firengeañe, pok’eo ka ty hasalarañe; fe mpiamo mpirekeo ty hihitse.

3 Dei ærlege hev si uskyld til førar, men fals slær sin herre på hals.

Miaolo o vantañeo ty havañona’e, fe mampianto i lahiaga ty fikelokeloha’e.

4 Gods hjelper ikkje på vreidens dag, men rettferd frelser frå dauden.

Tsy vente’e añ’andron-kankàñe ty vara, fe mamotsotse an-kavilasy ty havantañañe.

5 Ærleg manns rettferd jamnar hans veg, men den gudlause stuper ved gudløysa si.

Mampahity ty lala’ o malio tahiñeo ty havantaña’e, fe mikorovok’ ami’ty haratia’e o lo-tserekeo.

6 Ærlege folk ved si rettferd vert frelste, men dei falske vert fanga i eigen gir.

Mañaha ty vañoñe i havantaña’ey, fe hamahotse o piaroteñeo ty fatiti’iareo.

7 Når ugudleg mann døyr, er det ute med voni; og vondskaps venting til inkjes vert.

Ie mate ty lo-tsereke, momoke o fañiria’eo, vaho voroke ty fitamà’ i tsy mahitiy.

8 Rettferdig vert fria or trengsla, og ugudleg kjem i hans stad.

Votsorañe amy falovilovia’ey ty vantañe, le mb’eo handimbe aze ty lo-tsereke.

9 Den skamlause tyner sin granne med munnen, men rettferdige friar seg ut med sin kunnskap.

Mijoy ty rañe’e am-bava’e ty tsi-aman-Kàke, fe hilala ty mañaha o vañoñeo.

10 Gjeng det godt med rettferdige, fegnast byen, vert gudlause tynte, syng folk av gleda.

Ie miraorao o vantañeo, mirebeke ty rova; ie momoke ty lo-tsereke, inay ty firiñariñan-kobaiñe.

11 Med velsigning frå ærlege folk kjem byen seg upp, men gudlause munn bryt han ned.

Mionjoñe ty rova tatae’ o vañoñeo, fe rotsahe’ ty vava’ o lo-tserekeo.

12 Vitlaus er den som vanvyrdar sin granne, men vitug mann tegjer stilt.

Po-hilala ty maniva ondaty, fe mianjiñe t’indaty mahilala.

13 Den som fer med drøs, ber løynråd ut, men den hjarte-trugne løyner saki.

Mb’eo mb’eo i mpitolom-bolañey mampiborake ty nitangogoeñe, fe mahakafi-draha ty migahiñe.

14 Der inkje styre er, lyt folket falla, men der dei rådvise er mange, der er frelsa.

Ie po-panoroañe, mihotrake o borizañeo, fe fandreketañe t’ie mitolom-pisafiry.

15 Borgar du for framand, er du ille faren, men han er trygg som hatar handtak.

Toe hisotry ty miantoke songon’ ambahiny, fe soa fiaro ty malai-mañoho-pitàñe.

16 Ei yndefull kvinna vinn æra, og valdsmenner vinn seg rikdom.

Asieñe ty rakemba matarike, vaho manontom-bara ty fanalolahy.

17 Ein godhjarta mann gjer vel mot si sjæl, men ein hardhjarta mann fer vondt med sitt eige kjøt.

Mañasoa ty tro’e t’indaty matarike, fe mijoy ty vata’e ty mpampisoañe.

18 Den ugudlege vinn seg ei sviksam løn, men den som rettferd sår, fær varig løn.

Mikarama hakoahañe ty lo-tsereke, fe ho soa tambe ty mitongy havantañañe.

19 Stend du fast i rettferd, vinn du liv, men fer du etter vondt, då fær du daude.

Ho veloñe ty mifahatse an-kavañonañe, fe hihomake ty mañean-karatiañe.

20 Dei range i hugen hev Herren ein stygg til, men han likar deim som ulastande ferdast.

Tiva am’ Iehovà ty mengok’ an-troke, fe ifalea’e ty mañavelo an-kahiti’e.

21 Det kann du gjeva handi på, den vonde vert’kje urefst, men ætti åt rettferdige slepp undan.

Tsy mikalafo te tsy ho po-lafa ty lo-tsereke, fe ho haha ty tiri’ o vantañeo.

22 Som ein gullring i eit grisetryne er ei fager kvinna utan vit.

Hoe bange volamena ami’ty oron-dambo ty ampela montramontra tsy mahalie-batañe.

23 Det rettferdige ynskjer, vert berre godt, det som gudlause vonar, vert til vreide.

Ty hasoa avao ty fisalala’ o vañoñeo; fe haviñerañe ty fitamà’ i lahiaga.

24 Ein strår ut og fær endå meir, ein annan vert arm av usømeleg sparing.

Eo ty fampiparaitahañe mbe mampitombo avao; eo ty matity ami’ty mañeva, f’ie ho rarake.

25 Den som velsignar, skal trivast, og kveikjer du andre, vert sjølv du kveikt.

Hiraorao t’indaty matarike, vaho ho tondrahañe ka ty manondrake.

26 Ein kornflår, honom bannar folket, men signing kjem yver den som sel korn.

Honjire’ ondatio ty matity ampemba, fe fitahiañe ty ho añambone’ i mandetak’ azey.

27 Den som strævar etter godt, han søkjer hugnad, men den som leitar etter vondt, han fær det yver seg.

Osiheñe ty mitsoe-kasoa, fe ami’ty mipay haratiañe, izay ty ho zoe’e.

28 Den som lit på sin rikdom, han skal stupa, men rettferdige grønkar som lauv.

Hihotrake ty miato vara, fe handrevake hoe ravets-atae maindoñe o vantañeo.

29 Den som øydar sitt hus, skal erva vind, og narren vert træl åt den kloke.

Handova tioke ty mpanolo-tsotry añ’anjomba’e, le hitoroñe ty mahihi-troke ty dagola.

30 Rettferdig manns frukt er eit livsens tre, og sjæler vinn den vise.

Hataen-kaveloñe ty vokare’ o vantañeo, vaho mpandrekets’arofo ty mahihitse.

31 Du ser rettferdig mann fær vederlag på jordi, kor mykje meir då den ugudlege og syndaren!

Kanao ho tambezeñe an-tane atoy o vantañeo, àntsake ty tsereheñe naho o piaroteñeo.