Salomos Ordsprog 11
1 Falsk vegt er fæl for Herren, men full vegt likar han godt.
Angraeng loe katoeng ai tahhaih to pahnuet; toe katoeng tahhaih nuiah loe anghoehaih tawnh.
2 Kjem stormod, so kjem og skam, men smålåtne, dei hev visdom.
Amoekhaih oh naah, azathaih to oh; toe minawk tlim ah khosah kami khaeah loe palunghahaih to oh.
3 Dei ærlege hev si uskyld til førar, men fals slær sin herre på hals.
Poektoeng kami loe toenghaih mah zaeh; toe poeksae kami loe poeksethaih mah amrosak tih.
4 Gods hjelper ikkje på vreidens dag, men rettferd frelser frå dauden.
Sithaw palungphui naah angraenghaih mah na bomh mak ai; toe toenghaih mah loe duekhaih thung hoiah pahlong.
5 Ærleg manns rettferd jamnar hans veg, men den gudlause stuper ved gudløysa si.
Coek koi om ai katoeng kami loe toenghaih mah loklam to hnuksak; toe kasae kami loe a sethaih mah amtimsak tik.
6 Ærlege folk ved si rettferd vert frelste, men dei falske vert fanga i eigen gir.
Katoeng kaminawk loe angmacae toenghaih mah nihcae to pahlong tih; toe sethaih sah kaminawk loe angmacae sethaih pongah aman o tih.
7 Når ugudleg mann døyr, er det ute med voni; og vondskaps venting til inkjes vert.
Kahoih ai kami duek naah, anih oephaih doeh anghma tih; poektoeng ai kaminawk ih oephaih loe anghmat.
8 Rettferdig vert fria or trengsla, og ugudleg kjem i hans stad.
Katoeng kami to raihaih thung hoiah pahlong, anih zuengah kasae kami nuiah raihaih to phak.
9 Den skamlause tyner sin granne med munnen, men rettferdige friar seg ut med sin kunnskap.
Angsah thaih kami loe pronghaih lok hoiah a imtaeng kami to amrosak; toe katoeng kami loe palunghahaih hoiah loi tih.
10 Gjeng det godt med rettferdige, fegnast byen, vert gudlause tynte, syng folk av gleda.
Katoeng kami khosak hoih naah, vangpui to anghoe; kasae kami duek naah loe, anghoe hoi hanghaih lok to oh.
11 Med velsigning frå ærlege folk kjem byen seg upp, men gudlause munn bryt han ned.
Katoeng kami tahamhoih naah, vangpui to pakoeh ah oh; toe kasae kami ih pakha mah loe vangpui to amrosak.
12 Vitlaus er den som vanvyrdar sin granne, men vitug mann tegjer stilt.
Palunghahaih tawn ai kami loe, a imtaeng kami to khet patoek; toe palunghahaih tawn kami loe a palai to ciipsak.
13 Den som fer med drøs, ber løynråd ut, men den hjarte-trugne løyner saki.
Lokpung kami loe tamqu hmuen to taphong; toe oepthok kami loe tamqu hmuen to angphat.
14 Der inkje styre er, lyt folket falla, men der dei rådvise er mange, der er frelsa.
Zaehhoihaih om ai naah, prae kaminawk amro o; toe poekhaih paek thaih kami pop tawnh naah ngancuemhaih to oh.
15 Borgar du for framand, er du ille faren, men han er trygg som hatar handtak.
Angvin ih laiba pathok pae hanah lokkam kami loe poek angpho tih; toe to tiah lokkam ai kami loe mawnhaih tawn mak ai.
16 Ei yndefull kvinna vinn æra, og valdsmenner vinn seg rikdom.
Tahmenhaih tawn nongpata loe khingzahaih to hak; toe thahoih nongpanawk loe angraeng o.
17 Ein godhjarta mann gjer vel mot si sjæl, men ein hardhjarta mann fer vondt med sitt eige kjøt.
Tahmenhaih tawn kami loe tangqum to hak; toe hmawsaeng kami loe a taksa raihaih paek kami ah ni oh.
18 Den ugudlege vinn seg ei sviksam løn, men den som rettferd sår, fær varig løn.
Kasae kami loe alinghaih atho to hnuk; toe toenghaih tuh kami loe amkhrai thai ai tangqum to hak.
19 Stend du fast i rettferd, vinn du liv, men fer du etter vondt, då fær du daude.
Toenghaih loe hinghaih ah oh baktih toengah, sethaih hnukah patom kami loe a duekhaih ni patom.
20 Dei range i hugen hev Herren ein stygg til, men han likar deim som ulastande ferdast.
Poek angkawn kami loe Angraeng mah panuet; toe toenghaih loklam pazui kami nuiah loe anghoehaih to tawnh.
21 Det kann du gjeva handi på, den vonde vert’kje urefst, men ætti åt rettferdige slepp undan.
Kasae kaminawk loe nawnto amhong o cadoeh, danpaek ai ah om mak ai; toe katoeng kaminawk ih caa loe loihsak tih.
22 Som ein gullring i eit grisetryne er ei fager kvinna utan vit.
Khopoek thai ai kranghoih nongpata loe, ok tahmawh nui ih sui bantuek baktiah ni oh.
23 Det rettferdige ynskjer, vert berre godt, det som gudlause vonar, vert til vreide.
Katoeng kami loe kahoih hmuen khue ni koeh; toe kasae kami ih oephaih loe palungphuihaih hae ni.
24 Ein strår ut og fær endå meir, ein annan vert arm av usømeleg sparing.
Cangti haeh kami loe pop aep ah hak; angaihaih pong kamthlai ah patung kami loe amtang aep.
25 Den som velsignar, skal trivast, og kveikjer du andre, vert sjølv du kveikt.
Kuuhoih kami loe angraeng; minawk han tuibawh kami loe, angmah doeh tuibawh ah om toeng tih.
26 Ein kornflår, honom bannar folket, men signing kjem yver den som sel korn.
Cang zawh paawt kami loe, minawk mah kasae thui tih; toe cang zaw kami ih lu loe tahamhoihaih om tih.
27 Den som strævar etter godt, han søkjer hugnad, men den som leitar etter vondt, han fær det yver seg.
Kahoih hmuen pakrong kami loe hoihaih to hnuk; toe kahoih ai hmuen pakrong kami loe sethaih to hnu tih.
28 Den som lit på sin rikdom, han skal stupa, men rettferdige grønkar som lauv.
Angmah angraenghaih oep kami loe amtim tih; toe katoeng kami loe thingqam baktiah sai tih.
29 Den som øydar sitt hus, skal erva vind, og narren vert træl åt den kloke.
Angmah imthung raihaih paek kami loe takhi to qawk ah toep tih; amthu loe palungha kami ih tamna ah om tih.
30 Rettferdig manns frukt er eit livsens tre, og sjæler vinn den vise.
Hinghaih thingkung loe toenghaih thingthai ah oh; palungha kami loe minawk hinghaih to pazawk.
31 Du ser rettferdig mann fær vederlag på jordi, kor mykje meir då den ugudlege og syndaren!
Khenah, katoeng kaminawk mataeng doeh long nuiah hnuk han koi atho to hnu o nahaeloe, Sithaw panoek ai kami hoi zaehaih sak koeh kaminawk cae loe kawkruk maw danpaekhaih atho to hnu o tih!
