Mika 3
1 Og eg sagde: Høyr, de Jakobs hovdingar, og de fyrstar for Israels hus! Høyrer det ikkje dykk til å vita kva som er rett?
Ngaijuvin, nangho Israel lamkaihon, nangho adihlouva kona adih hekhen ho.
2 De som hatar det gode og elskar det vonde, de som flår skinnet av folk og kjøtet av beini deira,
Ahinlah nanghon thilpha nahouvin, thilphalou nangailuve, nanghon kamite ahing changin avun nalip doh pehun, aphe jouse jong agua konin naleodohpehun ahi.
3 de som et mitt folks kjøt og riv hudi av deim, og beini deira bryt de sund, og breider deim ut liksom i ei gryta, liksom kjøtet ein legg i panna.
Kamite aphe naneovin, avun jouse nalip dohuvin, agu nahebohpehuvin asa’u, sa kihonna belsunga sa hon bangin na kihonuvin ahi.
4 Då skal dei ropa til Herren; men han skal ikkje svara deim; dylja skal han si åsyn for deim på den tidi, av di dei gjorde det som vondt var i si åtferd.
Chutengleh nahahsat genthei niuleh Pakai hengah panpina ngaichan nathum kitun, na taonao na sanpeh diuva naginchat mongu hinam? Thilse tampi nabol jou keijuva, Pakai angsunga thil na thumuleh, amit kale changa jong navet louhel diu ahi.
5 Soleis talar Herren mot dei profetarne som vildrar folket mitt, mot deim som ropar: «Fred!» når dei fær noko å bruka tennerne sine på, men som eggjar til heilag strid mot deim som ikkje stikk dei noko i munnen.
Hiche hi Pakaiyin asei ahi. “Nang ho, themgao lhem hon kamite napui mong tauve! Anneh ding napeteu henga kichamna thun na kiteppiuvin, ahinlah nehding napenomloute hengah gal nabol khumun ahi.
6 Difor skal natt koma yver dykk utan syn, og myrker utan spådom. Ja, soli skal ganga ned yver profetarne, og dagen skal verta myrk yver deim.
Tua hi nangho jan muthim tobanga naum diu, themgao thilmu banga namu lou diu, ahitai. Muthimin na umkimvellu ahitai, chuleh nahin nikhou achaina lam hiding ahitai.
7 Og sjåarane skal skjemmast, og spåmennerne blygjast; dei alle skal hylja skjegget sitt, sidan det ikkje kjem noko svar frå Gud.
Chuteng gao thilmu neipa jong kijumso ding, chuleh mitva neipa jong kisih ding chuleh pon a na mai nakitom ding, ajeh chu Pathen’a kona donbutna namu tahlou jeh ahi.
8 Men eg, eg er full av kraft ved Herrens ande og av rettskjensla og mannsmod, so eg kann vitna for Jakob um hans fråfall og for Israel um hans synd.
Ahivangin kei dingin vang katha ahat in, lhasam louvin Pakai Lhagao thahat nan kadim jing nai. Keima Pakai thutah leh ahatnan kadim jingnai Israel chonsetna hangsan tahin ka doudal jing’e.
9 Høyr dette, de hovdingar for Jakobs hus, og de fyrstar for Israels hus, de som styggjest ved det som er rett og krøkjer alt som er beint,
Kasei ngaijuvin, Israel lamkaiho! nang hon thu adiha kitan natheuvin, akitoha thilbol nahei monguvin ahi.
10 de som byggjer upp Sion med blod og Jerusalem med urett -
Nanghon Jerusalem jou leh nal chuleh thisan so pumin na sauvin ahi.
11 hovdingarne der dømer for mutor, prestarne lærer for løn, og profetarne spår for pengar, alt medan dei styd seg på Herren og segjer: «Er ikkje Herren midt imillom oss? Det kjem ingi ulukka yver oss.»
Lamkaija panghon nehguh muna dingin thu natanuvin! Thempua panghon jong Pathen danbu sum lonan thu nahillun, Themgaova pang hon jong sum munana dingin gaothu aseijun, ahijeng vang'in Pakai jenga bou kingai in bou, naki seijuve. “Ema akhohpoi keiho heng lam ah hung un.” ajeh chu Pakai eiho laha aume natiuve.
12 Difor skal for dykkar skuld Sion verta pløgd som ein åker og Jerusalem skal verta til steinrøysar, og tempelberget til skoghaugar.
Nangho jeh'a Zion lhang jong loulai kikai banga kikai ding, Jerusalem jong mangthah dinga kemsuh ding! Gammang soh tading, tule tua houin kisah namun khu.
