Mika 2
1 Usæle dei som tenkjer ut urett og fyrebur vondt, med dei ligg på lega si. Straks det lyser av dag, set dei det i verk! for di det stend i deira magt.
Amo mae golale sidagane esala wadela: i hou hamomusa: ilegelalebe dunu ilia da se bagade nabimu! Soge da hadigila dasea, ilia da hamomu dibi ba: sea, ilia da ili wadela: i hou hamomusa: ilegei amo defele hamosa.
2 Og dei lystar etter annan manns åkrar og ranar deim, etter hus og tek deim. Dei gjer vald både mot mannen og huset hans, både mot bonden og eigedomen hans.
Ilia da soge lamusa: dawa: sea, ilia da amo soge ilia suguli lasa. Ilia da diasu lamusa: dawa: sea, ilia da amo diasu lasa. Dunu afae ea sosogo amola liligi da noga: le dialebe da hamedafa ba: sa.
3 Difor taler Herren soleis: Sjå, eg vil tenkja ut det som vondt er imot denne ætti, og de skal ikkje få til å smetta halsarne dykkar utor eller ganga so bratte i nakken heretter. For det vert ei vond tid.
Amaiba: le Hina Gode da amane sia: sa, “Na da dilima gugunufinisisu hou dilima imunusa: ilegelala, amasea dilia da amoga hobeale masunu logo hamedafa ba: mu. Dilia da dilisu fawane bidi hamosu ganodini esalebe ba: mu, amasea dilia da hahawane hidala ahoasu amo bu hame hamomu.
4 Den dagen skal sume kveda ei nidvisa um dykk og sume syngja ein syrgjesong, og dei skal segja: «No er det slutt, » segjer dei, «reint til avgrunns me gjekk. No skifter han arven ut som folket mitt fekk. Sjå, kor han tek han ifrå meg! Gardarne våre no eiga skal folk som burt ifrå Herren fall.»
Amo esoha da doaga: sea, dunu ilia da gugunufinisisu hou dilima doaga: i, dunu eno gugunufinisisu hou dawa: digima: ne ilima adodolalumu, amola ilia dilima hamoi amo dadawa: lu, heawini goe gesami hea: mu; “Nini da dafawanedafa wadela: lesi dagoi. Hina Gode da ninia soge amo lale fasi. Amalu amo soge, bu ninima hohonosu dunu amo iligili iasi dagoi.”
5 So skal du ingen hava som strekkjer mæletråd kring jord i Herrens lyd.
Amaiba: le, soge amo da bu Hina Gode Ea fidafa dunu ilima bu imunu esoha doaga: sea, dunu afae diliga da amo soge amoga afae hame lamu.
6 «Haldt upp med denne preikingi!» So preikar dei. «Um slikt skal dei ikkje preika! Det er då ikkje måte på hædingsord!»
Dunu ilia da nama olelelala, agoane sia: sa, “Ninima mae olelema! Amo huluane mae olelema! Gode da nini gogosiama: ne hame hamomu!
7 Er dette sømeleg tale, du Jakobs hus? Er Herren kanskje brålyndt? Hev gjerningarne hans synt noko slikt? Er ikkje mykje heller ordi mine gode imot den som fer reideleg åt?
Dilia dawa: lobada, Isala: ili fi dunu da aligima: ne gagabui amoha esalabala? Hina Gode Ea asaboi hou amo da yolebela: ? E da dafawane amo se iasu liligi hahamoma: bela: ? E da moloidafa hamobe dunu ilima asigili hame sia: nanabela: ?”
8 Men alt lenge hev no folket mitt reist seg imot meg som uvenerne mine: De dreg kåpa av klædi på folk som fredsame gjeng vegen sin framum, og ikkje vil vita av strid.
Hina Gode da dabe sia: sa, “Dilia da Na dunuma ha lai agoane doagala: sa! Dunu ilia da gegenanu ili diasuga buhagibiba: le ilia da gaga: i dagoi amane dadawa: dudala, be amoga dilia da ilia anegagi abula amo ilia baligidu wamolamusa: oulelefula.
9 Kvinnorne i folket mitt driv de ut ifrå heimarne deira, som var gleda deira; frå borni deira tek de for alle tider prydnaden min.
Dilia da na fi dunu ilia uda amo huluane ili hanai soge amoga esalu, amo oule sese ahoa, amola dilia da Na eso huluane hahawane fidisu hou amo Na da ilia manoma hamoi, amo lale fasi dagoi.
10 Upp med dykk og gakk dykkar veg! For dette er ikkje nokon kvilestad, for den sulking skuld som valdar tyning, ja, skræmeleg tyning.
Wa: legadole masa! Goeguda: da gaga: su hamedafa gala! Dilia da wadela: le hamobeba: le, Na da amo soge gugunufinisimusa: ilegei dagoi!
11 Kom ein med vind og svik og laug og sagde: «Eg vil preika for deg um vin og sterk drykk, » sjå det vilde vera ein preikar for dette folket!
Amo dunu ilia da ogogole olelesu balofede dunu hanai gala. Agoai balofede da agoane ba: lala, “Na ba: laloba amo waini hano da dilia moma: ne, hano agoane ai masunu.
12 Samla, ja, samla vil eg deg, Jakob, so mange du er; sanka, ja, sanka eg leivningen av Israel. Eg vil føra deim saman som sauer til ei kvi, som ein buskap til sitt beite, so det vert dyn av menneskje.
Be Na fi dunu! Na da dili Isala: ili hame bogoi esalebe dunu amo dili gilisilisimu. Sibi da ilia gagoiga buhagibi, amo defele Na da dili gagadole, dilia sogega bu oule masunu. Sibi da gisi noga: i sogebi amogai gilisibi defele, dilia soge da dunu bagohamedafa amoga nabai ba: mu.”
13 Vegbrøytaren fer fyre deim; dei bryt seg igjenom og stimar fram gjenom grindi og slepp ut; kongen deira fer fyre deim, og Herren er i brodden for deim.
Gode da Ea fidafa ilia buhagima: ne logo doasimu. Ilia mugululi asi amo fisili, Gode Hi da ilima bisili gadili oule masunu. Ilia da moilai logo holei fili asili, hahawane udigili masunu. Ilia Hina Bagade, Hina Gode Hisu, da ili bisili gadili oule masunu.
