Malakias 1

1 Ei framsegn. Herrens ord til Israel ved Malaki.

Malakhi khae hoiah Sithaw ih lok Israel kaminawk khaeah angzoh.

2 Eg hev elska dykk, segjer Herren. Og de spør: «Korleis hev du elska oss?» Er ikkje Esau bror åt Jakob? segjer Herren. Og eg elska Jakob,

Angraeng mah, Nangcae to kang palung, tiah thuih. Toe nangcae mah loe, Kawbangah maw kaicae hae nang palung? tiah na thuih o. Angraeng mah, Esau loe Jakob ih amya na ai maw? tiah thuih: toe Jakob ni ka palung,

3 men Esau hata eg, og eg hev gjort hans fjell til ei øydemark og odelen hans til ein heidebustad.

Esau loe ka hnukma, anih ih mae hoi qawk ah a toep ih ahmuennawk to tasuinawk ohhaih praezaek ahmuen ah kang coengsak.

4 Når Edom segjer: «Me ligg i røys, men me skal byggja røyserne upp att, » då svarar Herren, allhers drott: Dei byggjer, men eg riv ned; dei skal heita Gudløyselandet og folket som Herren er æveleg harm på.

Edom mah, Kaicae loe kamtang o, toe kam laem o moe, kapong sut ahmuen to ka sak o let han, tiah thuih; toe misatuh kaminawk ih Sithaw mah, Nihcae mah sah o ngawn tih, toe kai mah ka phraek pae han; prae loe kahoih ai kaminawk ih prae, tiah kawk ueloe, to kaminawk loe dungzan Angraeng palungphuihaih thungah om o tih.

5 De skal sjå det med eigne augo, og de skal segja: «Herrens velde når ut yver Israels grensa.»

Nangmacae mah mik hoi na hnuk o naah, Angraeng lensawkhaih loe Israel ramri tasa bang khoek to oh bae hae, tiah na thui o tih, tiah thuih.

6 Ein son ærar far sin og ein tenar herren sin. Er no eg far, kvar er då mi æra, og er eg herre, kvar er då otten for meg? segjer Herren, allhers drott, til dykk, de prestar som vanvyrder namnet mitt. Og de spør: «Korleis hev me vanvyrdt namnet ditt?»

Capa mah ampa to saiqat moe, tamna mah angmah ih angraeng to saiqat: Aw, kai ih ahmin patoek, nangcae qaimanawk, misatuh kaminawk ih Angraeng mah, Kai loe ampa ah ka oh, toe kai saiqat paek kami na oh o maw? Kai loe Angraeng ah ka oh, toe kai zii kami na oh o maw? tiah thuih. Nangcae mah, Kaicae mah nang ih ahmin to kawbangah maw khet ka patoek o? tiah na thuih o.

7 Jau, de ber fram sulka mat på altaret mitt. Og de spør: «Kva hev me sulka deg med?» Jau, de segjer: «Herrens bord er ikkje vyrdande.

Panuet thok takaw to ka hmaicam ah nang paek o; toe nangcae mah kawbang maw panuet thok ah kang sak o? tiah na thuih o. To tiah lok na thuih o naah, Angraeng ih caboi to nam hnong o sak boeh.

8 Um de kjem med eit blindt dyr til offer, so er ikkje det noko gale, og kjem de med eit halt og eit sjukt, so er det ikkje noko gale.» Kom med sovorne gåvor til jarlen din! Skal tru han vert blid på deg eller tek vel imot deg? segjer Herren, allhers drott.

Mik kamaeng moinawk to angbawnhaih ah na paek nahaeloe, sakpazaehaih ah om mak ai maw? Khokkhaem moi hoi kangoi moinawk to na sin o nahaeloe, sakpazaehaih ah om mak ai maw? To moinawk to prae ukkung hanah sin pae o noek ah! Nangcae nuiah anih palung anghoe tih maw? Nangcae to anih mah talawk tih maw? tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.

9 So blidka no Gud, at han må vera oss nådig! Med eigne hender hev de gjort slikt, kann han då taka vel mot dykk? segjer Herren, allhers drott.

Vaihi Sithaw mah aicae tahmen hanah, Sithaw khaeah tahmen hnikhaih lawk to thui oh: to tiah na hnik o haih rang hoiah anih mah nangcae to talawk tih maw? tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.

10 Å, um det fanst nokon millom dykk som vilde stengja dørerne, so de slapp å gjera upp eld til fåfengs på altaret mitt! Eg hev ingen hugnad i dykk, segjer Herren, allhers drott, og offergåva frå dykkar hand likar eg ikkje.

Nangcae thungah mi mah maw kai ih thok to khaa tih? Nangcae mah tidoeh avang ai ah Ka hmaicam nuiah hmai to tik o hmah: nangcae nuiah palung kang hoe ai, nangcae ih ban hoi na tathlang o ih hmuen doeh ka talawk mak ai, tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.

11 For frå solekoma til soleglad er mitt namn stort millom folki, og på kvar ein stad vert det frembore røykoffer åt namnet mitt og rein offergåva; for namnet mitt er stort millom folkeslagi, segjer Herren, allhers drott.

Ni tacawthaih hoi niduem khoek to Gentel kaminawk salakah Ka hmin lensawkhaih to om tih; prae kaminawk boih khaeah ka hmin lensawk han oh pongah, ka hmin ohhaih ahmuen kruekah hmuihoih thlaekhaih hoi kaciim hmuenpaekhaih to sah o tih, tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.

12 Men de vanhelgar det med di de segjer: «Herrens bord er sulka, og maten som fell av frå det, er ikkje vyrdande.»

Toe nangcae mah loe to hmuen to panuet thok ah na sak o lat, Angraeng ih caboi loe panuet thoh; anih ih thingthai hoi moi doeh panuet thoh, tiah na thuih o.

13 «Å, for ei møda!» segjer de, og de blæs åt det, segjer Herren, allhers drott; og når de ber fram offergåvor, kjem de med det som de hev rana, det som er halt og sjukt. Skulde eg hava hugnad i slike gåvor frå dykkar hand? segjer Herren.

Nangcae mah, Khenah, kang pho o parai boeh! tiah na thuih o moe, hnah na uengh o thuih, tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih. Ahmaa kaom, khokkhaem, kangoi moinawk to hmuenpaekhaih ah na sin o, ban hoi na sin o ih hmuennawk to ka talawk han maw? tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.

14 Nei, forbanna vere den som fer med svik, som eig handyr i buskapen og hev gjort ein lovnad, men so ofrar til Herren eit gjelddyr. Ein stor konge er eg, segjer Herren, allhers Gud, og namnet mitt er skræmeleg millom folki.

Lokkamhaih a sak pacoengah, tuu khongkha thungah tuu tae maeto a tawnh e, amsawnlok thuihhaih hoiah Angraeng khaeah coek koi kaom tuu paek kami loe kasae tongh nasoe: Kai loe lensawk Siangpahrang ah ka oh, kai ih ahmin loe zit thoh, tiah Sithaw panoek ai kaminawk mah thuih o, tiah misatuh kaminawk ih Angraeng mah thuih.