Klagesangene 5
1 Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
Opomeni se, Gospode, što nas zadesi; pogledaj i vidi sramotu našu.
2 Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
Našljedstvo naše privali se tuðincima, domovi naši inostrancima.
3 Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
Postasmo sirote, bez oca, matere naše kao udovice.
4 Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
Svoju vodu pijemo za novce, svoja drva kupujemo.
5 Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
Na vratu nam je jaram, i gone nas; umoreni nemamo odmora.
6 Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
Pružamo ruku k Misircima i Asircima, da se nasitimo hljeba.
7 Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
Oci naši zgriješiše, i nema ih, a mi nosimo bezakonja njihova.
8 Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
Robovi nam gospodare, nema nikoga da izbavi iz ruku njihovijeh.
9 Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
Sa strahom za život svoj od maèa u pustinji donosimo sebi hljeb.
10 Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
Koža nam pocrnje kao peæ od ljute gladi.
11 Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
Sramote žene na Sionu i djevojke po gradovima Judinijem.
12 Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
Knezove vješaju svojim rukama, ne poštuju lica staraèkoga.
13 Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
Mladiæe uzimaju pod žrvnje, i djeca padaju pod drvima.
14 Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
Staraca nema više na vratima, ni mladiæa na pjevanju.
15 Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
Nesta radosti srcu našemu, igra naša pretvori se u žalost.
16 Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
Pade vijenac s glave naše; teško nama, što zgriješismo!
17 Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
Stoga je srce naše žalosno, stoga oèi naše potamnješe,
18 for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
Sa gore Siona, što opustje, i lisice idu po njoj.
19 Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
Ti, Gospode, ostaješ dovijeka, prijesto tvoj od koljena do koljena.
20 Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
Zašto hoæeš da nas zaboraviš dovijeka, da nas ostaviš zadugo?
21 Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
Obrati nas, Gospode, k sebi, i obratiæemo se; ponovi dane naše kako bijahu prije.
22 For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
Jer eda li æeš nas sasvijem odbaciti i gnjeviti se na nas veoma?
