Klagesangene 5
1 Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
2 Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
3 Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
4 Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
5 Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
6 Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
7 Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
8 Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
9 Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
10 Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
11 Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
12 Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
13 Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
14 Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
15 Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
16 Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
17 Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
18 for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
19 Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
20 Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
21 Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
22 For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
