Klagesangene 5
1 Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw.
2 Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw.
3 Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo.
4 Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo.
5 Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay.
6 Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay.
7 Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan.
8 Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot.
9 Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan.
10 Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan.
11 Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda.
12 Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura.
13 Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy.
14 Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi.
15 Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay.
16 Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man!
17 Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na.
18 for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana.
19 Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan.
20 Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon?
21 Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon.
22 For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
Apan giay-ran mo sa tuman kami; Ikaw naligutgut sa hilabihan batok kanamo.
