Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Èmi ni ọkùnrin tí ó rí ìpọ́njú pẹ̀lú ọ̀pá ìbínú rẹ.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Ó ti lé mi jáde ó sì mú mi rìn nínú òkùnkùn ju ti ìmọ́lẹ̀.
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Nítòótọ́, ó ti yí ọwọ́ rẹ̀ padà sí mi síwájú àti síwájú sí i ní gbogbo ọjọ́.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Ó jẹ́ kí àwọ̀ mi àti ẹran-ara mi gbó ó sì tún ṣẹ́ egungun mi.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Ó ti fi mí sí ìgbèkùn, ó sì ti yí mi ká pẹ̀lú ìkorò àti làálàá.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Ó mú mi gbé nínú òkùnkùn, bí ti àwọn tó ti kú fún ìgbà pípẹ́.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Ó ti tì mí mọ́ ilé, nítorí náà n kò le è sálọ; ó ti fi ẹ̀wọ̀n mú mi mọ́lẹ̀.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Pàápàá nígbà tí mo ké fún ìrànlọ́wọ́, ó kọ àdúrà mi.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Ó fi ògiri òkúta dí ọ̀nà mi; ó sì mú ọ̀nà mi wọ́.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Bí i beari tí ó dùbúlẹ̀, bí i kìnnìún tí ó sá pamọ́.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Ó wọ́ mi kúrò ní ọ̀nà, ó tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ ó fi mi sílẹ̀ láìsí ìrànlọ́wọ́.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Ó fa ọfà rẹ̀ yọ ó sì fi mí ṣe ohun ìtafàsí.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Ó fa ọkàn mí ya pẹ̀lú ọfà nínú àkọ̀ rẹ̀.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Mo di ẹni yẹ̀yẹ́ láàrín àwọn ènìyàn mi; wọn yẹ̀yẹ́ mi pẹ̀lú orin ní gbogbo ọjọ́.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Ó ti kún mi pẹ̀lú ewé kíkorò àti ìdààmú bí omi.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Ó ti fi òkúta kán eyín mi; ó ti tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ nínú eruku.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Mo ti jìnnà sí àlàáfíà; mo ti gbàgbé ohun tí àṣeyege ń ṣe.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Nítorí náà mo wí pé, “Ògo mi ti lọ àti ìrètí mi nínú Olúwa.”
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Mo ṣe ìrántí ìpọ́njú àti ìdààmú mi, ìkorò àti ìbànújẹ́.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Mo ṣèrántí wọn, ọkàn mi sì gbọgbẹ́ nínú mi.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Síbẹ̀, èyí ni mo ní ní ọkàn àti nítorí náà ní mo nírètí.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Nítorí ìfẹ́ Olúwa tí ó lágbára ni àwa kò fi ṣègbé, nítorí ti àánú rẹ kì í kùnà.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Wọ́n jẹ́ ọ̀tún ní àárọ̀; títóbi ni òdodo rẹ̀.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Mo wí fún ara mi, ìpín mi ni Olúwa; nítorí náà èmi yóò dúró dè ọ́.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Dídára ni Olúwa fún àwọn tí ó ní ìrètí nínú rẹ̀, sí àwọn tí ó ń wá a.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Ó dára kí a ní sùúrù fún ìgbàlà Olúwa.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Ó dára fún ènìyàn láti gbé àjàgà nígbà tí ó wà ní èwe.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Jẹ́ kí ó jókòó ní ìdákẹ́ jẹ́ẹ́, nítorí Olúwa ti fi fún un.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Jẹ́ kí ó bo ojú rẹ̀ sínú eruku— ìrètí sì lè wà.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Jẹ́ kí ó fi ẹ̀rẹ̀kẹ́ fún àwọn tí yóò gbá a, sì jẹ́ kí ó wà ní ìdójútì.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Ènìyàn kò di ìtanù lọ́dọ̀ Olúwa títí láé.
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Lóòtítọ́ ó mú ìbànújẹ́ wá, yóò fi àánú hàn, nítorí títóbi ni ìfẹ́ rẹ̀.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Nítorí kò mọ̀ ọ́n mọ̀ mú ìpọ́njú wá tàbí ìrora wá fún ọmọ ènìyàn.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Láti tẹ mọ́lẹ̀ lábẹ́ ẹsẹ̀ gbogbo àwọn ẹlẹ́wọ̀n ní ilẹ̀ náà.
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
Láti ṣẹ́ ọmọ ènìyàn fún ẹ̀tọ́ rẹ̀ níwájú Ọ̀gá-ògo jùlọ,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
láti yí ìdájọ́ ènìyàn padà, ǹjẹ́ Olúwa kò rí ohun bẹ́ẹ̀.
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Ta ni yóò sọ̀rọ̀ tí yóò rí bẹ́ẹ̀ tí Olúwa kò bá fi àṣẹ sí i.
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Ǹjẹ́ kì í ṣe láti ẹnu Ọ̀gá-ògo jùlọ ni rere àti búburú tí ń wá?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Kí ló dé tí ẹ̀dá alààyè ṣe ń kùn nígbà tí ó bá ń jìyà ẹ̀ṣẹ̀ rẹ̀?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Ẹ jẹ́ kí a yẹ ọ̀nà wa, kí a sì dán an wò, kí a sì tọ Olúwa lọ.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Ẹ jẹ́ kí a gbé ọkàn àti ọwọ́ wa sókè sí Ọlọ́run ní ọ̀run, kí a wí pé,
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
“Àwa ti ṣẹ̀ a sì ti ṣọ̀tẹ̀ ìwọ kò sì fi ẹ̀ṣẹ̀ wa jì wá.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
“Ìwọ fi ìbínú bo ara rẹ ìwọ sì ń lépa wa; ìwọ ń parun láìsí àánú.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Ìwọ ti fi àwọsánmọ̀ bo ara rẹ pé kí àdúrà wa má ba à dé ọ̀dọ̀ rẹ.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Ó ti sọ wá di èérí àti ààtàn láàrín orílẹ̀-èdè gbogbo.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
“Gbogbo àwọn ọ̀tá wa ti la ẹnu wọn gbòòrò sí wa.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Àwa ti jìyà àti ìparun, nínú ìbẹ̀rù àti ewu.”
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Omijé ń sàn ní ojú mi bí odò nítorí a pa àwọn ènìyàn mi run.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Ojú mi kò dá fún omijé, láì sinmi,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
títí ìgbà tí Olúwa yóò síjú wolẹ̀ láti òkè ọ̀run tí yóò sì rí i.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Ohun tí mo rí mú ìbẹ̀rù wá ọkàn mi nítorí gbogbo àwọn obìnrin ìlú mi.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Àwọn tí ó jẹ́ ọ̀tá mi láìnídìí dẹ mí bí ẹyẹ.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Wọ́n gbìyànjú láti mú òpin dé bá ayé mi nínú ihò wọ́n sì ju òkúta lù mí.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Orí mi kún fún omi, mo sì rò pé ìgbẹ̀yìn dé.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Mo pe orúkọ rẹ, Olúwa, láti ọ̀gbun ìsàlẹ̀ ihò.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Ìwọ gbọ́ ẹ̀bẹ̀ mi, “Má ṣe di etí rẹ sí igbe ẹ̀bẹ̀ mi fún ìtura.”
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
O wá tòsí nígbà tí mo ké pè ọ́, o sì wí pé, “Má ṣe bẹ̀rù.”
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Olúwa, ìwọ gba ẹjọ́ mi rò, o ra ẹ̀mí mi padà.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
O ti rí i, Olúwa, búburú tí a ṣe sí mi. Gba ẹjọ́ mi ró!
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Ìwọ ti rí ọ̀gbun ẹ̀san wọn, gbogbo ìmọ̀ wọn sí mi.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Olúwa ìwọ ti gbọ́ ẹ̀gàn wọn àti ìmọ̀ búburú wọn sí mi,
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
ohun tí àwọn ọ̀tá mi ń sọ sí mi ní gbogbo ọjọ́.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Wò wọ́n! Ní jíjòkòó tàbí ní dídìde, wọ́n ń ṣẹlẹ́yà mi nínú orin wọn.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Olúwa san wọ́n lẹ́san ohun tí ó tọ́ sí wọn fún ohun tí ọwọ́ wọn ti ṣe.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Fi ìbòjú bò wọ́n ní ọkàn, kí o sì fi wọ́n ré.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Ni wọ́n lára kí o sì pa wọ́n run pẹ̀lú ìbínú, lábẹ́ ọ̀run Olúwa.
