Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Mene ɔbarima a mahunu amane wɔ nʼabufuo abaa ano.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Wapam me afiri ne ho ama manante sum mu na ɛnyɛ hann mu;
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Ampa ara wama nsa so atia me mpɛn bebree, ɛda mu nyinaa.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Wama me wedeɛ ne me nam anyini Na wabubu me nnompe.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Waka me ahyɛ mu, ɔde nwononwono ne ahokyere atwa me ho ahyia.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Wama matena esum mu sɛ wɔn a wɔawuwu dada no.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Wato ɔfasuo atwa me ho ahyia enti mentumi nnwane; wagu me nkɔnsɔnkɔnsɔn ama matɔ baha.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Mpo sɛ mefrɛ anaasɛ mebɔ mpaeɛ srɛ mmoa a ɔsi me mpaeɛbɔ ano.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Ɔde abotan asi me ɛkwan; wama mʼakwan ayɛ kɔntɔnkye.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Te sɛ sisi a ɔda hɔ retwɛn, te sɛ gyata a watɛ,
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
ɔtwee me firi ɛkwan no mu dwerɛɛ me na ɔgyaa me a menni mmoa biara.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Ɔkuntunuu ne tadua mu na ɔde ne bɛmma kyerɛɛ me so.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Ɔde bɛmma a ɛfiri ne kotokuo mu hwiree mʼakoma mu.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Meyɛɛ asredeɛ maa me nkurɔfoɔ nyinaa; wɔto akutia nnwom de di me ho fɛ ɛda mu nyinaa.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Ɔde nhahan nwononwono ahyɛ me ma. Wama me bɔnwoma anom.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Ɔde aboseaa abubu me se; na watiatia me so wɔ mfuturo mu.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Wɔama asomdwoeɛ abɔ me; na mewerɛ afiri yiedie.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Enti mese, “Mʼanimuonyam asa, deɛ mede mʼani too so Awurade mu no nyinaa.”
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Mekae mʼamanehunu wɔ mʼakyinkyini mu, nwononwono ne bɔnwoma mu.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Mekae yie, na me kra aboto wɔ me mu.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Nanso, mekae yei ne saa enti, mewɔ anidasoɔ.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Awurade dɔ kɛseɛ enti yɛnnsɛeɛ. Nʼayamhyehyeɛ nni hwammɔ.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Ɛyɛ foforɔ anɔpa biara; wo nokorɛdie yɛ kɛseɛ.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Meka kyerɛ me ho sɛ, “Awurade yɛ me kyɛfa, enti mɛtwɛn no.”
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Awurade yɛ ma wɔn a wɔn anidasoɔ wɔ ne mu, onipa a ɔhwehwɛ noɔ no;
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Ɛyɛ sɛ wɔyɛ komm de twɛn Awurade nkwagyeɛ.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Ɛyɛ ma ɔbarima sɛ ɔsoa kɔnnua no wɔ ne mmeranteɛ ɛberɛ mu.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Ma ɔntena ase komm, ɛfiri sɛ Awurade de ato no so.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Ma ɔmfa nʼanim nsie wɔ mfuturo mu, ebia anidasoɔ wɔ hɔ.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Ma ɔmfa nʼafono mma deɛ ɔpɛɛ sɛ ɔbɔ no na ɔnhyɛ no aniwuo.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Na Awurade nto nnipa ntwene koraa.
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Ɛwom, ɔde awerɛhoɔ ba deɛ, nanso ɔbɛnya ayamhyehyeɛ. Ne dɔ kɛseɛ no to rentwa da.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Ɔfiri amemenemfe mu de amanehunu anaa awerɛhoɔ brɛ nnipa mma.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Sɛ wɔde wɔn nan dwerɛ nneduafoɔ a wɔwɔ asase no so a,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
sɛ wɔtiatia obi ahofadie so wɔ Ɔsorosoroni no anim a,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
anaa sɛ wɔbu obi ntɛnkyea a, Awurade nhunu saa nneɛma yi anaa?
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Hwan na ɔbɛtumi aka na wama aba mu wɔ ɛberɛ a ɛnyɛ Awurade na ɔhyɛeɛ?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Ɛnyɛ Ɔsorosoroni no anom na musuo ne nnepa firi anaa?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Adɛn enti na ɛsɛ sɛ ɔteasefoɔ nwiinwii ɛberɛ a wɔatwe nʼaso wɔ ne bɔne ho?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Momma yɛnhwehwɛ yɛn akwan mu na yɛnsɔ nhwɛ, na yɛnsane nkɔ Awurade nkyɛn.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Momma yɛmma yɛn akoma ne yɛn nsa so, nkyerɛ Onyankopɔn wɔ ɔsoro, na yɛnka sɛ:
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
“Yɛayɛ bɔne, na yɛate atua na woamfa ankyɛ.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
“Wode abufuo akata wo ho ataa yɛn; na wakunkum a woannya ahummɔborɔ.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Wode wo ho asie omununkum mu enti mpaeɛbɔ biara nnuru wo nkyɛn.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Woayɛ yɛn atantanneɛ ne wira wɔ amanaman no mu.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
“Yɛn atamfoɔ nyinaa abae wɔn anom tɛtrɛɛ de tia yɛn.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Yɛabrɛ ne ahunahuna ne akukuruhweaseɛ, mmubuiɛ ne ɔsɛeɛ.”
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Me nisuo sene sɛ asutene ɛfiri sɛ wɔasɛe me nkurɔfoɔ.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Me nisuo bɛsene ara, na ɛrennyae,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
kɔsi sɛ Awurade bɛhwɛ afiri ɔsoro, na wahu.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Deɛ mehunu no ma me kra werɛ ho me kuropɔn no mu mmaa nyinaa enti.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Mʼatamfoɔ a menyɛɛ wɔn hwee pampam me sɛ anomaa.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Wɔpɛɛ sɛ wɔtwa me nkwa so na wɔsi me aboɔ wɔ amena mu;
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
nsuo bu faa me tiri so, na ɛyɛɛ me sɛdeɛ wɔrewie me.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Mebɔɔ wo din, Ao Awurade firi amena no ase tɔnn.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Wotee me sufrɛ: “Nsi wʼaso wɔ me gyeɛ sufrɛ ho.”
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Wotwe bɛnee me ɛberɛ a mefrɛɛ woɔ no, na wokaa sɛ, “Nsuro.”
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Ao Awurade, wodii mʼasɛm maa me; na wogyee me nkwa.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Woahunu bɔne a wɔayɛ me, Ao Awurade. Di mʼasɛm ma me!
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Woahunu wɔn aweretɔ no mu den, wɔn pɔ a wɔbɔ tia me no nyinaa.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Ao Awurade, woate wɔn sopa, wɔn pɔ a wɔbɔ tia me no nyinaa,
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
deɛ mʼatamfoɔ ka no sɛ asomusɛm na wɔka no brɛoo de tia me da mu nyinaa.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Hwɛ wɔn! Sɛ wɔgyinagyina hɔ anaa sɛ wɔtete hɔ, wɔto akutia nnwom de di me ho fɛw.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Fa deɛ ɛfata tua wɔn so ka, Ao Awurade, deɛ wɔn nsa ayɛ enti.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Pirim wɔn akoma, na ma wo nnome mmra wɔn so.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Fa abufuo taa wɔn, na sɛe wɔn firi Awurade sorosoro ase.
