Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Mene ɔbarima a mahu amane wɔ nʼabufuw abaa ano.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Wapam me afi ne ho ama manantew sum mu na ɛnyɛ hann mu;
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Ampa ara wama nsa so atia me mpɛn bebree, da mu nyinaa.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Wama me were ne me nam anyin Na wabubu me nnompe.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Waka me ahyɛ mu, na watua me ano ɔde nweenwen ne ahokyere atwa me ho ahyia.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Wama matena sum mu sɛ wɔn a wɔawuwu dedaw no.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Wato ɔfasu atwa me ho ahyia enti mintumi nguan; wagu me nkɔnsɔnkɔnsɔn ama matɔ beraw.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Mpo sɛ mefrɛ anaasɛ mebɔ mpae srɛ mmoa a osiw me mpaebɔ ano.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Ɔde abotan asiw me kwan; wama mʼakwan ayɛ kɔntɔnkye.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Te sɛ sisi a ɔda hɔ retwɛn, te sɛ gyata a watɛw,
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
ɔtwee me fii ɔkwan no mu bebaree me na ogyaw me a minni mmoa biara.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Okuntun ne ta mu na ɔde ne bɛmma kyerɛɛ me so.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Ɔde bɛmma a efi ne kotoku mu hwirew me koma mu.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Meyɛɛ akyiwade maa me nkurɔfo nyinaa; wɔto akutia nnwom de di me ho fɛw da mu nyinaa.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Ɔde nhaban nweenwen ahyɛ me ma. Wama me bɔnwoma anom.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Ɔde mmosea abubu me se; na watiatia me so wɔ mfutuma mu.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Wɔama asomdwoe abɔ me; na me werɛ afi yiyedi.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Enti mise, “Mʼanuonyam asa, nea mede mʼani too so Awurade mu no nyinaa.”
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Mekae mʼamanehunu wɔ mʼakyinkyinakyinkyin mu, nweenwen ne bɔnwoma mu.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Mekae yiye, na me kra abotow wɔ me mu.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Nanso midwen eyi ho; saa nti mewɔ anidaso.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Awurade dɔ kɛse nti yɛnsɛee ɛ. Nʼayamhyehye nni huammɔ.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Ɛyɛ foforo anɔpa biara; wo nokwaredi yɛ kɛse.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Meka kyerɛ me ho se, “Awurade yɛ me kyɛfa, enti mɛtwɛn no.”
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Awurade ye ma wɔn a wɔn anidaso wɔ ne mu, onipa a ɔhwehwɛ no no;
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Eye sɛ wɔyɛ komm de twɛn Awurade nkwagye.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Eye ma ɔbarima sɛ ɔsoa konnua no wɔ ne mmerantebere mu.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Ma ɔntena ase komm, efisɛ Awurade de ato ne so.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Ma ɔmfa nʼanim nsie wɔ mfutuma mu, ebia anidaso wɔ hɔ.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Ma ɔmfa nʼafono mma nea ɔpɛɛ sɛ ɔbɔ no no na ɔnhyɛ no aniwu.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Na Awurade ntow onipa biara nkyene koraa.
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Ɛwɔ mu, ɔde awerɛhow ba de, nanso obenya ayamhyehye. Ne dɔ kɛse no to rentwa da.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Ofi amemenemfe mu de amanehunu anaa awerɛhow brɛ nnipa mma.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Sɛ wɔde wɔn nan dwerɛw nneduafo a wɔwɔ asase no so a,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
sɛ wotiatia obi ahofadi so wɔ Ɔsorosoroni no anim a,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
anaa sɛ wobu obi ntɛnkyew a, Awurade renhu saa nneɛma yi ana?
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Hena na obetumi aka na wama aba mu wɔ bere a ɛnyɛ Awurade na ɔhyɛe?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Ɛnyɛ Ɔsorosoroni no anom na mmusu ne nnepa fi ana?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Adɛn nti na ɛsɛ sɛ ɔteasefo nwiinwii bere a wɔatwe nʼaso wɔ ne bɔne ho?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Momma yɛnhwehwɛ yɛn akwan mu na yɛnsɔ nhwɛ, na yɛnsan nkɔ Awurade nkyɛn.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Momma yɛmma yɛn koma ne yɛn nsa so, nkyerɛ Onyankopɔn wɔ ɔsoro, na yɛnka se:
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
“Yɛayɛ bɔne, na yɛatew atua na wamfa ankyɛ.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
“Wode abufuw akata wo ho ataa yɛn; na woakunkum a woannya ahummɔbɔ.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Wode wo ho asie omununkum mu nti mpaebɔ biara nnu wo nkyɛn.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Woayɛ yɛn atantanne ne nwura wɔ amanaman no mu.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
“Yɛn atamfo nyinaa abaa wɔn anom tɛtrɛɛ de tia yɛn.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Yɛabrɛ ne ahunahuna ne akukuruhwease, mmubui ne ɔsɛe.”
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Me nusu sen sɛ asuten efisɛ wɔasɛe me nkurɔfo.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Me nusu bɛsen ara, na ɛrennyae,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
kosi sɛ Awurade bɛhwɛ afi ɔsoro, na wahu.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Nea mihu no ma me kra werɛ how, me kuropɔn no mu mmea nyinaa nti.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Mʼatamfo a menyɛɛ wɔn hwee pampam me sɛ anomaa.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Wɔpɛɛ sɛ wotwa me nkwa so na wosiw me abo wɔ amoa mu;
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
nsu bu faa me ti so, na ɛyɛɛ me sɛnea wɔrewie me.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Mebɔɔ wo din, Awurade fii amoa no ase tɔnn.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Wotee me sufrɛ: “Nsiw wʼaso wɔ me gye sufrɛ ho.”
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Wutwiw bɛn me bere a mefrɛɛ wo no, na wokae se, “Nsuro.”
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Wo Awurade, wudii mʼasɛm maa me; na wugyee me nkwa.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Woahu bɔne a wɔayɛ me, Awurade. Di mʼasɛm ma me!
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Woahu wɔn aweretɔ no mu den, wɔn pɔw a wɔbɔ tia me no nyinaa.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Awurade, woate wɔn ntwirii, wɔn pɔw a wɔbɔ tia me no nyinaa,
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
nea mʼatamfo ka no asomsɛm na wɔka no brɛoo de tia me da mu nyinaa.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Hwɛ wɔn! Sɛ wogyinagyina hɔ anaasɛ wɔtete hɔ, wɔto akutia nnwom de di me ho fɛw.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Fa nea ɛfata tua wɔn so ka, Awurade, nea wɔn nsa ayɛ nti.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Pirim wɔn koma, na ma wo nnome mmra wɔn so.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Fa abufuw taa wɔn, na sɛe wɔn fi Awurade ɔsorosoro ase.
