< Klagesangene 3 >
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Alef: Yo soy un hombre que ve aflicción en la vara de su enojo.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Alef: Me guió y me llevó en tinieblas, mas no en luz.
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Alef: Ciertamente contra mí volvió y revolvió su mano todo el día.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Bet: Hizo envejecer mi carne y mi piel; quebrantó mis huesos.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Bet: Edificó contra mí, y me cercó de tósigo y de trabajo.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Bet: Me asentó en oscuridades, como los muertos para siempre.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Guímel: Me cercó de seto, y no saldré; agravó mis grillos.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Guímel: Aun cuando clamé y di voces, cerró mi oración.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Guímel: Cercó de seto mis caminos a piedra tajada, torció mis senderos.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Dálet: Oso que acecha fue para mí, como león en escondrijos.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Dálet: Torció mis caminos, y me despedazó; me tornó asolado.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Dálet: Su arco entesó, y me puso como blanco a la saeta.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
He: Hizo entrar en mis riñones las saetas de su aljaba.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
He: Fui escarnio a todo mi pueblo, canción de ellos todos los días.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
He: Me llenó de amarguras, me embriagó de ajenjos.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Vau: Me quebró los dientes con cascajo, me cubrió de ceniza.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Vau: Y mi alma se alejó de la paz, me olvidé del bien.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Vau: Y dije: Pereció mi fortaleza, y mi esperanza del SEÑOR.
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Zain: Acuérdate de mi aflicción y de mi lloro, del ajenjo y de la hiel.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Zain: Lo tendrá aún en memoria mi alma, porque en mí está humillada.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Zain: Esto reduciré a mi corazón, por tanto esperaré.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Chet: Es por las misericordias del SEÑOR que no somos consumidos, porque nunca decayeron sus misericordias.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Chet: Nuevas son cada mañana; grande es tu fe.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Chet: Mi parte es el SEÑOR, dijo mi alma; por tanto a él esperaré.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Tet: Bueno es el SEÑOR a los que en él esperan, al alma que le buscare.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Tet: Bueno es esperar callando en la salud del SEÑOR.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Tet: Bueno es al varón, si llevare el yugo desde su juventud.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Yod: Se sentará solo, y callará, porque lo llevó sobre sí.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Yod: Pondrá su boca en el polvo, si por ventura habrá esperanza.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Yod: Dará la mejilla al que le hiriere; se llenará de afrenta.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Cof: Porque el Señor no desechará para siempre;
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Cof: Antes si afligiere, también se compadecerá según la multitud de sus misericordias.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Cof: Porque no aflige ni acongoja de su corazón a los hijos de los hombres.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Lámed: Para desmenuzar debajo de sus pies todos los encarcelados de la tierra,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
Lámed: Para hacer apartar el derecho del hombre ante la presencia del Altísimo,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
Lámed: Para trastornar al hombre en su causa, el Señor no lo sabe.
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Mem: ¿Quién será aquel que diga, que vino algo que el Señor no mandó?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Mem: ¿De la boca del Altísimo no saldrá malo ni bueno?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Mem: ¿Por qué tiene dolor el hombre viviente, el hombre en su pecado?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Nun: Escudriñemos nuestros caminos, y busquemos, y volvámonos al SEÑOR.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Nun: Levantemos nuestros corazones con las manos a Dios en los cielos.
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
Nun: Nosotros nos hemos rebelado, y fuimos desleales; por tanto tú no perdonaste.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
Sámec: Desplegaste la ira, y nos perseguiste; mataste, no perdonaste.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Sámec: Te cubriste de nube, para que no pasase la oración nuestra.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Sámec: Raedura y abominación nos tornaste en medio de los pueblos.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
Pe: Todos nuestros enemigos abrieron sobre nosotros su boca.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Pe: Temor y lazo fue para nosotros, asolamiento y quebrantamiento.
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Pe: Ríos de aguas echan mis ojos, por el quebrantamiento de la hija de mi pueblo.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Ayin Mis ojos destilan, y no cesan, porque no hay alivio,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
Ayin Hasta que el SEÑOR mire y vea desde los cielos.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Ayin Mis ojos contristaron mi alma, por todas las hijas de mi ciudad.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Tsade: Mis enemigos me dieron caza como a ave, sin razón.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Tsade: Ataron mi vida en mazmorra, pusieron piedra sobre mí.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Tsade Aguas de avenida vinieron sobre mi cabeza; yo dije: muerto soy.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Cof: Invoqué tu nombre, oh SEÑOR, desde la cárcel profunda.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Cof: Oíste mi voz; no escondas tu oído a mi clamor, para mi respiro.
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Cof: Te acercaste el día que te invoqué; dijiste: No temas.
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Resh: Abogaste, Señor, la causa de mi alma; redimiste mi vida.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Resh: Tú has visto, oh SEÑOR, mi sinrazón; pleitea mi causa.
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Resh: Tú has visto toda su venganza; todos sus pensamientos contra mí.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Sin: Tú has oído la afrenta de ellos, oh SEÑOR, todas sus maquinaciones contra mí;
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
Sin: Los dichos de los que se levantaron contra mí, y su designio contra mí todo el día.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Sin: Su sentarse, y su levantarse mira; yo soy su canción.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Tau: Dales el pago, oh SEÑOR, según la obra de sus manos.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Tau: Dales ansia de corazón, tu maldición a ellos.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Tau: Persíguelos en tu furor, y quebrántalos de debajo de los cielos, oh SEÑOR.