Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
W ciemnych miejscach posadził mię, jako tych, którzy dawno pomarli.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Jest jako niedźwiedziem czyhającym na mię, jako lwem w skrytościach.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Drogi moje odwrócił, owszem, rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Nadto pokruszył o kamyczki zęby moje, i pogrążył mię w popiele.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Dobrze jest mężowi nosić jarzmo od dzieciństwa swego;
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co nań włożono;
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Bo Pan na wieki nie odrzuca;
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
Myśmy wstąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, mordujesz, a nie szanujesz.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Za śmieci i za pomiotło położyłeś nas w pośrodku tych narodów.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
Otworzyli na nas usta swoje wszyscy nieprzyjaciele nasi.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Strach i dół przyszedł na nas, spustoszenie i skruszenie.
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Strumienie wód płyną z oczów moich, dla skruszenia córki ludu mojego.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Oczy moje płyną bez przestanku, przeto, że niemasz żadnej ulgi,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
Ażby wejrzał i obaczył Pan z nieba.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Oczy moje trapią duszę moję dla wszystkich córek miasta mojego.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Łowili mię ustawicznie jako ptaka nieprzyjaciele moi bez przyczyny.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mię kamieniem.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Głos mój wysłuchiwałeś; nie zatulajże ucha twego przed wzdychaniem mojem, i przed wołaniem mojem.
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Przybliżając się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bój się.
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy mojej, a wybawiałeś żywot mój.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moję.
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Słyszysz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
Słyszysz wargi powstawających przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Oddajże im nagrodę, Panie! według sprawy rąk ich;
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Dajże im zatwardziałe serce, i przeklęstwo swe na nich;
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem twojem, o Panie!
