Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
For Herren forkaster ikke til evig tid,
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
før Herrens øie ser ned fra himmelen.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
