Klagesangene 3

1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.

من ئەو پیاوەم کە زەلیلیم بینی بە گۆچانی تووڕەیی ئەو.

2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.

منی بە پێش خۆی دا و منی بە تاریکاییدا برد، بەبێ هیچ ڕووناکییەک.

3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.

بێگومان، دەستی لە دژی من بەرزدەکاتەوە بە بەردەوامی و بە درێژایی ڕۆژ.

4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.

گۆشت و پێستی منی پیرکرد، ئێسکەکانی شکاندم.

5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.

دەوری گرتم و گەمارۆی دام بە ژەهر و ناخۆشی.

6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.

ناچاری کردم لەناو تاریکیدا نیشتەجێ بم وەک ئەوانەی لەمێژە مردوون.

7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.

لەناو پەرژینێک بەندی کرد بۆ ئەوەی نەتوانم هەڵبێم، زنجیرەکانی منی قورس کرد.

8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.

هەروەها کاتێک هاوار دەکەم و داوای فریاکەوتن دەکەم، بەڵام نزاکانم ڕادەگرێت.

9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.

بەردی تاشراوی کەڵەکە کرد و ڕێگای منی پێ گرت، ڕێڕەوەکانی منی خواروخێچ کرد.

10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.

وەک ورچێک بۆم لە بۆسەدایە، وەک شێرێک خۆی مات دەکات،

11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.

منی لەڕێ لادا و پارچەپارچەی کردم، منی وێران کرد.

12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.

کەوانەکەی ڕاکێشا منی کردە نیشانەی تیرەکانی.

13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.

تیرەکانی تیردانەکەی لە دڵم چەقاند.

14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.

هەموو گەلەکەم سووکایەتیم پێ دەکەن، بە درێژایی ڕۆژ بە گۆرانی گاڵتەم پێ دەکەن.

15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.

تێری کردم لە تاڵی، زەقنەبووتی دەرخوارد دام.

16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.

بە چەو ددانەکانی منی وردوخاش کرد، منی لەناو خۆڵەمێش پەستایەوە.

17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.

من لە ئاشتی بێبەش کراوم، سەرکەوتنم لەبیرچووەوە.

18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»

ئینجا گوتم، «شکۆمەندیم نەما، هەروەها هیوام بە یەزدان بڕا.»

19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.

دێتەوە بیرم، ڕۆژانی زەلیلی و سەرگەردانیم، وەک ژەهر و زەقنەبووت بوون.

20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.

بە باشی بەبیرم دێتەوە، لە ناخەوە ڕۆحم خەمبارە.

21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:

بەڵام ئەوە دەهێنمەوە یادم و لەبەر ئەوە هیوام هەیە:

22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.

بەهۆی خۆشەویستی نەگۆڕی یەزدانە کە لەناونەچووین، چونکە بەزەییەکەی تەواو نابێت.

23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.

ئەوانەت هەموو بەیانییەک نوێن؛ دڵسۆزییەکەت چەند گەورەیە.

24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.

بە خۆم دەڵێم: «یەزدان بەشی منە، لەبەر ئەوە هیوام بەوە.»

25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.

یەزدان چاکە بۆ ئەوانەی هیوایان بەو هەیە، بۆ ئەو کەسەی داوای ئەو دەکات.

26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.

باشە بۆ کەسێک بە بێدەنگی چاوەڕێ بکات بۆ هاتنی ڕزگاریی یەزدان.

27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,

باشە پیاو نیر هەڵبگرێت هەر لە تەمەنی منداڵییەوە.

28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,

با بە تەنها دانیشێت و بێدەنگ بێت، چونکە یەزدان ئەمەی بەسەرهێناوە.

29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -

با سەری بخاتە ناو خاکوخۆڵ، لەوانەیە هێشتا هیوای مابێت.

30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.

با ڕوومەتی بۆ ئەوە ڕابگرێت کە لێی دەدات، با تێربێت لە ڕیسوایی.

31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.

چونکە کەس بۆ هەتاهەتایە لەلایەن پەروەردگارەوە ڕەت ناکرێتەوە.

32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.

لەگەڵ ئەوەی دڵتەنگی دەهێنێت، میهرەبانیش نیشان دەدات، بەپێی گەورەیی خۆشەویستییە نەگۆڕەکەی.

33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.

ئەو کەس لە دڵەوە زەلیل ناکات و دڵتەنگی ناکات.

34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,

تێکشکاندنی دیلەکانی هەموو زەوی لەژێر پێ،

35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,

یان بێبەشکردنی کەسێک لە مافی خۆی لەبەردەم خودای هەرەبەرز،

36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?

یان بەدوورگرتنی مرۆڤ لە دادپەروەری، ئایا پەروەردگار هەموو ئەمانە نابینێت؟

37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?

کێ دەتوانێت قسە بکات قسەکەی بێتەجێ، ئەگەر پەروەردگار فەرمانی نەدابێت؟

38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?

ئایا ڕوودانی چاکە و خراپە بە فەرمایشتی خودای هەرەبەرز نییە؟

39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!

بۆچی مرۆڤی زیندوو گلەیی بکات کاتێک لەسەر گوناهەکانی سزا دەدرێت؟

40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!

با هەڵسوکەوتمان بپشکنین و تاقی بکەینەوە و بگەڕێینەوە بۆ لای یەزدان.

41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!

با دڵ و دەستمان بەرزبکەینەوە بۆ خودا لە ئاسمان، بڵێین:

42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.

«ئێمە گوناهمان کرد و یاخی بووین، تۆش لێمان خۆش نەبوویت.

43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.

«خۆت بە تووڕەیی داپۆشی و ڕاوتناین، بەبێ بەزەیی ئێمەت کوشت.

44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.

بە هەور خۆت داپۆشی بۆ ئەوەی نوێژەکانمان نەگاتە لات.

45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.

ئێمەت کرد بە پاشەڕۆ و نەویستراو لەنێو گەلان.

46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.

«هەموو دوژمنانمان دەمیان لێمان کردەوە.

47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.

ترس و تەڵە باڵی بەسەرماندا کێشا، لەناوچوون و وێرانی.»

48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.

چاوەکانم کانی فرمێسک هەڵدەڕێژن لەبەر ئەوەی گەلەکەم لەناوچوون.

49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,

چاوەکانم فرمێسک هەڵدەڕێژن و ناوەستن بەبێ پسانەوە،

50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.

تاوەکو یەزدان لە ئاسمانەوە تەماشای خوارەوە بکات و ببینێت.

51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.

ئەوەی دەیبینم گیانم ئازار دەدات لەبەر ئازاری کچانی شارەکەم.

52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.

ئەوانەی دوژمنی من بوون بەبێ هۆ وەک چۆلەکە ڕاویان کردم.

53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.

بە زیندووێتی منیان فڕێدا ناو چاڵ، بەردیان تێمگرت.

54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»

نوقومی ئاو بووم، گوتم: «خەریکە بمرم.»

55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.

ئەی یەزدان، لە قووڵایی چاڵەوە بە ناوی تۆوە نزا دەکەم.

56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.

گوێت لە دەنگم بوو: «گوێت دامەخە کاتێک هاوار و هانات بۆ دەهێنم.»

57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»

ئەو ڕۆژەی نزام بۆ کردیت نزیک بوویتەوە، فەرمووت: «مەترسە!»

58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.

ئەی پەروەردگار، بەرگریت لە کێشەی من کرد، ژیانی منت کڕییەوە.

59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!

ئەی یەزدان، ستەمدیدەیی منت بینی. دادوەری کێشەکەم بکە!

60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.

هەموو تۆڵەسەندنەوەکەی ئەوانت بینی، هەموو پیلانەکانیان لە دژی من.

61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,

ئەی یەزدان، گوێت لە ڕیسواکردنەکەیان بوو، هەموو پیلانەکانیان لە دژی من؛

62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.

ئەوەی دوژمنەکانم بە درێژایی ڕۆژ لە دژی من باسی دەکەن و دەیچرپێنن.

63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.

تەماشایان بکە! هەستان و دانیشتنیان، بە گۆرانییەکانیان گاڵتەم پێ دەکەن.

64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.

ئەی یەزدان، سزایان بدە، بەپێی کردەوەکانی دەستیان.

65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.

پێچە لەسەر دڵیان دابنێ، با نەفرەتت لەسەریان بێت!

66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.

بە تووڕەییەوە ڕاویان بنێ و لەناویان ببە لەژێر ئاسمانی یەزداندا.