Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
我はかれの震怒の笞によりて艱難に遭たる人なり
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
かれは我をひきて黑暗をあゆませ光明にゆかしめたまはず
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
まことに屢々その手をむけて終日われを攻なやまし
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
わが肉と肌膚をおとろへしめ わが骨を摧き
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
われにむかひて患苦と艱難を築きこれをもて我を圍み
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
われをして長久に死し者のごとく暗き處に住しめ
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
我をかこみて出ること能はざらしめわが鏈索を重くしたまへり
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
我さけびて助をもとめしとき彼わが祈禱をふせぎ
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
斫たる石をもてわが道を塞ぎわが途をまげたまへり
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
その我に對することは伏て伺がふ熊のごとく潜みかくるる獅子のごとし
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
われに路を離れしめ 我をひきさきて獨くるしましめ
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
弓を張りてわれを矢先の的となし
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
矢筒の矢をもてわが腰を射ぬきたまへり
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
われはわがすべての民のあざけりとなり 終日うたひそしらる
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
かれ我をして苦き物に飽しめ茵蔯を飮しめ
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
小石をもてわが齒を摧き灰をもて我を蒙ひたまへり
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
なんぢわが靈魂をして平和を遠くはなれしめたまへば我は福祉をわすれたり
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
是において我みづから言り わが氣力うせゆきぬ ヱホバより何を望むべきところ無しと
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
ねがはくは我が艱難と苦楚茵蔯と膽汁とを心に記たまへ
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
わがたましひは今なほ是らの事を想ひてわが衷に鬱ぐ
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
われこの事を心におもひ起せり この故に望をいだくなり
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
われらの尚ほろびざるはヱホバの仁愛によりその憐憫の盡ざるに因る
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
これは朝ごとに新なり なんぢの誠實はおほいなるかな
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
わが靈魂は言ふ ヱホバはわが分なり このゆゑに我彼を待ち望まん
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
ヱホバはおのれを待ち望む者とおのれを尋ねもとむる人に恩惠をほどこしたまふ
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
ヱホバの救拯をのぞみて靜にこれを待は善し
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
人わかき時に軛を負は善し
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
ヱホバこれを負せたまふなれば獨坐して默すべし
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
口を塵につけよ あるひは望あらん
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
おのれを撃つ者に頬をむけ 充足れるまでに恥辱をうけよ
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
そは主は永久に棄ることを爲たまはざるべければなり
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
かれは患難を與へ給ふといへどもその慈悲おほいなればまた憐憫を加へたまふなり
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
心より世の人をなやましかつ苦しめ給ふにはあらざるなり
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
世のもろもろの俘囚人を脚の下にふみにじり
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
至高者の面の前にて人の理を抂げ
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
人の詞訟を屈むることは主のよろこび給はざるところなり
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
主の命じたまふにあらずば誰か事を述んにその事即ち成んや
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
禍も福もともに至高者の口より出るにあらずや
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
活る人なんぞ怨言べけんや 人おのれの罪の罰せらるるをつぶやくべけんや
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
我等みづからの行をしらべかつ省みてヱホバに歸るべし
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
我ら天にいます神にむかひて手とともに心をも擧べし
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
われらは罪ををかし我らは叛きたり なんぢこれを赦したまはざりき
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
なんぢ震怒をもてみづから蔽ひ 我らを追攻め殺してあはれまず
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
雲をもてみづから蔽ひ 祈禱をして通ぜざらしめ
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
もろもろの民の中にわれらを塵埃となしたまへり
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
敵は皆われらにむかひて口を張れり
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
恐懼と陷阱また暴行と滅亡我らに來れり
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
わが民の女の滅亡によりてわが眼には涙の河ながる
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
わが目は斷ず涙をそそぎて止ず
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
天よりヱホバの臨み見て顧みたまふ時にまで至らん
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
わが邑の一切の女等の故によりてわが眼はわが心をいたましむ
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
故なくして我に敵する者ども鳥を追ごとくにいたく我をおひ
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
わが生命を坑の中にほろぼし わが上に石を投かけ
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
また水わが頭の上に溢る 我みづから言り滅びうせぬと
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
ヱホバよ われ深き坑の底より汝の名を呼り
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
なんぢ我が聲を聽たまへり わが哀歎と祈求に耳をおほひたまふなかれ
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
わが汝を龥たりし時なんぢは近よりたまひて恐るるなかれと宣へり
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
主よなんぢはわが靈魂の訴を助け伸べ わが生命を贖ひ給へり
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
ヱホバよ なんぢは我がかうむりたる不義を見たまへり 願はくは我に正しき審判を與へたまへ
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
なんぢは彼らが我を怨み われを害せんとはかるを凡て見たまへり
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
ヱホバよなんぢは彼らが我を詈り 我を害せんとはかるを凡て聞たまへり
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
かの立て我に逆らふ者等の言語およびその終日われを攻んとて運らす謀計もまた汝これを聞たまへり
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
ねがはくは彼らの起居をかんがみたまへ 我はかれらに歌ひそしらる
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
ヱホバよ なんぢは彼らが手に爲すところに循がひて報をなし
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
かれらをして心くらからしめたまはん なんぢの呪詛かれらに歸せよ
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
なんぢは震怒をもてかれらを追ひ ヱホバの天の下よりかれらをほろぼし絶たまはん
