Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Niĩ ndĩ mũndũ wonete thĩĩna nĩ ũndũ wa kũhũũrwo na rũthanju rwa mangʼũrĩ make.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Andwarĩte akangereria nduma-inĩ handũ ha ũtheri-inĩ;
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
ti-itherũ, atũmĩte guoko gwake kũnjũkĩrĩre rĩngĩ na rĩngĩ, mũthenya wothe.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Nĩatũmĩte nyama cia mwĩrĩ wakwa na gĩkonde kĩaguo ihinyare, na akoinanga mahĩndĩ makwa.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Nĩandigiicĩirie, na agaathiũrũrũkĩria na marũrũ, na thĩĩna.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Atũmĩte ndũũre nduma-inĩ o ta andũ arĩa maakuire tene.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Nĩanjirigĩire na rũthingo nĩguo ndikae kũũra; mĩnyororo yakwa nĩamĩritũhĩtie mũno.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
O na rĩrĩa ndetana kana ndakaya ngĩenda ũteithio-rĩ, nĩ kũhingĩrĩria ahingagĩrĩria mahooya makwa.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Nĩahingĩte njĩra yakwa na mahiga maicũhie; atũmĩte tũcĩra twakwa tuogome.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Kũrĩ niĩ aatuĩkĩte o ta nduba rĩrĩa yoheirie, kana ta mũrũũthi rĩrĩa wĩhithĩte,
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
akĩngururia kuuma gacĩra-inĩ, akĩndambuura, akĩndiganĩria itarĩ na ũteithio.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Ageetete ũta wake, akangereka, nduĩke cabaa ya kũrathagwo nĩ mĩguĩ yake.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Nĩatheecire ngoro yakwa na mĩguĩ kuuma thiaka-inĩ wake.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Ngĩgĩtuĩka wa gũthekagĩrĩrwo nĩ andũ akwa othe; maanyũrũragia na rwĩmbo mũthenya wothe.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Anjiyũrĩtie maũndũ marũrũ, na akaahũũnia na maaĩ ma nyongo.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Nĩangʼethũrangĩte magego makwa na kagoto; anangĩrĩirie rũkũngũ-inĩ.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Nĩnjagithĩtio thayũ; nĩndiganĩirwo ũgaacĩru nĩ kĩĩ.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Nĩ ũndũ ũcio nguuga atĩrĩ, “Riiri wakwa nĩũthirĩte, o hamwe na maũndũ marĩa mothe ndũire njĩrĩgĩrĩire kuuma kũrĩ Jehova.”
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Nĩngũririkana thĩĩna wakwa, na kũũrũũra gwakwa, na ngaririkana maũndũ marũrũ, o na maaĩ ma nyongo.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Ngoro yakwa no ĩraririkana maũndũ macio, nayo ĩkaringĩka thĩinĩ wakwa.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
O na gũtariĩ ũguo nĩndirikanaga ũndũ ũyũ, na tondũ wa ũguo ngagĩa na kĩĩrĩgĩrĩro:
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Tondũ wa wendo mũnene wa Jehova, nĩkĩo tũtaniinĩtwo biũ, nĩgũkorwo tha ciake itirĩ hĩndĩ ithiraga.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Tha ciaku ikoragwo irĩ njerũ rũciinĩ o rũciinĩ, wĩhokeku waku nĩ mũnene mũno.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Ngoro yakwa yugaga atĩrĩ, “Jehova nĩwe igai rĩakwa; tondũ ũcio nĩwe ndĩrĩetagĩrĩra.”
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Jehova nĩ mwega kũrĩ arĩa mamwĩhokaga, kũrĩ ngoro ĩyo ĩmũrongoragia;
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
nĩ wega mũndũ gweterera ũhonokio wa Jehova o akirĩte.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Nĩ wega mũndũ gũkuua icooki hĩndĩ ĩrĩa arĩ mũnini.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Nĩaikare arĩ wiki akirĩte, nĩgũkorwo nĩ Jehova ũmũigĩrĩire rĩo.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Nĩaturumithie ũthiũ wake rũkũngũ-inĩ, no gũkorwo aahota kũgĩa na kĩĩrĩgĩrĩro.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Nĩerekererie rũthĩa kũrĩ mũndũ ũrĩa ũkũmũgũtha, na aiyũrwo nĩ thoni.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Nĩgũkorwo Jehova ndateanagĩria andũ nginya tene.
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
O na gũtuĩka nĩarehaga kĩeha-rĩ, we nĩaiguanagĩra tha, nĩgũkorwo wendo ũcio wake ũtathiraga nĩ mũnene mũno.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Nĩgũkorwo ndarehagĩra andũ mĩnyamaro, kana akarehere ciana cia andũ kĩeha akĩendaga.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Rĩrĩa andũ a bũrũri arĩa othe mohetwo maarangĩrĩrio na makinya-rĩ,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
rĩrĩa mũndũ aagithio kĩhooto gĩake mbere ya Ũrĩa-ũrĩ-Igũrũ-Mũno-rĩ,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
o na rĩrĩa mũndũ atuĩrwo ciira hatarĩ kĩhooto-rĩ, githĩ Mwathani ndonaga maũndũ macio?
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Nũũ ũngĩaria na atũme ũndũ ũcio ũhinge, Mwathani ataathanĩte gũtuĩke ũguo?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Githĩ kanua-inĩ ka Ũrĩa-ũrĩ-Igũrũ-Mũno tiho hoimaga maũndũ mooru, na hakoima maũndũ mega?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Mũndũ o wothe ũrĩ muoyo-rĩ, atetaga nĩkĩ rĩrĩa ekũherithio nĩ ũndũ wa mehia make?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Nĩtũthuthuurie-i mĩthiĩre iitũ na tũmĩtuĩrie, tũcokerere Jehova.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Nĩtwambararie ngoro ciitũ na moko maitũ na igũrũ kũrĩ Mũrungu ũrĩa ũrĩ igũrũ, tuuge atĩrĩ:
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
“Ithuĩ-rĩ, nĩtwĩhĩtie na tũgakũremera, wee nawe ũkaaga gũtũrekera.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
“Wee wĩhumbĩrĩte na marakara, ũgatũingatithia; ũũraganĩte ũtekũiguanĩra tha.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Wee wĩhumbĩrĩte na itu nĩgeetha gũtikagĩe na ihooya rĩngĩgũkinyĩra.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Wee ũtũmĩte tũtuĩke ta gĩko, na ta mahuti gatagatĩ ka ndũrĩrĩ.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
“Thũ ciitũ ciothe itwathamĩirie tũnua itũũkĩrĩre.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Nĩtũkorereirwo nĩ kĩmako kĩnene, na tũkenjerwo marima, tũgakorwo nĩ ũniinani, na mwanangĩko.”
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Maitho makwa maranyũrũrũkia tũrũũĩ twa maithori nĩ ũndũ andũ akwa nĩmanangĩtwo.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Maitho makwa marĩnyũrũrũkagia maithori mategũtigithĩria, magaikara o makĩnyũrũrũkaga,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
nginya rĩrĩa Jehova agaacũthĩrĩria arĩ igũrũ oone.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Maũndũ marĩa ndĩrona nĩmaranjiguithia kĩeha ngoro, tondũ wa andũ-a-nja othe a itũũra rĩakwa inene.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Andũ arĩa maatuĩkĩte thũ ciakwa hatarĩ gĩtũmi nĩo maanguĩmaga ta nyoni.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Maanjikirie irima makĩenda kũnjũraga, na makĩĩhũũra na mahiga;
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
ndaahubanĩirio nĩ maaĩ maingĩ, magĩikũrũkĩra igũrũ rĩa mũtwe wakwa, na niĩ ngĩĩciiria ndĩ hakuhĩ kũniinwo.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Ngĩkaĩra rĩĩtwa rĩaku Wee Jehova, ndĩ kũu irima-inĩ rĩu iriku.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Na we ũkĩigua ithaithana rĩakwa, ngĩkwĩra atĩrĩ, “Tiga kũhinga matũ maku ngĩgũkaĩra ũndeithie.”
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Nawe ũkĩnguhĩrĩria rĩrĩa ndagũkaĩire, ũkĩnjĩĩra atĩrĩ, “Tiga gwĩtigĩra.”
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Wee Mwathani-rĩ, nĩwe wanjiirĩrĩire; nawe ũgĩgĩkũũra muoyo wakwa.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Wee Jehova, nĩwonete ũũru ũrĩa njĩkĩtwo. Tua ciira wakwa arĩ we!
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Wee nĩwonete kwĩrĩhĩria kwao guothe, o na mathugunda mao mothe ma kũnjũkĩrĩra.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Wee Jehova-rĩ, nĩũiguĩte irumi iria manumĩte nacio, o na mathugunda mao mothe ma kũnjũkĩrĩra:
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
maũndũ marĩa thũ ciakwa ciaragia na mĩheehũ ikĩngʼungʼuanaga injũkĩrĩre mũthenya wothe.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Ta kĩmarore! Magĩikara thĩ kana magĩũkĩra, maanyũrũragia na nyĩmbo ciao.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Wee Jehova-rĩ, marĩhe kũringana na ũrĩa mekĩte, kũringana na wĩra wa moko mao.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Ũmia ngoro ciao, nakĩo kĩrumi gĩaku kĩroikara nao!
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Maingatithie ũrĩ na marakara, na ũmaniine mathire gũkũ mũhuro wa igũrũ rĩa Jehova.
