Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Kai loe anih palungphuihaih quiboeng hoiah patang ka khang boeh.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Anih mah khodai ai, khoving thungah ang hoih.
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Anih mah ang thuitaek; athun qui vaihi hoi vaihi a ban hoiah ang thuitaek.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Anih mah ka ngan hoi ahin ang hmawnsak; ka huhnawk doeh angkhaehsak.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Kai tuk hanah misatuh kaminawk to pakhueng moe, kakhaa hoi karai hmuen hoiah ang takui khoep.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Canghnii ah kadueh kami baktiah, khoving thungah ang suek.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Sipae hoi ang takui khoep pongah, ka loih thai ai; kazit sumqui hoiah ang pathlet.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Ka hangh moe, lawk ka thuih naah doeh, lawk ka thuihaih to ang pakaa pae ving.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Ka caehhaih loklam to thlung hoiah ang pakaa pae khoep moe, kang koih loklam to ang pazuisak.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Anih loe kai hanah, moi angang taqom baktih, amtueng ai ahmuen ah kaom kaipui baktiah oh.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Anih mah kai loklam amkhraengsak moe, ang taprawt pet pacoengah, kai hae amrosak.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Anih mah kalii anueng moe, kai to palaa kahhaih ahmuen ah ang suek.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Kalii tabu thung ih anih ih palaanawk mah ka kaeng ah cop.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Kai loe kaimah ih kaminawk mah pahnui thuih han ih ni ka oh sut boeh; ni thokkruek laasak thuih hanah ka oh.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Anih mah kakhaa tui hoiah ang bawh moe, kakhaa ahmuet hoiah ang paquisak.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Anih mah thlung hoiah ka ha angkhaehsak moe, maiphu hoiah ang phumh.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Monghaih hoi kangthla ah ka hinghaih pakhra na suek ving boeh pongah, khosak hoihaih to ka pahnet boeh.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
To pongah Angraeng khae ih thacakhaih hoi oephaih to om ai boeh, tiah ka thuih.
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Patangkhanghaih hoi raihaih, kakhaa tui hoi kakhaa ahmuet doeh ka pahnet ai vop.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
To baktih hmuennawk to ka hinghaih pakhra mah panoek poe moe, ka thung ah angam sut boeh.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Palung thungah ka poek poe pongah oephaih ka tawnh.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Angraeng amlunghaih loe boeng thai ai, anih mah palungnathaih tawn ai nahaeloe, aicae loe amro tih boeh.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Akhawnbang kruek tahmenhaih kangtha a hnuk o; na oep thohhaih loe paroeai len.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Angraeng loe kai ih taham ah oh, tiah ka hinghaih pakhra mah thuih pongah, anih to ka zing han.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Angraeng hoihhaih loe anih oephaih tawn kami, hinghaih pakhra hoi anih pakrong kaminawk khaeah oh.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Kami loe Angraeng pahlonghaih to oep moe, zing han hoih.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Kami loe thendoeng nathuem ah tok karai sak han hoih.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Anih nuiah hmuen to amtik boeh pongah, angmabueng anghnut moe, anghngai duem han oh.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Oephaih om tih hmang tiah poek nahaeloe, a mikhmai to maiphu pongah akuep nasoe.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Anih tabaeng kami khaeah tangbaeng patueng pae nasoe loe, ahmin sethaih hoiah koi nasoe.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Sithaw mah aicae dungzan khoek to vaa mak ai;
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
anih mah palungsethaih phaksak, toe paroeai pop anih palungnathaih hoi amlunghaih to amtuengsak let tih.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Anih loe kaminawk nuiah palungsethaih hoi amtanghaih phaksak han koeh ai.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Long ah thongkrah kaminawk boih khok hoiah cawh moe,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
sang koek Sithaw hmaa ah kami mah toenghaih baktiah hnuk han koi hmuen lak pae ving pacoengah,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
kami mah hnuk han koi hmuen sungsak ving hanah Angraeng mah koeh ai.
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Angraeng lokpaekhaih om ai ah, mi mah maw a thuih ih lok baktiah angcoengsak thaih?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Sang koek Sithaw ih pakha thung hoiah na ai maw kahoih hoi kasae hmuen to angzo hmaek?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Kami mah a zaehaih pongah danpaek naah, tipongah kahing kami loe laisaep khing loe?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
To tiah oh pongah loe a caeh o haih loklam hae pakrong tanoek si loe, Angraeng khaeah amlaem o let si.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Vannawk ranui ah kaom Sithaw khaeah, ban a payangh o moe, lawk a thuih o naah, poekhaih palungthin doeh anih khaeah paek o si.
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
Ka zae o moe, na lok kang aek o moeng boeh; kaicae zaehaih to nang tahmen ai vop.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
Palung na phuihaih hoiah nang kraeng khoep moe, nang pacaekthlaek boeh; tahmenhaih tawn ai ah, nang hum boeh.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Lawk ka thuih o haih nang khaeah phak han ai ah, nangmah hoi nangmah tamai hoi nang yaw khoep boeh.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Kaminawk salakah anghnoeng baktih, panuet thok hmuen baktiah nang ohsak boeh.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
Kaicae ih misa boih mah, pakha ang angh o thuih.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Kaicae nui ah zithaih, amtimhaih, amrohaih hoi anghmat angtaahaih to phak boeh.
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Kai kami ih canunawk amro o boeh pongah, ka mik hoiah vapui tui to long.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Ka mikkhraetui loe kang ai ah long tih, anghak mak ai,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
Angraeng mah hnu ai karoek to van hoiah dan tathuk.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Ka vangpui thung ih canunawk boih pongah, ka mik mah palung ang setsak.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Takung om ai ah ka misanawk mah tavaa baktiah ang mee o.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Tangqom thungah ka hinghaih ang boeng o sak moe, ka nuiah thlung ang vah o thuih.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Tui mah ka lu uem naah, ka duek boeh, tiah ka poek.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Aw Angraeng, tangqom thung hoiah na hmin to kang kawk.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Ka lok nang thaih pae; ka hamhaih hoi abomhaih kang hnik naah, na naa tamuep ving hmah.
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Nang kang kawk naah, kai nang hnai thuih moe, zii hmah, tiah nang naa.
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Aw Angraeng, ka hing thai hanah tok na sak moe, ka hinghaih pakhra to nang pahlong boeh.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Aw Angraeng, ka sakpazaehaih na hnuk boeh; toenghaih hoiah kai lok na caek ah.
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Nihcae mah misa ah ang suekhaih hoi a poek o ih hmuen to na hnuk boih boeh.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Aw Angraeng, nihcae kasaethuihaih hoi poekhaihnawk to na thaih boeh.
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
Athun qui kai patoem kaminawk hoi kai misa angthawk thuih kaminawk mah thuih ih lok to na thaih boeh.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Nihcae anghnuthaih hoi angthawkhaih to khenah; kai loe nihcae laasak thuih han ih ni ka oh sut boeh.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Aw Angraeng, angmacae ban mah sak ih hmuen baktih toengah, nihcae khaeah pathok pae let ah.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Nihcae han qahhaih palungthin to paek ah loe, nihcae to tangoeng thuih ah.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Palungphuihaih hoiah nihcae to pacaekthlaek hanah, maeto doeh anghmat ai ah Angraeng ih van tlim ah kaom hmuennawk to amrosak boih ah.
