Klagesangene 3
1 Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
Ako mao ang tawo nga nakakita sa kasakitan pinaagi sa barahan sa iyang kapungot.
2 Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
Iyang gitultolan ako ug gipalakat ako sa kangitngitan, ug wala sa kahayag.
3 Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
Sa pagkatinuod batok kanako iyang gipaatubang ang iyang kamot sa nakadaghan sa tibook nga adlaw.
4 Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
Ang akong unod ug ang akong panit yang gihimo nga tigulang; iyang gidugmok ang akong mga bukog.
5 Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
Siya nagtukod batok kanako, ug gilibutan ako sa kapaitan ug kasakitan.
6 I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
Gipapuyo niya ako sa mangiub nga mga dapit, sama niadtong dugay na nga nangamatay.
7 Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
Ako gialad niya, aron dili ako makagula; iyang gipabug-at ang akong talikala.
8 Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
Oo, sa pagtiyabaw nako, ug sa pagtawag sa panabang, iyang gipugngan ang akong pag-ampo.
9 Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
Gialad niya sa mga bato nga sinapsapan ang akong mga alagianan; iyang gibaliko ang akong mga dalan.
10 Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
Alang kanako siya sama sa usa ka oso nga nagabanhig, ingon sa usa ka leon sa tago nga mga dapit.
11 Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
Iyang gipatipas ang akong mga alagianan, ug gikuniskunis niya ako; iyang gibuhat ako nga biniyaan.
12 Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
Iyang gibusog ang iyang pana, ug iyang gipahaluna ako ingon sa usa ka ilig-onon alang sa pana.
13 Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
Ang mga udyong sa iyang baslayan gipalagbas sa akong mga amimislon.
14 Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
Ako nahimong kataw-anan sa tibook ko nga katawohan, ug ilang alawiton sa tibook nga adlaw.
15 Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
Gitugob niya ako sa kapaitan, gihubog niya ako sa panyawan.
16 Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
Gidugmok usab niya ang akong mga ngipon sa mga magagmayng bato; gitabonan niya ako sa mga abo.
17 Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
Ug imong gihinginlan ang akong kalag ngadto sa halayo gikan sa kalinaw; ako nalimot na sa kauswagan.
18 Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
Ug ako miingon: Ang akong kusog nawagtang na, ug ang akong paglaum nahanaw gikan kang Jehova.
19 Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
Hinumduman mo ang akong kasakitan ug ang akong pagkaalaut, ang panyawan ug ang apdo.
20 Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
Ang akong kalag nagahandum gihapon kanila, ug gipaubos sa sulod nako.
21 Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
Nahinumdum ako niini sa akong panumduman; busa ako may paglaum.
22 Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
Tungod sa mga mahigugmaongkalolot ni Jehova kita wala mangalaglag, kay ang iyang mga kalooy walay paghubas.
23 Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
Sila ginabag-o sa matag-buntag; daku ang imong pagkamatinumanon.
24 Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
Si Jehova mao ang akong panulondon, nagaingon ang akong kalag; busa anaa kaniya ang akong paglaum.
25 Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
Si Jehova maayo alang kanila nga nagapaabut kaniya, alang sa kalag nga nagapangita kaniya.
26 Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
Maayo nga ang tawo magalaum ug magapaabut sa kahilum sa kaluwasan ni Jehova.
27 Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
Maayo alang sa tawo nga pas-anon niya ang yugo sa iyang pagkabatan-on.
28 at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
Palingkora siya nga mag-inusara ug pahiluma, tungod kay kini iyang gipapas-an kaniya.
29 at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
Ipabutang ang iyang baba sa abug, kong sa ingon niana aduna pay mapaabut.
30 at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
Ipataon niya ang iyang aping kaniya nga nagasagpa; aron siya mapuno gayud sa pagsudya.
31 For Herren støyter ikkje æveleg burt.
Kay ang Ginoo dili mosalikway sa walay katapusan.
32 For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
Kay bisan siya nagpaguol, apan siya malooy sumala sa gidaghanon sa iyang mga mahigugmaong-kalolot.
33 For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
Kay siya dili magasakit nga sa kinabubut-on, ni magapasubo sa mga anak sa tawo.
34 At dei krasar under fot alle fangar i landet,
Ang pagdugmok sa ilalum sa iyang mga tiil sa tanan nga mga binilanggo sa yuta,
35 at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
Ang pagtungina sa katungod sa usa ka tawo sa atubangan sa nawong sa Labing Hataas,
36 at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
Ang pagbalit-ad sa usa ka tawo sa iyang katungod, dili uyonan ni Jehova.
37 Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
Kinsa kadtong nagaingon, ug nahanabo man, sa diha nga wala magsugo ang Ginoo?
38 Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
Gikan sa baba sa Labing Hataas dili ba mogula ang dautan ug maayo?
39 Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
Ngano man nga nagamahay ang usa ka buhi nga tawo, ang usa ka tawo tungod sa silot sa iyang mga sala?
40 Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
Susihon ta ug sulayan ta ang atong mga dalan, ug mamalik kita ngadto kang Jehova.
41 Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
Bayawon ta ang atong kasingkasing uban ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa kalangitan.
42 Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
Kita nakalapas ug nakasukol: wala ka magpasaylo.
43 Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
Nagatabon ka uban sa kasuko, ug nagalutos kanamo: nagapamatay ka, wala ka malooy.
44 I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
Nagatabon ka sa imong kaugalingon sa usa ka panganod, aron walay pag-ampo nga makalahos kanimo.
45 Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
Gihimo mo kami nga sama sa nalug ug sagbut sa taliwala sa mga katawohan.
46 Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
Ang tanan namong mga kaaway nagpabuka pagdaku sa ilang mga baba batok kanamo.
47 Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
Ang kahadlok ug ang gahong mingdangat kanamo, ang kalumpagan ug ang pagkalaglag.
48 Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
Ang akong mata nagapadaligdig ug mga sapa sa tubig, tungod sa pagkalaglag sa anak nga babaye sa akong katawohan.
49 Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
Nagapaagay sa luha ang akong mata, ug walay paghunong, walay pagpahulay,
50 fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
Hangtud si Jehova motan-aw ug mosud-ong gikan sa langit.
51 Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
Ang akong mata nakapasubo sa akong kalag, tungod sa tanang mga anak nga babaye sa akong ciudad.
52 Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
Gigukod ako nila sa hilabihan ingon sa usa ka langgam, sila nga mga kaaway ko sa walay hinungdan.
53 Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
Gibugto nila ang akong kinabuhi sulod sa bilanggoan, ug gisalibay ako ug bato.
54 Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
Ang mga tubig mibanlas ibabaw sa akong ulo; unya miingon ako: Namatay na ako.
55 Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
Ako nagsangpit sa imong ngalan, Oh Jehova, gikan sa kinahiladman nga bilanggoan.
56 Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
Gipatalinghugan mo ang akong tingog: ayaw pagtagoa ang imong igdulungog sa akong pagpangginhawa, sa akong pagtu-aw.
57 Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
Ikaw nagapaduol kanako sa adlaw nga ako nagsangpit kanimo; ikaw nag-ingon: Ayaw kahadlok.
58 Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
Oh Ginoo, naglaban ka sa mga katungod sa akong kalag; gitubos mo ang akong kinabuhi.
59 Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
Oh Jehova, nakakita ka sa akong sayup; hukman mo ang akong katungod.
60 Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
Nakita mo ang tanan nilang mga pagpanimalus ug ang tanan nilang mga lalang batok kanako.
61 Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
Nadungog mo ang ilang pagsudya, Oh Jehova, ug ang tana nilang mga lalang batok kanako,
62 det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
Ang mga ngabil niadtong mingtindog batok kanako, ug ang ilang lalang batok kanako sa tibook nga adlaw.
63 Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
Sud-onga ang ilang paglingkod, ug ang ilang pagtindog; ako mao ang ilang alawiton.
64 Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
Magahatag ka kanila ug usa ka balus, Oh Jehova, sumala sa buhat sa ilang mga kamot.
65 Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
Magahatag ka kanila ug katig-a sa kasingkasing, ang imong tunglo kanila.
66 Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
Magalutos ka kanila sa kasuko, ug laglagon mo sila gikan sa ubos sa mga langit ni Jehova.
