Dommernes 2
1 Herrens engel kom frå Gilgal upp til Bokim og sagde: «Eg henta dykk ut or Egyptarland, og fylgde dykk til det landet eg lova federne dykkar, og eg sagde: «Aldri i verdi skal eg brjota mi pakt med dykk,
Pakai Vantil chu Gilgala kon in ahung kaltouvin Bokima Israelte henga hitin ahung seiyin, “Keiman nangho hi Egypt gama kona kahin puidoh uva, napu napateo pehdia kana kihahselna gam chu kahinlhut nahi tauve, chule Keiman kaseiyin ‘Itihchan hijongleh kaki tepna chu kasuh keh louhel ding ahi,” tin kanaseiye.
2 og de skal ikkje gjera samband med deim som bur her i landet; de skal riva ned altari deira!» Men de høyrde ikkje på ordi mine. Kvi gjorde de’kje det?
Hiche gamsunga nachen lut tenguleh, hiche gama cheng hotoh khun kitepna nasem theilou heldiu, amavang amaicham semna munhou nasuhmang peh johdiu ahi. Chule nanghon kathupeh nanit pouvin nangaipouve. Ipi dinga hitia hi um’ah nahiuvem?
3 So segjer eg dykk: Eg vil ikkje driva deim burt for dykk; dei skal vera til broddar i sidorne dykkar, og gudarne deira skal verta ei snara for dykk.»
Hijeh chun keiman nagam sung’uva chengho kadeldoh pehlou diu, ama hohi nangho dinga nasuboi jinguva pangdiu, chule a-pathen houhi nangho dinga lhepna a pang jingdiu ahi.”
4 Soleis tala Herrens engel til alle Israels-sønerne. Då gret folket høgt;
Pakai, Vantil chun Israelte koma athusei chu achaiphat in mipi chu akapjah jengun ahi.
5 difor kalla dei den staden Bokim. Der ofra deim til Herren.
Hijeh chun hiche munchu amin Bokim asah un (Hichu kana) tina ahi. Hichea chun amahon Pakaiya kilhaina ana sem’un ahi.
6 Då Josva hadde bede farvel med folket, og Israels-sønerne var farne heim, kvar til sin odel, for å eigna til seg landet,
Joshua’n amaho chu alhahdoh phat in, ama ama phungho cheh in agoulo mun agamsung cheh toupha ding in ache tauvin ahi.
7 då tente folket Herren so lenge Josva var til, og so lenge dei gamle var til, som livde etter Josva, og hadde set alle dei storverk Herren hadde gjort for Israel.
Chule Israel mipi abon chauvin Joshua hinlai sungse leh Joshua sanga hingsotjo gollui upa ho Pakai thilbol loupi tahtah ho anabol, amittah’a ana muho hinlai sungse chun Israelten Pakai kinchu anabol un ahi.
8 Men då Josva Nunsson, Herrens tenar, var slokna, hundrad og ti år gamall,
Pakai lhacha Nun chapa Joshua chu kum jakhat le som alhin-in ana thitan ahi.
9 og dei hadde gravlagt honom på hans eigen gard og grunn i Timnat-Heres i Efraimsheidi, nordanfor Ga’asfjell,
Amahon Gash mol sahlang Ephraim thinglhang gam, ama ana kipehna Timnath-serah gama chun anavui tauvin ahi.
10 og då heile den ætti var fari til federne sine, og det stod fram ei ny ætt, som ikkje kjende Herren og ikkje visste kva han hadde gjort for Israel,
Joshua khanga miho athisoh hel phat’un, Israel khangthah ahung kisepdoh ho chun Pathen’in Israelte dinga thil thupi tahtah ana boldoh peh holeh, Ama jeng jong hepha le gelpha aum tapouve.
11 då gjorde Israels-sønerne det som var Herrens imot, og dyrka Ba’als-bilæti;
Hichephat hin Israelten Pakai mitmun thilphalou tahtah ana boldoh tauvin, chule Baal doi-lim semthu hochu anahou tauve.
12 dei vende seg frå Herren, sin fedregud, som hadde ført deim ut or Egyptarlandet, og heldt seg til andre gudar, gudarne åt grannefolki, og låg på kne for deim, og arga Herren;
Egypt gama kona ahin puidoh uva apu apateu Pakai, Pathen chu ana nungsun tauvin, amahon pathen dangho nung anajuiyun aveluva cheng mite pathen hochu anahoujo tauvin ahi. Hichun Pakai ana lunghan sahlheh jeng in ahi.
13 dei vende seg frå Herren og dyrka Ba’al og Astarte-bilæti.
Amahon Pakai chu ana nungsun uva Baal leh Ashtoreth semthu pathen hojoh anahou tauvin ahi.
14 Då vart Herren brennande harm på Israel, og gav deim i henderne på røvarar, som herja deim; han slepte deim i henderne på uvenerne deira rundt um, og dei kunde ikkje lenger standa seg mot fiendarne.
Hiche hin Pakai chu Israel chunga nasatah in ana lunghan sahtan, hijeh chun Pakaiyin amaho chu michom-gamte khut’ah apedoh tan Israelte chu anachom tauve; chule Pakaiyin amaho chu akimveluva cheng agalmi hou khut’ah ana pedoh tauvin, hijeh chun Israelte chu agalmiteu ana-tingjou tapouvin ahi.
15 Kvar dei for fram, var Herrens hand imot deim, so det gjekk deim ille, som Herren hadde sagt deim, og som Herren hadde svore, og dei kom i stor naud.
Israel’ten amaho kisatpi dinga akondoh chan’un Pakaiyin amaho dounan gal asat jitan, Aman ana gihna bang chun, gal alelsah jitauvin ahileh amaho chu ana lungkham lheh jeng un ahi.
16 Då vekte Herren upp domarar, som berga deim frå røvararne.
Chuin Pakaiyin Israelte chu ahindel khum houva kona, ahuhdoh ding'un thutan vaihom ho ana tundoh peh'uvin ahi.
17 Men dei lydde ikkje domarane sine heller, og heldt seg med andre gudar, og låg på kne for deim; dei tok snart ut av den vegen som federne deira hadde fylgt; for dei lydde Herrens bod, men so gjorde ikkje desse.
Ahivang'in Israel’ten thutan vaihom ho thu ngailouvin, pathen dangho houna in numei kijoh ho bangin anachon tauvin, Pakai thupeh dungjuiya anachon apu apateu chonna lampia kona i-atileh ana kihei mangloichal jiuva ham?
18 Og kvar gong Herren let ein domar standa fram millom deim, so var Herren med domaren, og berga deim frå uvenerne deira so lenge domaren livde; for Herren ynkast yver deim når dei sukka og stunde for di dei vart tvinga og trælka.
Pakaiyin thutan vaihom ho Israelte chunga atundoh komleh thutan vaihom ho chu ana mangchajin, amaho hinlai sung chun agalmi houva kon in ana huhdoh jiuvin ahi. Ajeh chu Pakaiyin a-engbolna leh thohgimna thoh amipite chu akhoto jin ahi.
19 Men ikkje fyrr var domaren burte, fyrr dei fall ifrå att, og for endå verre åt enn federne sine, heldt seg til andre gudar, og dyrka deim, og bad til deim; dei lagde’kje ned noko av det vonde dei hadde fyre seg, eller av si tråssuge framferd.
Ahinlah thutan vaihom ho athi tenguleh, amipite chu achonnau dihlounau lampia akinungle kit jiuvin, amahon pathen dang ana jui jiuvin, ajenle in anapangun chujongle ana hou jiuvin ahi. Hiti chun thildihlou abol-hou chu alouchal jeh un anapaidoh nomji pouvin ahi.
20 Då vart Herren harm på Israel, og han sagde: «For di dette folket hev brote den pakti eg gjorde med federne deira, og ikkje hev lydt mine ord,
Hijeh chun Pakai chu Israel chung’ah nasatah in analung hang jin, Pakaiyin hitin anaseiye, “Ajeh chu kamiten apu apateu toh kitepna kana semchu asukeh un chule kathupeh jong nahsah louvin akoi tauvin ahi.
21 so vil ikkje eg heller hjelpa deim meir, og ikkje driva ut noko av dei folki som Josva let vera att då han døydde;
Keiman, Joshua'n athichan geija jousoh louva anadalhah nam mite chu kadeldoh pehlou ding ahitai.
22 med deim skal Israel røynast um dei vilde halda seg etter Herrens vegar og ganga på deim, som federne deira gjorde.»
Israelte apu apateuvin Pakai nung anajui banguva ajuiyuvam ajuilou uham ti, patepna keiman hichehi kabol ahi.” ati.
23 Soleis var det Herren let desse folki få vera, og ikkje straks dreiv deim ut, og ikkje gav deim i Josvas hender.
Hiche jeh achu Pakaiyin hiche nam mite chu deldoh louva, Joshua chu abona anajosah lou ahi.
