Josvas 5
1 Alle amoritarkongarne vestanfor Jordan og alle kananitarkongarne utmed havet vart so rædde at dei reint vilde uvita då det spurdest at Herren hadde turka ut Jordan for Israels-folket medan dei for yver, og dei hadde ingen hug meir til å taka att med Israels-sønerne.
Jordan vapui niduem bang kaom Amor siangpahrangnawk hoi tuipui taengah kaom Kanaan siangpahrangnawk boih mah, Israel caanawk tuipui angkat o thai hanah, nihcae tui angkat o boih ai karoek to, Angraeng mah kawbangmaw nihcae hmaa ah Jordan vapui tui to kaangsak, tiah a thaih o naah, nihcae loe Israel kaminawk pongah palungboeng o moe, poekhaih thazok o sut.
2 I det same bilet sagde Herren til Josva: «Gjer deg steinknivar og umskjer Israels-sønerne att!»
To naah Angraeng mah Joshua khaeah, Haita to kanoe ah taak ah loe, Israel kaminawk ih tangzat hin to aat pae let ah, tiah a naa.
3 So gjorde Josva seg steinknivar og umskar Israels-sønerne på ein haug som sidan vert kalla Huvudhaugen.
To pongah Joshua mah haita to kanoe ah taak moe, Gibeah-haaraloth ahmuen ah Israel kaminawk ih tangyat hin to aah pae let.
4 Men at Josva laut umskjera deim, det hadde seg so: Alt folket som for frå Egyptarland, alle karar, alle våpnføre menner, hadde døytt burt i øydemarki på vegen frå Egyptarland.
Joshua mah tangyat hin aah pae lethaih takung loe hae tiah oh; Izip prae hoi angzo kaminawk boih loe, misatuh nongpa ah oh o moe, Izip prae hoi tacawt o pacoengah, praezaek caehhaih loklam ah duek o boih.
5 No var alle dei som for frå Egyptarland umskorne, men av deim som vart fødde på ferdi i øydemarki, var ingen umskoren.
To kaminawk loe tangzat hin aah o boih; toe Izip prae thung hoi tacawt o pacoeng praezaek caehhaih loklam ah tapen kaminawk loe tangyat hin aat o ai vop.
6 For i fyrti år laut Israels-sønerne ferdast i øydemarki, til dess heile folket, alle våpnføre menner som for frå Egyptarland, var daude og burte; dei vilde ikkje lyda Herrens ord, difor svor han deim til at dei ikkje skulde få sjå det landet han hadde lova federne deira å gjeva oss, eit land som fløymer med mjølk og honning.
Izip prae thung hoi angzo misatuh kaminawk loe, Angraeng ih lok to tahngai o ai pongah, dueh o boih ai karoek to praezaek ah saning quipalito thung amhet o; Angraeng mah, Kang paek han, tiah ampanawk khaeah lokkam ih prae, tahnutui hoi khoitui longhaih prae to hnuksak han ai ah, Angraeng mah nihcae khaeah lokkamhaih sak boeh.
7 Men i staden for deim let han borni deira veksa upp; deim var det Josva umskar; for dei gjekk endå med huvehold, av di dei ikkje hadde vorte umskorne på ferdi.
To pongah Angraeng mah nihcae zuengah nihcae ih caanawk to khetzawn pae lat; nihcae ih caanawk to ni Joshua mah tangyat hin aah pae; nihcae loe loklam ah tangyat hin aat o ai pongah, tangyat hin aat ai kami ah oh o.
8 Då dette var frå seg gjort, og heile folket var umskore, heldt dei seg i ro i lægret til såri hadde batna.
Kaminawk boih tangyat hin aah o pongah, kana khap ai karoek to angmacae ataihaih ahmuen ah oh o.
9 Og Herren sagde til Josva: «I dag hev eg velt av dykk egyptarskammi.» Sidan hev den staden vore kalla Gilgal alt til denne dag.
Angraeng mah Joshua khaeah, Izip prae ih nangcae kasae thuihaih to vaihniah kang takhoe pae ving boeh, tiah a naa. To pongah to ahmuen to vaihni ni khoek to Gilgal, tiah kawk o.
10 Medan Israels-sønerne låg i læger attmed Gilgal, heldt dei påske på Jerikomoarne den fjortande dagen i månaden, um kvelden.
Israel kaminawk loe to khrah, ni hatlai palito duem bangah, Jeriko azawn Gilgal ah atai o, to naah misong loihhaih poih to sak o.
11 Og dagen etter påske åt dei av landsens grøda; usyrt brød og steikte aks åt dei den dagen.
Loihhaih poih sak o pacoeng, khawnbang ah prae thung tacawt buh aan, taeh thuh ai ih takaw hoi haek ih cang to a caak o.
12 Same dagen traut manna; for no åt Israels-folket av landsens grøda, og sidan fekk dei ikkje meir manna, men tok same året til å eta av det som var avla i Kana’ans-landet.
Prae thung tacawt buh aan caak o pacoeng khawnbang ah loe manna om ai boeh; Israel kaminawk loe manna to caa o ai boeh; toe to na saning thung loe Kanaan prae ih buh aan to a caak o.
13 Då Josva var innmed Jeriko, hende det honom noko: Best som han lyfte upp augo, vart han var ein mann som stod beint framfyre honom med eit drege sverd i handi. Då gjekk Josva burt til mannen og sagde: «Er du av våre folk, eller høyrer du til fienden?»
Joshua loe Jeriko vangpui taengah phak moe, a doeng tahang naah, khenah, a ban ah sumsen kasin kami maeto anih hmaa ah angdoet; Joshua loe anih khaeah caeh tahang moe, Nang loe kaicae bangah kaom kami maw, to ai boeh loe misa bangah kaom kami? tiah a naa.
14 «Nei», svara han, «eg er hovdingen yver Herrens her. No er eg komen.» Josva fall på kne og bøygde seg til jordi og sagde: «Kva hev herren min å segja tenaren sin?»
Anih mah, To tih na ai ni; kai loe Angraeng ih misatuh kaminawk zaehoikung ah ka oh pongah ni, vaihi kang zoh, tiah a naa. To naah Joshua loe mikhmai to long ah akuep tathuk moe, a bok pacoengah anih khaeah, Ka angraeng, na tamna khaeah tih lok maw na thuih han? tiah a naa.
15 Då svara hovdingen yver Herrens her: «Drag skoen av foten din! for den staden du stend på, er heilag.» Og Josva gjorde so.
Angraeng ih misatuh kaminawk zaehoikung mah Joshua khaeah, Na khokpanai to angkhring ah, nang doethaih ahmuen loe hmuenciim ah oh, tiah naa. Anih mah thuih ih baktih toengah Joshua mah sak.
