Jobs 9

1 Då tok Job til ords og sagde:

Aa hoe ty natoi’ Iobe:

2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

Toe apotako ty hatò izay: fe aia te ho to añatrefan’ Añahare ondatio?

3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

Naho teo ty nipay hifandietse ama’e, tsy ho toiñe’e indraik’ ami’ty arivo.

4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

Mahihitse añ’Arofo, fatratse an-kaozarañe, ia ty nanjehatse ama’e tsy aman-joy?

5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

Aveve’e o vohitseo, tsy apota’ iareo te avali-hoho’e an-kaviñerañe.

6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

Akofikofi’e tsy an-toe’e ty tane toy, le mitroetroe o faha’eo;

7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

Lilie’e tsy hanjirike i àndroy, agobo’e o vasiañeo;

8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

Ie avao ty namelatse o likerañeo, naho mandialia o onjan-driakeo;

9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

Ie ty nañoreñe i Arktorose naho i Telo-milahatsey, i Bode naho i Koto-kede atimoy.

10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

Ie i manao halatsàñe tsy onim-biribiriy, raha tsitantane tsy taka-voliliy.

11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

Ie miary amako, tsy ho treako: Naho ihelaña’e tsy ho rendreko.

12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

Ie mandrirotse, ia ty hisebañe. Hanoa’ ia ty hoe, Ino o anoe’oo?

13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

Tsy hampolin’ Añahare ty haviñera’e; mitsolofìñe ama’e ka o mpañimba’ i Rahabeo.

14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

Akore arè ty hahatoiñako aze, ty hijoboñe o volañe hitaroñakoo;

15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

Ndra te to i ahikoy, tsy ho nahatoiñe; ho nihalalieko tretre i Mpizakakoy.

16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

Naho nikanjy iraho vaho nanoiñe ahiko re, tsy ho niantofako te nihaoñe’e ty feoko.

17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

Vinonotrobo’e an-tio-bey iraho, indrae’e tsy amam-poto’e o ferekoo.

18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

Tsy hapo’e hikofòke iraho, te mone atsafe’e afero;

19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

Ty amo haozarañeo, Inao! Ie ty Maozatse! Le ty hatò: Ia ty hifamotoañe ama’e?

20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

Naho naniom-batan-draho, ho nanisý ahy ty vavako; ndra t’ie tsy an-kila, ho tsarae’e te mengoke.

21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

Malio tahin-draho, tsy haoñe’ ty troko, ho farieko ty fiaiko;

22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

Toe raike iaby avao: aa hoe iraho: Songa rotsahe’e ty mahity naho ty lo-tsereke.

23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

Naho manjamañe aniany ty angorosy, le kizahe’e ty famoeañ’ay o vañoñeo.

24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

Ie atolots’an-taña’ o lo-tserekeo ty tane, le takone’e ty lahara’ o mpizakao; aa naho tsy ie, le ia ka?

25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

Masìka te amo mpanao tsikiaviavio o androkoo, mihelañe tsy ahaisahan-kasoa.

26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

Mitsiritsioke hoe lakam-bezo, hoe tsimalaho mañao-tsindroke.

27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

Aa naho nanao ty hoe iraho, handikofako i halalikoy, hapoko ty tareheko lonjetse toy, vaho hisomilake;

28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

Ihembañako o fanaintaiñakoo, apotako t’ie tsy ho haha’o;

29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

Aa kanao atao lo-tsereke iraho; ino ty ifanehafako tsy vente’e?

30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

Naho miandro an-dranom-panala, naho kotriñeko an-tsokay o tañakoo;

31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

Mbe hagodo’o an-davak’ ao, vaho halaim-bintañe ahy o sikikoo.

32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

Toe tsy ondaty manahak’ ahy re hahatoiñako, t’ie hifañatrek’ an-jaka.

33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

Tsy amam-pañalañalañe ty añivo’ay ao, ze mete ho nanazok’ anay roroe.

34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

Ehe te hasita’e amako i kobai’ey, vaho tsy hampangebahebak’ ahy i fañeveñañe ama’ey;

35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.

Le ho nivolan-draho, vaho tsy ho nianifañe ama’e; fa toe tsy Izay ty an-troko ao.