Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Yobu n’alyoka addamu nti,
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
“Ddala nkimanyi nga kino kituufu. Naye omuntu asobola atya okuba omutuukirivu eri Katonda?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Wadde ng’omuntu yandyagadde okuwakana naye, tayinza kumuddamu kibuuzo na kimu ku bibuuzo olukumi.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
Amagezi ge ga nsusso, amaanyi ge mangi nnyo; ani eyali amuwakanyizza n’avaayo nga taliiko binuubule?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Asimbula ensozi ne zivaayo nga tezimanyiridde era n’azivuunika ng’asunguwadde.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Ensi aginyeenya n’eva mu kifo kyayo era n’akankanya empagi zaayo.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Ayogera eri enjuba ne teyaka, akugira n’alemesa ekitangaala ky’emmunyeenye okulabika.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Ye yekka abamba eggulu era n’atambulira ku mayengo g’ennyanja.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Ye mukozi wa Nabaliyo, entungalugoye ne Kakaaga, n’ebibinja eby’emunyeenye eby’obukiikaddyo.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Akola ebyewuunyo ebizibu okunnyonnyola, n’akola n’ebyamagero ebitabalika.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Bw’ayita we ndi sisobola kumulaba, bw’ampitako, sisobola kumutegeera.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Bw’aba alina ky’aggya ku muntu, ani ayinza okumuziyiza? Ani ayinza okumubuuza nti kiki ky’okola?
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Katonda taziyiza busungu bwe; n’ebibinja bya Lakabu byakankanira wansi w’ebigere bye.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Kaakano nnyinza ntya okuwakana naye? Nnyinza ntya okufuna ebigambo mpakane naye?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Wadde nga siriiko musango, sisobola kubaako kye muddamu, mba nnyinza kwegayirira bwegayirizi oyo Omulamuzi wange ankwatirwe ekisa.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Ne bwe na ndimukoowodde n’ampitaba, sirowooza nti yandimpadde ekiseera n’ampuliriza.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
Yandimenyeemenye mu muyaga nannyongerako ebiwundu awatali nsonga.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Teyandindese kuddamu mukka naye yandimmaliddewo ddala nga mbonaabona.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Bwe kiba nga kigambo kya maanyi bwanyi, ye wa maanyi. Era bwe kiba kya kusala musango, ani alimuyita?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Ne bwe sandibaddeko musango, akamwa kange kandigunsalidde. Ne bwe bandinnangiridde nti siriiko kyakunenyezebwa, kandirangiridde nti gunsinze.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
“Wadde nga sirina kyakunenyezebwa, sikyefaako, obulamu bwange mbunyooma.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Byonna kye kimu, kyenva ŋŋamba nti, Azikiriza bonna abataliiko musango awamu n’abakozi b’ebibi.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Kawumpuli bw’aba asse mbagirawo, Mukama asekerera okubonaabona kw’abatalina musango.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Ensi yaweebwayo mu mukono gw’abakozi b’ebibi. Abikka ku maaso g’abagiramula. Bw’aba nga si Mukama, kale ani?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Kaakano ennaku zange zidduka okusinga omuddusi, zifuumuuka, tezirina kalungi ke ziraba.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Zifuumuuka ng’amaato ag’ebitoogo agadduka ennyo, ng’empungu eyanguyiriza okugenda eri omuyiggo.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Bwe ŋŋamba nti, Leka neerabire okusinda kwange, oba nti neerabire obunyiikaavu bwange, nsekemu,
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
ne neekokkola okubonaabona kwange, mmanyi nga Mukama tombale ng’ataliiko musango.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Omusango gunsinze, lwaki nteganira obwereere?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Ne bwe nandinaabye sabbuuni n’engalo zange ne nzitukuza,
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
era wandinsudde mu kinnya, n’engoye zange zennyini ne zinneetamwa.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Kubanga Mukama si muntu nga nze bwe ndi nti muddemu, era nti tusisinkane tuwozaŋŋanye mu mbuga z’amateeka.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Tewali mutabaganya ayinza kututeekako mukono gwe ffembi,
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
eyandizigyeko omuggo gwa Katonda entiisa ye n’erekeraawo okunzijira.
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Olwo nno nandyogedde nga simutya; naye nga bwe kiri kaakano, sisobola.”
