Jobs 9

1 Då tok Job til ords og sagde:

Et respondens Iob, ait:

2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo.

3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.

4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit?

5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo.

6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

Qui commovet terram de loco suo, et columnæ eius concutiuntur.

7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

Qui præcipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo:

8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

Qui extendit cælos solus, et graditur super fluctus maris.

9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri.

10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus.

11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam.

12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis?

13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

Deus, cuius iræ nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem.

14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo?

15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor.

16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam.

17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.

18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.

19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

Si fortitudo quæritur, robustissimus est: si æquitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere.

20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.

21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et tædebit me vitæ meæ.

22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit.

23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

Si flagellat, occidat semel, et non de pœnis innocentum rideat.

24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est?

25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum.

26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam.

27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor.

28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti.

29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?

30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserit velut mundissimæ manus meæ:

31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.

32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex æquo possit audiri.

33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus.

34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.

35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.

Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere.