Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Na Job el topuk ac fahk,
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
Aok, nga lohng nufon ma ingan tari. Tusruktu ma ya mwet se ac ku in eis kutangla el fin lain God in pacl in nununku?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Kut ac alein fuka nu sel? El ku in siyuk tausin mwe siyuk Ma mwet uh tiana ku in topokla.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
God El arulana lalmwetmet ac kulana; Wangin mwet ku in alein nu sel.
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
El ku in moklela na eol uh in kitin pacl, ac wangin eteya, Ac kunausla eol inge ke ku lun kasrkusrak lal.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
God El supwama kusrusr lulap ac mokleak infohk uh; El osrokak sru lulap ma loangeak faclu.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
El ku in sikulya faht uh in tia takak, Ac oru itu uh in tia kalem ke fong.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Wangin mwet tuh wi God laknelik kusrao, Ku futungya fintukun ma sulallal inkof uh.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
God El oakiya kais sie u in itu inkusrao — su orala petsa ke luman Bear Lulap soko, Mwet Sru Kosro se, ac Tamtael itkosr, oayapa itu nu epang.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Kut tia ku in kalem ke orekma usrnguk lal uh, Ac mwenmen ma El oru inge wangin safla kac.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
“God El fufahsryesr ye mutuk, a nga tia ku in liyal.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
El eis ma El lungse, ac wangin mwet ku in kutongilya; Wangin mwet ku in fahk, ‘Mea kom oru an?’
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Kasrkusrak lun God uh tia ku in ekla. El kunausla mwet lokoalok lal Su kasrel Rahab, ma sulallal inkof uh, ke Rahab el lainul.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Ke ma inge, nga ac konauk fuka kas in sang topkol?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Finne wangin ma sufal luk, pwayena ma nga ku in oru Pa nga in siyuk ke pakoten sin God, su nununkeyu.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Tusruktu, El finne lela nga in kaskas, Nga tia lulalfongi mu El ac porongeyu.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
El supwama paka upa in tuh sringilyu ac kanteya monuk, Ke na wangin sripa.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
El tia ase pacl in momong luk; A El nwakla moul luk ke mwe keok upa.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Ya nga ac srike in lainul? Ku nga ku in lain God? Ya nga ac usalak nu ke nununku? Mea, oasr mwet ku in oru Elan som?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Moul luk uh nasnasna ac nga inse pwayena nu sel, tusruktu kas luk uh oru oana in oasr koluk luk, Ac oana in ma nukewa nga fahk uh ma ac akkolukyeyu.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
Wangin ma sufal luk, tuh nga mansis na. Nga arulana srungala moul luk.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Wangin sripen ma nukewa. God El ac kunauskutla, finne oasr ma koluk lasr ku wangin.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Fin mwet wangin ma sufal la se misa in kitin pacl na, Na God El ac isrun.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
God El sang faclu nu inpoun mwet sulallal. El oru mwet nununku uh kewa in sulongunla. Fin tia El pa oru ouinge uh, na su?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
“Len luk uh kainglana, ac wangin sie sin len inge wo.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Moul luk uh kasrusr mui oana oak soko ma mui oemeet uh, Oana luman mui lun sie eagle ke el ac pwesrouli nu fin soko rabbit.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Nga fin ac fahk mu nga ac mulkunla ma nga toasr kac uh, Ac srike in ekulla ngetnget asor luk in pwar;
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
Tusruktu nga esamak mwe keok nukewa luk ac nga sangeng Mweyen nga etu lah God El srakna pangon mu oasr ma sufal luk.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Ke nunkeyuk mu oasr ma sufal luk uh, na mwe mea nga in suk?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Wangin soap ac ku in ohlla ma koluk luk uh.
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
God El sisyuyang nu in sie luf na fohkfok, Ne nuknuk nga nukum inge, a mwekyekinyu pac.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Funu mwet se pa God, nga lukun ku in topkol, Usalak nu in nununku ac oru aksuwos lasr uh we.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Tusruktu wangin mwet ku in tu inmasrlosr Ac nununkekut kewa.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
Tari, nimet nununkeyu, O God! Sruokya mwe aksangeng lom an likiyu!
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Nga tia sangeng. Nga ac kaskas, Mweyen nga etu insiuk sifacna.
