Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Ningĩ Ayubu agĩcookia, akiuga atĩrĩ:
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
“Ti-itherũ nĩnjũũĩ ũhoro ũcio nĩ wa ma. No rĩrĩ, mũndũ angĩhota atĩa gũkorwo arĩ mũthingu mbere ya Mũrungu?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
O na korwo mũndũ enda gũkararania na Ngai-rĩ, ndangĩhota kũmũcookeria kĩũria o na kĩmwe harĩ ciũria ngiri.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
Ũũgĩ wake nĩ mũingĩ mũno, na ũhoti wake nĩ mũnene. Nũũ wanaregana nake akĩgaacĩra?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Eeheragia irĩma itekũmenya, na agacingʼaũrania nĩ kũrakara.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Athingithagia thĩ ĩkoima handũ hayo, na akainainia itugĩ ciayo.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Aathaga riũa rĩkaaga kũratha; nake agiragĩrĩria ũtheri wa njata.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Nĩwe watambũrũkirie igũrũ arĩ o wiki, na athiiaga agĩkinyangaga makũmbĩ ma iria.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Nĩwe Mũũmbi wa njata iria ciĩtagwo Nduba, na Karaũ, na Kĩrĩmĩra, o na ikundi cia njata cia mwena wa gũthini.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Nĩekaga magegania matangĩmenyeka, na akaringa ciama itangĩtarĩka.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Rĩrĩa aahĩtũkĩra harĩa ndĩ, ndingĩmuona; o na rĩrĩa aathiĩra harĩa ndĩ ndimenyaga.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Angĩgutha kĩndũ-rĩ, nũũ ũngĩhota kũmũgiria? Nũũ ũngĩmũũria atĩrĩ, ‘Nĩ atĩa ũreka?’
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Ngai ndahingagĩrĩria marakara make; o na arĩa maateithagĩrĩria Rahabu nĩmamũinamagĩrĩra.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
“Niĩ-rĩ, ndaakĩhota atĩa kũmũkararia? Ingĩruta kũ ciugo cia kũmũcookeria?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
O na korwo ndihĩtĩtie-rĩ, ndingĩhota kũmũcookeria ũndũ; ũrĩa ingĩĩka no gũthaitha ingĩthaitha Mũnjiirithia anjiguĩre tha.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
O na ingĩamwĩtire nake anjĩtĩke-rĩ, ndingĩĩtĩkia nĩangĩathikĩrĩirie.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
We angĩamemendire na kĩhuhũkanio, na aingĩhie ironda ciakwa hatarĩ gĩtũmi.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Ndarekaga njookererwo nĩ mĩhũmũ, no nĩahatagĩrĩria na mathĩĩna.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Korwo no ũhoro wa hinya-rĩ, we arĩ hinya mũno! Na korwo no ũhoro wa ciira wa kĩhooto-rĩ, nũũ ũngĩmwĩta?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
O na korwo ndiahĩtĩtie-rĩ, kanua gakwa no kandue mũhĩtia; korwo ndiarĩ na ũcuuke-rĩ, nĩkangĩanduire mũhĩtia.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
“O na gũtuĩka ndirĩ na ũcuuke-rĩ, ndikwĩrĩrĩra; muoyo wakwa nĩndĩwagĩire kĩene.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Ũhoro no ũrĩa ũmwe; nĩkĩo ndĩroiga atĩrĩ, ‘Aniinaga arĩa matarĩ ũcuuke o na akaniina arĩa aaganu.’
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Hĩndĩ ĩrĩa ihũũra rĩarehe gĩkuũ kĩa narua, nĩathekagĩrĩra kũũrwo nĩ hinya kwa arĩa matarĩ na mahĩtia.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Hĩndĩ ĩrĩa bũrũri wagĩa moko-inĩ ma andũ aaganu, nĩahingaga aciirithania maitho. Akorwo ti we-rĩ, nũũ wĩkaga ũguo?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
“Matukũ makwa marahanyũka gũkĩra mũkinyia-ũhoro; mombũkaga matarĩ na gĩkeno o na kĩnini.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Mahĩtũkaga na ihenya mũno ta tũtarũ twa irura, kana ta nderi igũcuuhũkĩra kĩndũ gĩa kũrĩa.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Ingiuga atĩrĩ, ‘Nĩngũriganĩrwo nĩ mateta makwa, nĩngũtiga gũtukia gĩthiithi, ngene,’
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
no ngeetigĩra mĩnyamaro yakwa yothe, nĩgũkorwo nĩnjũũĩ ndũkandua atĩ ndiĩhĩtie.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Kuona atĩ nĩndĩkĩtie gũtuuo mũhĩtia-rĩ, nĩ kĩĩ gĩgũtũma ndĩĩnogie tũhũ?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
O na ingĩĩthamba na thabuni, na ndĩĩthambe moko na igata-rĩ,
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
no ũndikirie irima rĩa gĩcoro nĩgeetha o na nguo ciakwa iithũũre.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
“We ti mũndũ ta niĩ atĩ nĩguo ndĩmũcookerie, nĩguo tũngʼethanĩre igooti-inĩ.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Naarĩ korwo nĩ harĩ mũndũ ũngĩtũiguithania, atũigĩrĩre guoko gwake ithuĩ eerĩ,
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
mũndũ wa kũnjehereria rũthanju rwa Ngai, nĩgeetha ndigacooke kũmakio nĩ itebeebania rĩake.
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Hĩndĩ ĩyo nĩingĩacooka kwaragia itekũmwĩtigĩra, no ũrĩa ndariĩ rĩu-rĩ, ndingĩhota.
