Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Ijob respondis kaj diris:
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.
