Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Job ni bout a pathung teh,
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
Hetheh doeh tie hah atangcalah ka panue, hateiteh, Cathut e hmalah bangtelamaw tami teh a lan thai han.
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Ama oun han ka ngai e awm pawiteh, avai 1,000 touh dawkvah vai touh boehai pathung thai mahoeh.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
Cathut teh, lungkaang poung e, athakaawme thayung lah ao. Ama taranlahoi lung ka patak sak e, a lam ka cawn e apimaw kaawm boi.
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Monnaw hah a puen teh, a lungkhueknae hoi a pathung torei teh, panuek awh hoeh.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Talai a onae hmuen koehoi a kâhuet teh, a khomnaw hah koung a kâhuet sak.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Kanî hah kâ a poe teh, tâcawt hoeh. Âsi angnae hah muen a ramuk.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Ama dueng lahoi kalvan hah a ramuk teh, tuipui tuicapa van a cei.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Ama ni Latum, Kangduetaphai, Baritca, hoi akalae âsinaw hah a sak.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Be panue thai hoeh e hnokalen e hai, touk thai hoeh e kângairu hnonaw hah a sak.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Ka teng vah a cei ei ama teh, ka hmawt hoeh. Na ceihlawi e hai ka panuek hoeh.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Ama ni lat pawiteh, apinimaw a haw pouh thai han. Apinimaw bangmaw na sak, atipouh thai han.
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
A lungkhueknae dawk hoi, Cathut ni kamlang takhai mahoeh toe. A khok rahim vah tami kâoup e kabawmnaw teh a tabut awh.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Kai ni ama teh bangtelamaw, ka pathung thai han. Ama oun nahanelah, bangpatet e lawk maw kârawi han
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Bangtelah kalan nakunghai, ama teh ka pathung thai mahoeh. Kai lawkcengkung koe pahrennae doeh ka hei hnawn han.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Ka kaw pawiteh, ama ni na pato han. Ama ni ka lawk na thai pouh hane ka yuem hoeh.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
Bangkongtetpawiteh, kahlî kathout ni na hmang teh, a khuekhaw awm laipalah ka hmânaw hah a kampai sak.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Ka kâha thai laipalah, reithai hoi na kawi sak.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
A thasainae dawkvah ama teh, athakaawme lah ao. A lannae, kong dawk tetpawiteh, lawkcengnae dawk apinimaw ka hnin hah a khoe thai han.
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Ka kuep nakunghai, ka pahni ni yon na pen han, tanouk hanelah kaawm hoeh nakunghai, ka lanhoehnae hah a kamnue sak han.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
Toun hoeh nahanlah ka o. Hateiteh, ka kâpanuek hoeh, ka hringnae heh ka hnueai toe.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Be kâvan doeh. Hat dawk nahoehmaw, tamikathoutnaw hoi toun han kaawm hoeh e hoi, be raphoe han telah ka dei vaw.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Hemnae ni vai touh hoi thet boipawiteh, kayonhoehe khangnae teh, a panuikhai han.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Talai heh tamikathout e kut dawk poe lah ao teh, a lawkcengkungnaw e minhmai a ramuk. Ahni hoehpawiteh, api han na maw.
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Ka hninnaw hateh, ka yawng e hlak hai hoe a rang, a kamleng awh teh, hawinae hmawt awh hoeh.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Karang poung e lawng patetlah a khup teh, Mataw ni moithang a ka cawp e patetlah a rang.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Ka phuenangnae ka pahnim vaiteh, ka lungmathoenae minhmai he ka ta vaiteh, minhmai kapancala ka o han ka ti navah,
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
Ka khangnae naw pueng heh, makkhak ka taki teh, tamikayon hoeh e lah na pouk hoeh langvaih tie hah ka panue.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Yon pen e lah kaawm pawiteh, bangdawkmaw ahrawnghrang e meng ka tawk han.
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Tadamtui hoi ka kamhluk nakunghai, ka kut heh sapet hoi ka kamsin nakunghai,
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
tangdong dawk na tâkhawng teh, ka khohna ni patenghai na panuet han doeh.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Bangkongtetpawiteh, lawkcengnae koe rei cet vaiteh, ama teh ka pathung thai nahanelah, ama teh tami lah tho hoeh.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Maimouh roi e van kut ka toung hanelah, maimae rahak laicei awm hoeh.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
Kai koe e sonron lat naseh taki a thonae ni na taket sak hanh seh.
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Hatdawkvah ama taket laipalah lawk hah ka dei han. Hateiteh, kai koevah hottelah bout awm kalawn hoeh.
