Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Job loh koep a doo tih,
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
A tueng te ka ming tangloeng dae hlanghing he Pathen taengah metlam a tang thai eh?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Amah te oelh ham ngaih cakhaw, anih te thawngkhat ah pakhat long pataeng a doo thai moenih.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
A thinko cueih tih a thadueng khaw len rhapsat. A thuung dongah anih taengah unim aka mangkhak?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Tlang khaw haimo coeng tih a thintoek ah amih a maelh te khaw ming uh pawh.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Diklai he a hmuen lamloh tlai tih a tung khaw tuen coeng.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Khomik te a uen tih thoeng pawh, aisi khaw catui tloep a hnah.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Vaan ke amah bueng loh a cueh tih tuitunli kah hmuensang dongah a cawt.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Ning buhol neh airhitbom khaw, tuithim tlungkawt khaw a saii neh.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Khenah tloel duela hno len a saii tih tae lek pawt hil ah khobaerhambae coeng.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Kai taeng long a pah mai akhaw ka hmu pawt tih a tinghil akhaw anih te ka yakming moenih.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Paco cakhaw ulong anih a mael sak? Ulong long anih te, “Balae na saii,” a ti nah?
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Pathen tah a thintoek mael pawt tih Rahab aka bom rhoek khaw a hmui, a hmui ah ngam uh.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Te dongah anih aisat te kai loh ka doo thai vetih a taengah ka ol ka coelh thai aya?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Ka tang cakhaw kai lai aka tloek taengah ka doo thai pawt tih rhennah ni ka bih.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Ka khue tih kai n'doo cakhaw ka ol a hnatun tila ka tangnah moenih.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
Hlithae neh kai kai m'phop tih lunglilungla la ka tloh ping.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Ka mueihla he mael hamla kai m'pae pawt dae olkhaa ni kai n'kum sak.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Thadueng dongah khaw len rhapsat tih laitloeknah dongah khaw unim kai aka tuentah he?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Ka ka neh ka tang akhaw ka boe hae ni, ka cuemthuek cakhaw ka kawn hae.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
Ka cuemthuek dae ka hinglu khaw ka ming pawt tih ka hingnah khaw ka kohnue.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Te dongah pakhat la, “Cuemthuek neh halang khaw amah loh a khah,” a ti.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Rhuihet loh a duek sak buengrhuet kae vaengah ommongsitoe kah noemcainah te a tamdaeng.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Diklai he halang kut ah pae tih a laitloek kah maelhmai te a khuk. Te pawt koinih amah te unim?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Ka khohnin khaw aka yong lakah bawn tih a yong dongah a then khaw hmuh uh pawh.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Sangpho canghlong bangla tinghil tih, atha bangla caak dongah cu.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
“Kai he ka kohuetnah ka hnilh pawn eh, ka maelhmai ka hlam saeh lamtah ngaidip saeh,’ ka ti akhaw,
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
Ka nganboh he boeih ka rhih tih kai nan hmil mahpawh tila ka ming.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Kai ka boe coeng dae balae tih a honghi nen he ka kohnue eh?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Vuelsong tui dongah ka hluk vetih ka kut lunghuem neh ka cil cakhaw,
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
vaam khuila kai nan nuem hae vetih ka himbai neh kamah khaw n'tuei uh ni.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Hlang he kamah bangla a om pawt dongah anih te ka doo koinih laitloeknah la rhenten m'pawk uh ni.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Mamih laklo ah oltloek tih mamih rhoi soah a kut aka tloeng om pawh.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
A cungkui te kai taeng lamloh a khoe mai vetih a mueirhih loh kai n'let sak pawt mako.
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Ka thui neh anih ka rhih pawt dae kai he kamah taengah te tlam te ka om moenih.
