Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Unya si Job mitubag ug miingon:
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
Sa pagkamatuod ako nasayud nga kini mao man: Apan unsaon sa tawo aron mamatarung sa atubangan sa Dios?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Kong siya buot magpakiglalis kaniya, Siya dili makatubag kaniya bisan makausa sa usa ka libo.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
Siya manggialamon sa kasingkasing ug makagagahum sa kusog: Kinsa ang nagpagahi sa iyang kasingkasing batok kaniya, ug nga nagmauswagon?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
Kaniya nga magabalhin sa mga kabukiran, ug sila wala managpanghibalo niana, Sa diha nga sa iyang kapungot siya magalungkab kanila;
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
Nga magauyog sa kalibutan gikan sa iyang himutangan, Ug ang mga haligi niana magakurog;
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
Nga magasugo sa adlaw, ug kini dili mosilang, Ug magatak-om sa mga kabitoonan;
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Nga mao lamang ang magabuklad sa kalangitan, Ug magatamak sa ibabaw sa kabaluran sa dagat;
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Nga maoy nagbuhat sa Oso, ug sa Orion, ug sa mga Pleyadas, Ug sa mga tagoanan sa habagatan;
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Nga nagabuhat sa mga butang nga dili matukib, Oo, mga butang katingalahan nga dili maisip.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Ania karon, siya milabay kanako, ug wala ko siya makita: Siya mipadayon usab, apan wala ko himatngoni.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Ania karon, siya nagasakmit sa tulokbonon, kinsa ang makapugong kaniya? Kinsa ang moingon kaniya: Unsa ang imong gibuhat?
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
Dili kuhaon sa Dios ang iyang kasuko, Ang magatabang kang Rahab nanagyukbo sa ilalum niya.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
Daw unsa ka diyutay ang akong igatubag kaniya, Ug pagpili sa akong mga igsusulti aron sa pakigpulong uban kaniya?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Nga kaniya, bisan ako matarung pa unta, apan dili ako motubag; Adto ako magpakilooy sa akong maghuhukom.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Kong ako nagtawag pa unta, ug kanako siya mitubag, Apan dili pa gayud ako motoo nga siya sa akong tingog nagpatalinghug.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
Kay gipukan ako niya sa usa ka unos, Ug sa walay hinungdan ang mga samad gidaghan.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Dili ako niya tugotan sa pagginhawa, Apan gipuno niya ako sa kapaitan.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Kong kita magasulti bahin sa kusog, ania karon, siya makagagahum! Kong sa katarungan: Kinsa, ang magapatawag kanako?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Bisan kong ako matarung pa, ang akong kaugalingong baba magahukom kanako: Bisan kong ako hingpit pa, kana magapadayag nga ako dautan.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
Ako hingpit; ako wala magtagad sa akong kaugalingon; Gibiay-biay ko ang akong kinabuhi
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
Natingub ang tanan; busa ako nagaingon: Siya naglaglag sa maayo ug sa dautan.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Kong ang hampak magalaglag sa kalit, Siya mobiay-biay sa paghusay sa mga walay sala.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Ang kalibutan gitugyan ngadto sa kamot sa mga dautan; Siya nagatabon sa mga nawong sa mga maghuhukom niini: Kong ugaling dili mao siya, kinsa man diay kana?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Ang akong mga adlaw karon labi pang matulin kay sa usa ka sinugo nga nagadala sa mga sulat: Sila nagadalagan, walay kaayohan nga ilang makita.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Sila nangagi ingon sa mga sakayang matulin; Ingon sa agila nga magasakdap sa dalagiton.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Kong moingon ako: Kuhaon ko sa akong panumduman ang akong kaguol, Ang masulob-on ko nga panagway ako nga isalikway, ug magsadya;
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
Ako nahadlok sa tanan ko nga mga kasub-anan, Ako nasayud nga dili mo ako pagailhong walay sala.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Ako pagahukman; Ngano man diay nga ako manlimbasog sa walay kapuslanan?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Kong ako sa akong kaugalingon magahugas sa tubig sa nieve, Ug ayohon gayud paghinlo ang akong mga kamot;
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
Apan ikaw magaunlod kanako sa kalapukan, Ug ang akong kaugalingon nga mga bisti makapaluod kanako.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Kay siya dili tawo ingon kanako, aron ako motubag kaniya, Aron nga kanako siya mokuyog sa hukmanan.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Walay maghuhusay sa taliwala namo, Nga arang makapahamutang sa iyang kamot sa ibabaw namong duha.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
Ipakuha gikan kanako ang iyang baras, Ug ayaw ako pahadloka sa iyang pagkamakalilisang:
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Unya ako mosulti, ug kaniya dili mahadlok: Kay dili ako ingon niana sa akong kaugalingon.
