Jobs 8
1 Då tok Bildad frå Suah til ords og sagde:
Respondens autem Baldad Suhites, dixit:
2 «Kor lenge vil du tala so og lata ordi storma fram?
Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?
3 Kann Gud vel rengja det som rett er? Kann Allvalds-Gud vel rengja rettferd?
Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?
4 Hev dine søner synda mot han, gav han deim deira synd i vald.
Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:
5 Um du søkja til din Gud, og beda Allvalds-Gud um nåde,
Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:
6 er du då rein og utan svik, då vil han vakna upp for deg og reisa nytt ditt rettferdshus,
Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ:
7 Um og di fortid vesall var, so mykje større vert di framtid.
In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.
8 Ja, spør deg for hjå farne ætter, agt på kva federne fann ut.
Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:
9 - Me inkje veit, er frå i går; vårt liv ein skugge er på jordi -
(Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)
10 dei skal deg læra, gjeva svar med ord ifrå sitt hjartedjup:
Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.
11 «Veks sevet vel på turre land? Trivst storren der som vatnet vantar?
Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?
12 Enn stend det grønt, vert ikkje skore, då visnar det fyrr anna gras.»
Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:
13 So gjeng det deim som gløymer Gud; og voni glepp for gudlaus mann.
Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit:
14 Hans tillit sunderskori vert, hans tiltru vert til kongurvev;
Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.
15 Det hus han styd seg til, det dett; det som han triv til, stend’kje fast.
Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:
16 Han saftfull veks, med soli skin; hans greiner yver hagen heng,
Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.
17 og roti kring steinrøysar smett, og smyg seg inn imillom steinar.
Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.
18 Men vert han riven frå sin stad, so hugsar staden han ei meir.
Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.
19 Sjå det er gleda på hans veg; or moldi skyt ein annan fram.
Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur.
20 Men Gud vanvyrder ei den reine; dei vonde tek han ei i handi.
Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:
21 Han enn din munn med lått skal fylla og lipporne med gledesong;
Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.
22 men skammi klæda skal din fiend’; gudløysetjeld finst ikkje meir.»
Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.
