Jobs 7
1 Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
