Jobs 7
1 Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
Er ikke et menneskes liv på jorden en krigstjeneste, og hans dager som en dagarbeiders dager?
2 Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
Lik en træl som higer efter skygge, og lik en dagarbeider som venter på sin lønn,
3 so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
således har jeg fått i eie måneder fulle av nød, og møiefulle netter er falt i min lodd.
4 Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
Når jeg legger mig, da sier jeg: Når skal jeg stå op? Og lang blir aftenen, og jeg blir trett av å kaste mig hit og dit inntil morgenlysningen.
5 Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
Mitt kjøtt er klædd med makk og med skorper som av jord; min hud skrukner og brister.
6 Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
Mine dager farer hurtigere avsted enn en veverskyttel, og de svinner bort uten håp.
7 Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
Kom i hu at mitt liv er et pust! Aldri mere skal mitt øie se noget godt.
8 Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Den som nu ser mig, skal ikke mere få øie på mig; når dine øine søker efter mig, er jeg ikke mere.
En sky blir borte og farer avsted; således er det med den som farer ned til dødsriket - han stiger ikke op derfra, (Sheol h7585)
10 snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
han vender ikke mere tilbake til sitt hus, og hans sted kjenner ham ikke lenger.
11 Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
Så vil da heller ikke jeg legge bånd på min munn; jeg vil tale i min ånds trengsel, jeg vil klage i min sjels bitre smerte.
12 Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
Er jeg et hav eller et havuhyre, siden du setter vakt over mig?
13 Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
Når jeg sier: Min seng skal trøste mig, mitt leie skal hjelpe mig å bære min sorg,
14 då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
da skremmer du mig med drømmer og forferder mig med syner.
15 so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
Derfor foretrekker min sjel å kveles - heller døden enn disse avmagrede ben!
16 D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
Jeg er kjed av dette; jeg lever ikke evindelig; la mig være, for mine dager er et pust.
17 Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
Hvad er et menneske, at du gir så meget akt på ham og retter dine tanker på ham,
18 heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
at du opsøker ham hver morgen og prøver ham hvert øieblikk?
19 Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
Hvor lenge skal det vare før du vender dine øine bort fra mig? Vil du ikke slippe mig til jeg får svelget mitt spytt?
20 Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
Har jeg syndet, hvad ondt gjorde jeg da mot dig, du menneskevokter? Hvorfor har du gjort mig til skive for dig, så jeg er mig selv til byrde?
21 Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
Og hvorfor tilgir du ikke min brøde og forlater mig min misgjerning? For nu må jeg legge mig i støvet; når du søker mig, er jeg ikke mere.
