Jobs 7
1 Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
2 Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui:
3 so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
5 Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
6 Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
7 Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
8 Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
10 snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
11 Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
12 Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
13 Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
14 då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
15 so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
19 Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
20 Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam.
