Jobs 6
1 Då tok Job til ords og svara:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 «Um dei mitt mismod vega vilde og få ulukka mi på vegti,
“Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!
3 det tyngjer meir enn havsens sand; difor var ordi mine ville.
Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.
4 For Allvalds pilar sit i meg, mi ånd lyt suga deira gift; Guds rædslor reiser seg til åtak.
Çünkü Her Şeye Gücü Yeten'in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı'nın dehşetleri karşıma dizildi.
5 Skrik asnet vel i grøne eng? Og rautar uksen ved sitt for?
Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?
6 Kven et det smerne utan salt? Kven finn vel smak i eggjekvite?
Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?
7 Det byd meg mot å røra slikt, det er som min utskjemde mat.
Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.
8 Å, fekk eg uppfyllt bøni mi! Gav Gud meg det eg vonar på!
“Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!
9 Ja, vild’ han berre knusa meg, med hand si min livstråd slita!
Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!
10 Då hadde endå eg mi trøyst; trass pina skulde glad eg hoppa! - Den Heilage sitt ord eg held på.
Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan'ın sözlerini yadsımadım.
11 Kva er mi kraft, at eg skuld’ vona? Mi framtid, at eg skulde tola?
Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?
12 Er krafti mi som steinen sterk? Er kanskje kroppen min av kopar?
Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?
13 Mi hjelp hev heilt forlate meg; all kvart stydjepunkt er frå meg teke.
Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?
14 Ein rådlaus treng av venen kjærleik, um enn han ottast Allvald ei.
“Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten'den korkmaktan vazgeçse bile.
15 Som bekken brørne mine sveik, lik bekkjefar som turkar ut.
Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,
16 Fyrst gruggast dei av bråna is, og snø som blandar seg uti,
Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,
17 men minkar so i sumarsoli, og kverv til slutt burt i sumarhiten.
Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.
18 Vegfarande vik av til deim, men kjem til øydemark og døyr.
O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema'nın kervanları su arar, Saba'dan gelen yolcular umutla bakar.
19 Kjøpmenn frå Tema skoda dit, flokkar frå Saba vonar trygt;
20 men svikne vert dei i si von; dei narra vert når dei kjem fram.
Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.
21 So hev de vorte reint til inkjes, de rædsla såg, og rædde vart!
Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.
22 Hev eg då bede dykk um noko? Bad eg dykk løysa meg med gods?
‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?
23 og frelsa meg frå fiendvald og kjøpa meg frå røvarar?
24 Gjev meg eit svar, so skal eg tegja; seg meg kva eg hev synda med!
“Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.
25 Eit rettvis ord er lækjebot; men last frå dykk er inkje verdt.
Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?
26 Du lastar meg for ordi mine; men vonlaus mann so mangt kann segja.
Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?
27 De kastar lut um farlaust barn, og handel driv um dykkar ven.
Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.
28 Vilde de berre sjå på meg! Trur de eg lyg dykk upp i augo?
“Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.
29 Vend um, lat ikkje urett skje! Vend um, enn hev eg rett i dette.
Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.
30 Finst det vel fals på tunga mi? Kann ei min gom ulukka smaka?
Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?
