Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
