Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Nang magkagayo'y sumagot si Eliphaz na Temanita, at nagsabi,
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
Kung tikman ng isa na makipagusap sa iyo, ikababalisa mo ba? Nguni't sinong makapipigil ng pagsasalita?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Narito, ikaw ay nagturo sa marami, at iyong pinalakas ang mahinang mga kamay.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Ang iyong mga salita ay nagsialalay sa nangabubuwal, at iyong pinalakas ang mahinang mga tuhod.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Nguni't ngayo'y dinaratnan ka ng kasamaan, at ikaw ay nanglulupaypay; ginagalaw ka, at ikaw ay nababagabag.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Hindi ba ang iyong takot sa Dios ay ang iyong tiwala, at ang iyong pagasa ay ang pagtatapat ng iyong mga lakad?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Iyong alalahanin, isinasamo ko sa iyo, kung sino ang namatay, na walang malay? O saan nangahiwalay ang mga matuwid?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Ayon sa aking pagkakita yaong nagsisipagararo ng kasamaan, at nangaghahasik ng kabagabagan ay gayon din ang inaani.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Sa hinga ng Dios sila'y nangamamatay, at sa bugso ng kaniyang galit sila'y nangalilipol.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Ang ungal ng leon, at ang tinig ng mabangis na leon, at ang mga ngipin ng mga batang leon, ay nangabali.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Ang matandang leon ay namamatay dahil sa kawalan ng huli, at ang mga batang leong babae ay nagsisipangalat.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Ngayo'y nadalang lihim sa akin ang isang bagay, at ang aking pakinig ay nakakaulinig ng bulong niyaon.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Sa mga pagiisip na mula sa mga pangitain sa gabi, pagka ang mahimbing na tulog ay nahuhulog sa mga tao,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Takot ay dumating sa akin, at panginginig, na nagpapanginig ng lahat ng aking mga buto.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Nang magkagayo'y dumaan ang isang espiritu sa aking mukha. Ang balahibo ng aking balat ay nanindig.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Tumayong nakatigil, nguni't hindi ko mawari ang anyo niyaon; isang anyo ang nasa harap ng aking mga mata: tahimik, at ako'y nakarinig ng tinig, na nagsasabi,
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
Magiging ganap pa ba ang taong may kamatayan kay sa Dios? Lilinis pa ba kaya ang tao kay sa Maylalang sa kaniya?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Narito, siya'y hindi naglalagak ng tiwala sa kaniyang mga lingkod; at inaari niyang mga mangmang ang kaniyang mga anghel:
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
Gaano pa kaya sila na nagsisitahan sa mga bahay na putik, na ang patibayan ay nasa alabok, na napipisang gaya ng paroparo!
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Sa pagitan ng umaga at hapon, ay nangagigiba; nangapaparam magpakailan man na walang pumupuna.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Hindi ba nalalagot ang tali ng kanilang tolda sa loob nila? Sila'y nangamamatay at walang karunungan.
