Jobs 4

1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

Katahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,

2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

Ki te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?

3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

Nana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.

4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

Ara ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.

5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

Inaianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.

6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

He taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?

7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

Maharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?

8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

Ko taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.

9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

Huna ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.

10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

Ko te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.

11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

Ngaro ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.

12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

Na i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.

13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,

14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

Ka pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.

15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

Na ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.

16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

Tu ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,

17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

He nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?

18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

Nana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.

19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

Tera atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.

20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.

21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»

Kahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.