Jobs 4

1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

Le hoe ty natoi’ i Elifaze nte-Temane:

2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

Hampihivivioke azo hao ty fimanea’ay rehak’ ama’o? fa Ia ty maha-lie-batañe tsy hivolañe?

3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

Ingo te maro ty nanare’o, fa nampaozare’o ty fitañe mavozo.

4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

Fiatoa’ o mitsikapio o saontsi’oo; nampifatrare’o o ongotse mikoletrao;

5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

F’ie nizò azo henaneo, ihe ka ty midazidazìtse; nioza ama’o, le minevenevetse;

6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

Tsy o havañona’oo hao ty fatokisa’o vaho fitamà’o ty fahitin-dala’o?

7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

Ehe, tiahio hey: Ia ty nikoromake te nalio-tahiñe? Aia ty vañoñe naitoeñe?

8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

Aa naho o nitreakoo: hambañe ty tatahe’ ty mpitraba-karatiañe, naho ty mpitongy kilily.

9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

Ie mihomak’ ami’ty kofòn’ Añahare, mikoromak’ ami’ty fiforoaham-pifombo’e.

10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

Mitromoro ty liona mireñetse ty liona romotse, fe poñafeñe o nifem-parasy tora’eo,

11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

Mate ty liona-lahi’e te po-tsindroke, mibarakaike ty anan-diona rene’e,

12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

Nasese amako añ’etake ty volañe, nitsepahen-tsòfiko ty nitangongoe’e.

13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

Nitsakoreñe añ’aroñaron-kaleñe, ie lampon-drotse ondatio,

14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

Niazo ty anifan-draho, nirevendreveñe, nampititititihe’e o taolako iabio.

15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

Nihelañe añatrefan-tareheko eo ty angatse, niriñariña o volon-tsandrikoo.

16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

Nijohan-dre, fe tsy nirendreko ty vinta’e; nitroatse aolo’ o masokoo ty vente’e, nianjiñe, le inao ty fiarañanañañe nanao ty hoe:

17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

Ho to añatrefan’ Añahare hao t’i raolombelo? halio te amy Namboatse azey hao ondatio?

18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

Heheke ndra o mpitoro’eo tsy atokisa’e, mbore anisia’e lilatse o anjeli’eo,

19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

Àntsake o mpimoneñe an-traño taneo, O faha’eo an-debok’ ao, ie ho pìneke aolo’ ty fizara!

20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

Ie demok’ añivo’ ty manjirik’andro naho ty haleñe; modo kitro-katroke tsy ihaoñañe.

21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»

Tsy nombotañe an-tro’e ao hao o talin-kivoho’eo? Ie mihomak’ avao, tsy aman-kilala!